Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Γύρνα στο σκοτάδι...

Με το κεφάλι βαθιά στο χώμα ζούσα...

- Δε σας βλέπω, δεν υπάρχετε,
δε σας φοβάμαι...

Σκοτάδι στα μάτια μου,
μα είχα μάθει να ζω σ' αυτό...

Ώσπου το Φως σου άγγιξε τα βλέφαρά μου,
ώσπου δοκίμασα να σ' αντικρύσω...
Σαν ψέμα ήσουν...
...ή σαν αλήθεια;

Πορφυρό το δάκρυ μου
μάτωσε την ψυχή μου...
Πονάει το Φως
όταν δεν έχεις μάθει να ζεις σ' αυτό...

Σκορπίσανε τα σύννεφα για λίγο...
Ο ήλιος σου ζέστανε το χειμώνα μου...
Ονειρεύτηκα...

-Γιατί γαμώτο, γιατί...;

Το πρώτο μου μάθημα ήταν αυτό...
"Τα όνειρα κρατάνε μια στιγμή
κι ύστερα χάνονται..."
Μα φαίνεται ποτέ δεν το 'μαθα...

Τα σύννεφα επέστρεψαν...
Ο ήλιος χάθηκε...
Κρυώνω...

Όταν γεννιέσαι τυφλός δε φοβάσαι το σκοτάδι...
μα σαν γνωρίσεις το Φως δε θες να γυρίσεις πίσω...

Ξέρω πως, κάποτε, ο χειμώνας μου
θα δώσει τη θέση του στην άνοιξη...
μα θα 'ναι νεκρά τα λουλούδια της...
δίχως άρωμα κανένα...
ποδοπατημένα από τη θύμηση μιας ζωής που δεν έζησα...

- Γύρνα στο σκοτάδι μικρή μου,
εκεί ανήκεις...

Σωστά...
Εκεί ανήκω...
Το 'χα ξεχάσει για λίγο...
Ήθελα να το ξεχάσω για λίγο...

-Καληνύχτα Φως μου...

Το ξημέρωμα ίσως αργήσει για μένα,
μα θα το περιμένω...

Ως την τελευταία ανάσα μου...
θα το περιμένω...

1 σχόλιο:

Black_BattleDragon είπε...

Χμμ...δεν ξέρω αν αυτό σου το ποίημα είναι προφητικό Μαράκι...μια και θα επιλέξω να κρατήσω το τελευταίο στίχο..."Θα το περιμένω.."... γιατί αυτό είναι που θέλω για σένα...να περιμένεις αυτό το φώς...να το λαχταράς και να μην αφήσεις ποτέ το σκοτάδι που παραμονεύει γύρω μας να σε κάνει να χάσεις την ελπίδα σου οτι το ξημέρωμα θα έρθει!!! Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που έχουν περπατήσει, τόσο πολύ, σε σκοτεινά και κακοτράχαλα σοκάκια της ζωής, όπως έχεις κάνει εσύ, και που παρόλαυτά δεν έχουν χάσει την φλόγα από την ψυχή τους...αν και μπορεί να έχει φτάσει σε σημείο να τρεμοπαίζει...κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά η ίδια η ζωή να τους ανταμείψει γι αυτό...δεν θέλω ούτε να φανταστώ ότι μπορεί τελικά να γίνει τόσο πολύ άδικη!!!

Καταλαβαίνω πάντως τον πόνο που αναφέρεις...αυτόν του να έχεις το όνειρό σου στην αγκαλιά σου και μετά να το χάσεις (ξέρεις νομίζω πολύ καλά ότι έχω χάσει και εγώ ένα τέτοιο όνειρο) ...αλήθεια όμως δεν ξέρω τι είναι καλύτερο, να ζήσεις για λίγο το μεγάλο σου όνειρο με κίνδυνο να βιώσεις την απώλεια του όταν το χάσεις ή να να μη το ζήσεις ποτέ. Ίσως όταν δεν το ζήσεις δεν βιώνεις και αυτό τον απίστευτο πόνο της απώλειας και μπορείς πάντα να το φέρνεις στο μυαλό σου ευχάριστα με μόνο σύντροφο την ελπίδα ότι κάποτε μπορεί να συμβεί...όμως όταν το ζήσεις....όταν το ζήσεις τότε είναι που αρχίζεις και πιστεύεις ότι τα θαύματα μπορούν να συμβούν...τότε είναι που νοιώθεις ζωντανός...έστω για λίγο...αλλά τόσο ζωντανός!!!..Και αν τύχει και μετά αυτό πάλι χαθεί τότε ναι...τότε ένας πόνος απίστευτου μεγέθους πλυμμηρίζει την καρδιά σου...όμως σου μένει η γλυκα των αναμνήσεων...σου μένει η γνώση ότι τα όνειρα...αν τα κρατάς ζωντανά μέσα στην καρδιά σου...αν δε χάσεις την πίστη σου σε αυτά...τότε κάποια μέρα θα πάρουν σάρκα και οστά...ίσως μόνο για λίγο...αλλά θα γίνει!!...Εγώ πάντως δεν έχω καταφέρει να καταλήξω ακόμα.

Αυτό όμως που θυμάμαι ότι είχα καταλήξει, να σας αφιερώσω ένα ποίημα...ένα ποίημα που νομίζω σας περίγραφε πολύ καλα΄και νομίζω ότι ακόμα το κάνει...απλά στη ζωή καμιά φορά τα πραγματα γίνονται δύσκολα...βλέπεις είναι οι τόσες φοβίες και ανασφάλειες που έχουμε οι άνθρωποι που δυσκολεύουν τα πράγματα....όμως αλήθεια πιστεύω ότι τελικά όλα έχουν ένα σκοπό σε αυτή τη ζωή...απλά καμιά φορά ο σκοπός δεν είναι άμεσα ορατός...πολλές φορές μας αποκαλύπτεται πολύ μετά από ότι θα θέλαμε...αλλά νομίζω πάντα την σωστή για μας στιγμή...απλά χρειάζεται πολύ υπομονή...και αυτό είναι που νομίζω ότι χρειάζεται να κάνεις τώρα...να δείξει για ακόμα μια φορά δύναμη και υπομονή...αν και ξέρω πολύ καλά το πόσο τις έχει δοκιμάσει και τις δύο η ζωή σου!!!

Όσο για το "σαν μα μην υπήρξαν ποτέ ΕΝΑ" δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό και στο έχω ξαναπέι...όμως μέσα μας αντιπαλεύουν τόσα πολλά πράγματα που καμιά φορά μπερδευόμαστε...χάνουμε το δρόμο μας και αν και ξέρουμε τον σωστό, δεν είναι πάντα τόσο εύκολο να τον ακολουθήσουμε. Είναι βλέπεις αυτή η μάχη που αναφέρεις που κάνει τα πράγματα τόσο δύσκολα...όμως αυτό που θέλω να σου πώ για ακόμα μία φορά είναι ότι έχεις τη δύναμη να ανταπεξέλθεις...όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα...έχεις τη δύναμη...αλήθεια το πιστεύω...και τελικά θα έρθει το ξημέρωμα μικρή...ΘΑ ΕΡΘΕΙ!!!!!...ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ!!!

Εύχομαι να είσαι καλά και να ζήσεις όλα σου τα όνειρα...έστω και αν είναι λίγο το καθένα!!! Και να ξέρεις ότι γι αυτό είναι τα φιλαράκια...για να τα φορτώνεις με τα αδιέξοδα της ζωής σου!!! Εξάλλου ολόκληρος Δράκος λές να μην μπορώ να σηκώσω μερικά βάσανα φίλων;:PPPP

Το Δρακόψαρο της γειτονιά σας:PPP


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin