Γύρνα στο σκοτάδι...

Με το κεφάλι βαθιά στο χώμα ζούσα...

- Δε σας βλέπω, δεν υπάρχετε,
δε σας φοβάμαι...

Σκοτάδι στα μάτια μου,
μα είχα μάθει να ζω σ' αυτό...

Ώσπου το Φως σου άγγιξε τα βλέφαρά μου,
ώσπου δοκίμασα να σ' αντικρύσω...
Σαν ψέμα ήσουν...
...ή σαν αλήθεια;

Πορφυρό το δάκρυ μου
μάτωσε την ψυχή μου...
Πονάει το Φως
όταν δεν έχεις μάθει να ζεις σ' αυτό...

Σκορπίσανε τα σύννεφα για λίγο...
Ο ήλιος σου ζέστανε το χειμώνα μου...
Ονειρεύτηκα...

-Γιατί γαμώτο, γιατί...;

Το πρώτο μου μάθημα ήταν αυτό...
"Τα όνειρα κρατάνε μια στιγμή
κι ύστερα χάνονται..."
Μα φαίνεται ποτέ δεν το 'μαθα...

Τα σύννεφα επέστρεψαν...
Ο ήλιος χάθηκε...
Κρυώνω...

Όταν γεννιέσαι τυφλός δε φοβάσαι το σκοτάδι...
μα σαν γνωρίσεις το Φως δε θες να γυρίσεις πίσω...

Ξέρω πως, κάποτε, ο χειμώνας μου
θα δώσει τη θέση του στην άνοιξη...
μα θα 'ναι νεκρά τα λουλούδια της...
δίχως άρωμα κανένα...
ποδοπατημένα από τη θύμηση μιας ζωής που δεν έζησα...

- Γύρνα στο σκοτάδι μικρή μου,
εκεί ανήκεις...

Σωστά...
Εκεί ανήκω...
Το 'χα ξεχάσει για λίγο...
Ήθελα να το ξεχάσω για λίγο...

-Καληνύχτα Φως μου...

Το ξημέρωμα ίσως αργήσει για μένα,
μα θα το περιμένω...

Ως την τελευταία ανάσα μου...
θα το περιμένω...