Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Σε λατρεύω!


Γεννήθηκα για να μπορώ
να σ' αγαπώ με πάθος
γι' αυτό ξεχνώ αν χρειαστεί
κάθε δικό σου λάθος...

Κι αν λάθη έκανα κι εγώ
συγχώρεσέ με Φως μου,
θα σε λατρεύω όσο θα ζω,
θα είσ' ο Ουρανός μου...

Ένα απόγευμα θλιμμένο

Για σένανε φοβάμαι...

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Η απουσία ...αγιάτρευτη πληγή


Σε δέσαν' ενοχές του παρελθόντος
σε θάνατου αργόσυρτο ρυθμό
κι αδύνατο φαντάζει να ξεφύγεις,
αφήνεσαι στον άδικο χαμό...

Οι νύχτες σου γεμίσαν εφιάλτες,
σκοτάδι θα σκεπάζει τις στιγμές,
αγάπες, των ονείρων τρομοκράτες,
σε μάθανε να ζεις με εμμονές...

Τώρα ο χρόνος κυνηγά κάθε σου σκέψη,
η απουσία, αγιάτρευτη πληγή,
επιλογές σου που σ' έχουν καταστρέψει
και σ' έθαψαν βαθιά μέσα στη γη...

Κι εμένα, που μαζί σου αργοπεθαίνω,
δε γύρισες να δεις ένα λεπτό,
μ' άφησες, μόνη, εδώ να περιμένω,
σε δάκρυα - πελάγη να βουτώ...

Τώρα ο χρόνος κυνηγά κάθε σου σκέψη,
η απουσία, αγιάτρευτη πληγή,
επιλογές σου που σ' έχουν καταστρέψει
και σ' έθαψαν βαθιά μέσα στη γη...

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Θάλασσα δίχως Ουρανό...



Θάλασσα δίχως Ουρανό,
νερό σ' ένα κανάτι,
να ξεδιψάσεις δε μπορείς,
γεμάτο είν' αλάτι...

Θάλασσα δίχως Ουρανό,
εικόνα δίχως χρώμα,
μουτζούρα πάνω σε χαρτί,
γλάστρα με δίχως χώμα...

Θάλασσα δίχως Ουρανό,
νύχτα χωρίς αστέρια,
σκοτάδι δίχως τελειωμό,
ζωή μες στη μιζέρια...

Θάλασσα δίχως Ουρανό
αν γίνω, θα πεθάνω,
χωρίς εσένα πλάι μου
να ζω, τί να το κάνω...

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Μελίνα Μερκούρη 1920 - 1994



Μελίνα...

Την χαρακτήρισαν θεά...
Μια θεά που μέσα της έκρυβε το διάβολο...
Και ήταν...

Τη θυμάμαι μέσα από τις ταινίες της...
Σε κάθε ευκαιρία μαζεύω φωτογραφικό υλικό, ταινίες όπου πρωταγωνίστησε...


Τη θαύμασα, τη λάτρεψα, τη ζήλεψα, θέλησα να της μοιάσω...
Για τη δύναμη που ξεχείλιζε από μέσα της,
για την αίσθηση εκείνη της ελευθερίας που έλαμπε στα μάτια της μέσα,
για το πάθος που την χαρακτήριζε σε κάθε της στιγμή...


Πολλά θα ειπωθούν σήμερα για εκείνη...
Πέρασαν κιόλας δεκαπέντε χρόνια από το θάνατό της...
Βιογραφίες της θα αναρτηθούν σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης...
Αφιερώματα στη μνήμη της, ηχητικά ντοκουμέντα, βίντεο από συνεντεύξεις της...

Μα, τελικά, όλο το "είναι" της Μελίνας κρύβεται μέσα σε μία φράση της...

"Γεννήθηκα Ελληνίδα!"


Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Η Αγάπη του Ανθρώπου...


Πάουλο Κοέλο

Σαντιάγο… ο Αλχημιστής!
Ένας άνθρωπος ψάχνει το πεπρωμένο του και μετατρέπει το «κάρβουνο» σε «διαμάντι»… Τότε μου φάνηκε πως, ο χρόνος έμεινε ακίνητος και γιγαντώθηκε μέσα του η Ψυχή του κόσμου.

Την κοίταξε στα μάτια της τα μαύρα και είδε ότι τα χείλη της δίσταζαν ανάμεσα σε ένα χαμόγελο και στην σιωπή κι εκείνη την στιγμή, ο Σαντιάγο , ένιωσε πως, είχε μάθει την γλώσσα που μιλούσε ολόκληρος ο κόσμος, την γλώσσα που, ο καθένας πάνω στην γη, καταλαβαίνει στην καρδιά του.

Ήταν ο έρωτας!
Κάτι πιο αρχαίο από την ανθρωπότητα.
Κάτι πιο αιώνιο από την έρημο.…

Οι γονείς του του έλεγαν πριν ερωτευτεί να γνωρίσει τον άλλον πολύ καλά. Ίσως όμως, όσοι το έλεγαν αυτό, να μην είχαν μάθει ποτέ την παγκόσμια γλώσσα.

Γιατί όταν ξέρεις αυτή την γλώσσα είναι εύκολο να καταλάβεις ότι κάποιος στη μέση της έρημου, ή σε μια μεγάλη πόλη, σε περιμένει…
Κι όταν δυο άνθρωποι συναντιούνται και τα μάτια τους σμίγουν, το παρελθόν και το μέλλον χάνουν την σημασία τους.
Υπάρχει μόνο εκείνη η στιγμή και η απίστευτη βεβαιότητα ότι τα πάντα κάτω από τον ήλιο είναι γραμμένα από ένα μόνο χέρι.
Είναι αυτό το χέρι που ξυπνάει τον έρωτα και δημιουργεί μια δίδυμη ψυχή, για κάθε άνθρωπο στον κόσμο.
Χωρίς αυτό τον έρωτα τα όνειρά μας δεν θα είχαν κανένα νόημα…

-Πώς να εμβαθύνω στην έρημο?

Να ακούς την καρδιά σου.
Εκείνη τα ξέρει όλα, επειδή προέρχεται από την Ψυχή του κόσμου και μια μέρα θα ξαναγυρίσει εκεί…

Οι άνθρωποι φοβούνται ν’ακολουθήσουν τα όνειρά τους, τα πιο σημαντικά, επειδή φοβούνται μήπως και δεν είναι άξιοι ή μήπως δεν τα καταφέρουν να τα πραγματοποιήσουν…
Πες την καρδιά σου ότι ο φόβος της μήπως πονέσει είναι χειρότερος από τον ίδιο τον πόνο.
Κι ότι καμία καρδιά δεν πονάει ποτέ όταν πηγαίνει να αναζητήσει τα όνειρα της επειδή κάθε δευτερόλεπτο της αναζήτησης είναι μια συνάντηση με το θεό και την αιωνιότητα…
Και κάθε αναζήτηση τελειώνει με μια δύσκολη δοκιμασία του νικητή!

Η πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας είναι λίγο πριν ξημερώσει...

Πότε ερωτευτήκαμε έτσι …για τελευταία φορά;



**Ευχαριστώ θερμά τους φίλους EL.ZIN. που μου έδωσαν την άδεια να αναδημοσιεύσω το παραπάνω κείμενό τους**


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin