Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

1ος Διαγωνισμός Στίχου "Amilla.gr"


21 Μαρτίου 2010

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης ο πρώτος διαγωνισμός στίχου του δικτύου

http://amilla.gr/

Ξεκίνησε!

Ο πρώτος νικητής κερδίζει τριήμερη διαμονή στο ξενοδοχείο «Ξενείον» (
http://www.xenion.gr/) του Γιώργου Μεράντζα όπως επίσης και την μελοποίηση, ενορχήστρωση και φωνητική επένδυση των στίχων του από επαγγελματίες μουσικούς του στούντιο "House of sound" (http://www.myspace.com/houseofsoundxanthi).

Την κριτική επιτροπή απαρτίζουν:
Γιάννης Zουγανέλης
Μίλτος Πασχαλίδης
Νίκος Κουρουπάκης (Τρίφωνο)
Η μουσική εκπομπή «Αrt uber alles» του
http://tvxs.gr/)

Χορηγός επικοινωνίας η εκπομπή
Art uber alles - (
http://www.myspace.com/artuberalles)

Λεπτομέρειες και καταθέσεις συμμετοχών στο
http://www.amilla.gr/


Καλή σας επιτυχία!

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Αντίο κόσμε...


Σ' οθόνη άψυχη, ψυχρή,
ανθρώπους έχουν στήσει,
να σφαγιαστούν σαν πρόβατα
έχουν προμελετήσει...
Χαρίζουν πόνο κι ηδονή,
έρωτα κι αμαρτία,
τα "ζωντανά" για να κρατούν
πάντοτε σ' απαρτία...

Όλο μιλάνε δίχως πια
ουσία σ' ό,τι λένε,
υπεκφυγές, μέσα απ' το χθες
που στη φωτιά τους καίνε...
Κι είναι η αλήθεια τους κενή,
το ψέμα τους γεμάτο.
Ζωή για μας ανθρωπινή,
όνειρο πια φευγάτο...

Αντίο κόσμε μου λοιπόν,
μακριά σου φεύγω τώρα,
δεν είμαι άξιος εγώ
γι' αυτή την κατηφόρα...

Δεν υπάρχουν κελιά,
δε μπορείς τώρα πια
να με δέσεις σφιχτά μ' αλυσίδες...
Έχω ανοίξει φτερά
γι' άλλου κόσμου αγκαλιά,
όνειρα έχω πολλά μα κι ελπίδες...

Απόμακροι κι ανέγγιχτοι
του κόσμου οι αφεντάδες,
ζουν για να έχουν αυλικούς
που κάνουν τεμενάδες...
Πείνα και φτώχεια, θάνατος,
άνεργοι, δυστυχία,
δεν άγγιξαν ποτέ αυτούς
που έχουν εξουσία...

Αντίο κόσμε μου λοιπόν,
μακριά σου φεύγω τώρα,
δεν είμαι άξιος εγώ
γι' αυτή την κατηφόρα...

Δεν υπάρχουν κελιά,
δε μπορείς τώρα πια
να με δέσεις σφιχτά μ' αλυσίδες...
Έχω ανοίξει φτερά
γι' άλλου κόσμου αγκαλιά,
όνειρα έχω πολλά μα κι ελπίδες...


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin