Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Μ' ένα τραγούδι μοιάζω...



Χιλιάδες τρέχουν στο μυαλό μου οι εικόνες, 
 χρόνια θολά που κύλησαν γοργά, 
 πλήθος ψυχές που ζουν κλεφτά και είναι μόνες, 
 τόσες ελπίδες κι όνειρα νεκρά... 

 Τόσο σκοτάδι και σιωπή όλ(η) η ζωή μου, 
 πότισε δάκρυ πάλι η μοναξιά, 
 γκρίζα σημάδια (α)φήνει ο χρόνος στο κορμί μου, 
 βαθιά πληγή στο νου η λησμονιά... 

 Ώσπου σε γνώρισα μικρό μου πεφταστέρι, 
 λάμψη κρυφή σε χρόνο δανεικό, 
 δεν το περίμενα η ζωή πως θα σε φέρει, αγάπης κι έρωτα φιλί γλυκό... 

 Μ’ ένα τραγούδι τώρα μοιάζω... 
 Μια ροκ μπαλάντα που όλη γράφτηκα για σένα, 
 ντυμένη νότες απ’ τους χτύπους της καρδιάς σου 
 κι αγάπης λόγια κατακόκκινα βαμμένα...



ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin