Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Μου λείπεις...

Δρόμος φωτεινός ένα σου βλέμμα...
Τριαντάφυλλ' ανθισμένα στο κορμί μου τα φιλιά σου...
Πυρετός που μέσα μου κυλάς...


Να σ' αντικρύσω θέλω...
Να σ' αγγίξω...
Να σε νιώσω...


Τα μάτια κλείνω κι ονειρεύομαι...
Πετάω...
Δευτερόλεπτα και κοντά σου βρίσκομαι...
Δευτερόλεπτα, μια ζωή ολόκληρη...


Τρόπους να υποφέρω δεν αναζητώ πια...
Πίκρας δάκρυα δεν κυλούν στα μάτια μου...
Ευτυχίας κύμα στη στεριά σου μ' έριξε...
Στην καταιγίδα απάνεμο λιμάνι...
Παράδεισος μέσα στην κόλαση...


Λυτρωτικό μου όνειρο...
Χαρά μου...
Ανέσπερή μου ελπίδα...


Ζωή μου εσύ...
Αγάπη μου...


Μου λείπεις...

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Μ.

Γεια σου....

Ν.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

αντιπαλος του χρονου

Στου χρονου το κυλημα σε ενα ξεφυλισμα αναμνησεων στις ασπρομαυρες στιγμες που με ταξιδευουν θελω να γυρισωτον ενηλικα που κρυβω μεσα μου στις αθωοτητας τον φανταστικο κοσμο εκειμεσα θελω να παρατησω,παιδι να γυρισω και με τους φιλους μου να παιξω ξανα κρυφτο,της γειτονιας μου το ρεμα να εξευρευνησω το ιδιο μυστηριο ξανα να αισθανθω ομως το καλυψαν με σιδερο και μπετο,κτιρια γεματα διαδρομους και πορτες ξεγυμνωμενες στης μοναξιας το κενοστο παρκο που επαιζα μπαλα βλεπω βελονες και θανατο να στοχευουν σε πνευματα βουτηγμενα στο χρωμα ζωης πως αλλιως να σου το πω το φως του ουρανου γινεται ολο και πιο σκοτεινοη αγαπη μας πηρε αγκαλια την σφιξαμε τοσο ασφυκτικα που φοβηθηκε σαν σπιθα που μας κραταει ζωντανους μεσα μας κρυφτηκε την νιωθω να μας κοιταει απ του κοσμου την κλειδαροτρυπα τρομαγμενη νομιζω πως εχει την οψη παιδιουπρεπει νικητης να βγω θα σταματησω το ξεφυλισμα αναμνησεων,θα παρατησω τον ενηλικα που κρυβω μεσα μου, μα οι φιλοι μου δεν θελουν να παιξουμε κρυφτο,θα τρεξω μεχρι το ρεμα της γειτονιας μου και μεσα στους διαδρομους και τις πορτες θα περιπλανιθω αν τυχει και συναντησω αγνωστους και με ρωτησουν τι κανω εκει θα τους πω οτι στιγμες αναπολωκαποιοι θα σχηματισουν την μελανχολια στο προσωπο και αλλοι θα κλεισουν την πορτα πισω μου αποτομα καθως αποχωροξερω πως πρεπει νικητης να βγω.............

Τρίτη 31 Ιουλίου 2007

Θέλει χρόνο ο Ήλιος για να δύσει...

Ήλιος ήσουν...
Εγώ θάλασσα...
Μέσα μου τη φλόγα σου έσβηνες...
Μεγαλείο η ένωσή μας...
Την πλάση γαλήνευε...

Χάνεται το Φώς...
Νύχτα...
Αστέρια τα μάτια σου...
Το σκοτάδι χάραζαν...
Τη ζωή μου φώτιζαν...

Αγκαλιασμένοι σφιχτά...
Σ' ένα Γαλαξία βαδίσαμε...
Ένα φιλί...
Μια ανάσα...
Αγάπη πέρα από στιγμές δύσκολες...

Ζω πλάι σου...
Ζεις μέσα μου...

Ονειρεύομαι...
Μπόρεσα ξανά...
Έναν ήλιο...
Μια θάλασσα...
Μια αγάπη ακατέλυτη...

Δε θα βιαστώ...
Θέλει χρόνο ο ήλιος για να δύσει...
Θέλει χρόνο τ' όνειρο πραγματικότητα να γίνει...

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2007

Όνειρο...



Τα βλέφαρα κλείνω...
Αιώνες η στιγμή...
Τ' όνειρο σου αγγίζω...
Στο μονοπάτι που βαδίζεις θα βρεθώ...

Είμαι εκεί...
Το νιώθεις...
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς...
Είμαι εκεί...
Να σου κρατώ το χέρι...
Τις Ψυχής να γιατρεύω τις πληγές...

Θα δοκιμάσω...
Ένα χαμόγελο δύναμη είναι...
Θα τα καταφέρω...
Για σένα...
Για μένα...
Για μας...
Για τ' όνειρο που μέσα μας ζει...

Λευκή άμμος...
Φεγγάρι ολόγιομο...
Βροχή ευχές τ' αστέρια πέφτουν...
Το βλέμμα σου στο βλέμμα μου...
Κι η σιωπή που μυστικά δεν κρατάει...
.....

Ξημερώνει...
Μη σβήνεις όνειρο...
.....

Τρίτη 3 Ιουλίου 2007

Σκέψου...

Σκέψου...
Ένα φεγγάρι ολόγιομο...
Άστρα να φωτίζουν τ' όνειρο...
Αύρα καλοκαιρινή να δροσίζει τη φλόγα σου...

Σκέψου...
Βροχή από γιασεμιά ν' αγγίζει το κορμί σου...
Σταγόνες θάλασσα να κυλούν στο μέτωπό σου...
Ένα κύμα έρωτα να συγκλονίζει τις αισθήσεις σου...

Σκέψου...
Δρόμους δίχως εμπόδια...
Διαδρομές έξω απ' το σκοτάδι...
Ταξίδια πέρα απ' το χρόνο...

Σκέψου...
Ουρανούς να σε σκεπάζουν...
Μουσικές να σε τυλίγουν...
Το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω σου...

Σκέψου...
Να χάνεσαι σ' ένα φιλί...

Σκέψου...
Να γίνουμε ένα...

Τέλος...


Φυσάει Ψυχή μου...
.....

Η ανάσα του τα σωθικά μου τάραξε...
"Σ' αγαπώ" είπε, "πίστεψε το"...
Μα εκείνος δεν το πίστεψε...
.....

Άγγιξες μέσα μου...
Δεν το 'νιωσες...
Σε τεντωμένο σκοινί ακροβατούσα...
Ελεύθερη πτώση η ζωή μου στο κενό που άφησες...

Τα μάτια έκλεισες...
Δεν άφησες το χάραμα να δω...
Ακίνητη...
Παγωμένη...
Σα νεκρή...
Σ' ένα κρεβάτι που για σένα στόλισα...
Ροδοπέταλα που έκαιγαν το ψέμα...
Φλόγες που ν' αγγίξω τόλμησα...
Ιδρώτα στάλες να δροσίζουν τις νύχτες σου...
Κι όνειρα...
Να 'ξερες, Θεέ μου, πόσα όνειρα...

Τα μάτια έκλεισες...
Σκοτείνιασε...
Τίποτα δεν είδες...
Ένα δάκρυ συντροφεύει τις δικές μου νύχτες...
Τη γεύση σου έχει...
.....

Δε θα λησμονήσω Ψυχή μου...
.....

Στ' αυτιά μου η χροιά του...
Στο βλέμμα μου η όψη του...
Στις φλέβες μου κυλά παντοτινά...

Πλυμμήρισαν τα μάτια μου...
Βυθίζομαι ξανά...
Δε θέλω να σωθώ πια...
Δε θέλω να ζω πια...

Σκοτεινή ψυχή...
Ανέγγιχτη...
Παντοτινά δική μου...

Τέλος...

Ματώνει η Ψυχή μου...


Στάλες αλμύρας το βλέμμα μου κομμάτιασαν...
Σ' είδα να φεύγεις...
Δε σ' αντίκρυσα μα σ' είδα...
Στις λέξεις κρυμμένο το "αντίο"...
Το "σ' αγαπώ" σου "φεύγω" ουρλιάζει...
Ματώνει η Ψυχή...

Δεν πονάει ο χωρισμός...
Κι ας ξέσκισες, κομμάτια χίλια, την καρδιά μου...
Δεν πονάει η μοναξιά...
Αυτή μ' ανάθρεψε, το ξέρεις...
Πονάει τα μάτια που κλείνεις...
Σ' όσα μαζί ονειρευτήκαμε...
Πονάει που σ' εμάς δεν πίστεψες...
Τα όπλα δίχως μάχη παρέδωσες...

Γαλήνια η θάλασσα ναυάγια κρύβει μέσα της...
Σύννεφο ξένο, μακρινό, τις νύχτες σου νότισε...
Σ' εκείνο ταξίδι ζήτησες...
Μ' εκείνο πίσω σου μ' άφησες...

Αντίο λοιπόν...
Εσύ το θέλησες...
Ποτέ κι ας μην το παραδέχτηκες...
Πίσω κι ας μείνω εγώ...
Με τη βροχή στα μάτια κρυμμένη...
Ανάμεσα σ' οθόνες και καλώδια...
Αναζητώντας τη μορφή σου...

Ανάσα μου...

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Μαντινάδα


Είναι φορές , που μου λείπεις τρομερά...

Με τόσα γύρω μου, κι όμως αισθάνομαι τόσο μόνη...

Μου λείπεις....

Ξεσπάω γράφοντας στίχους για σένα,
μα τίποτα δεν είναι αρκετό για να σου εξηγήσω το πώς νιώθω

Ασήμαντες λέξεις στο χαρτί, με παρηγορούν...

Μου λείπεις..

Που είσαι Μαράκι μου...γύρνα πίσω

Τρίτη 26 Ιουνίου 2007

Ερωτόκριτος

Μερικοί άνθρωποι είναι απλά καταδικασμένοι να ακολουθούν τη μοίρα τους......Οι πίκρες που τρώνε, αχ υπερτερούν τα καλά που τους έχουν τύχει...

..και λες σε φάση: ''με μένα τι θα γίνει Θεέ μου...θα δω άσπρη μέρα?..''

..ξέρεις τι ωραία που είναι όταν κοιμάσαι? όλα μοιάζουν, φαντάζουν, είναι ονειρικά, γαλήνια, τόσο ήρεμα...είναι ένας μικρός Παράδεισος..κι η ζωή είναι ο Παράδεισος μας όμως απ την άλλη μεριά..Και τι είναι ευτυχισμένος άνθρωπος δλδ?..ποιος είναι ευτιχισμένος?..ο Παππούς μου ίσως...πονάει κι αυτός όμως τώρα (γεράματα).....ένας πεθαμένος ίσως,μάλλον δλδ...αφού δε νιώθει κάτι, τα ζησε όλα, τα κανε όλα....πάλι δε ξέρω γιατί εγώ δεν τα έχω ζήσει όλα...

Ακούω ένα τραγούδι που μ ανατριχιάζει στην κυριολεξία...κι είμαι χάλια..Όχι απ το κομμάτι όμως....Αγορίνα μου, μερικά πράγματα έτσι είναι...αλλά κάποια στιγμή, όλα θα γίνουν ρόδινα eventually....

Μιχάλης Τζουγανάκης & Σοφία Παπάζογλου - Ερωτόκριτος

Κυριακή 17 Ιουνίου 2007

...........


Τα χέρια μου ντυθήκαν τα δικά του,
ταξίδεψα στη λήθη του θανάτου,
και της ζωής,
φιλί βροχής.
Πριν μέρες γνώρισα τα δάκρυά του,
κι ας είχε όλο τον κόσμο χάρισμά του,
και άντρας,και τραγούδι, και παιδί
...............δεν ήξερα πως κλαίνε κι οι Θεοί!!!

Κυριακή 3 Ιουνίου 2007

Ψυχή μου...



Έπεσε κι απόψε η σκοτεινιά...
Όνειρα τώρα να κάνω μπορώ...
Ένα βλέμμα...
Έν' άγγιγμα...
Μια ανάσα...

Χρόνια μοναξιάς εκείνα που βάδισα...
Στάλες χειμώνα κυλούν στα μάτια μου...
Άνεμος ψυχρός ο χρόνος...
Φυσάει...
Κι είν' η πνοή σου που σαρώνει τη σκέψη μου...

Δεν ωφελεί ποιος είσαι να ψάξω...
Ανώφελο να δοκιμάσεις να με μάθεις...
Στις ψυχής μου τις χορδές θα συνθέσεις απόψε...
Μελωδία ερωτική....
Τίποτ' άλλο ν' ανακαλύψεις δε θα μείνει...

Και τώρα την ανάσα σου να νιώσω θέλω...
Να ξεσηκώνει τις αισθήσεις μου...
Ένα φιλί σου να σημαδέψει το κορμί μου...
Κι ένα σου βλέμμα...
Την ερημιά μου να φωτίσει...

Τ' όνομά σου να μου πεις
δε θέλω ...
Καιρό πολύ νιώθω να σε ξέρω...
Σε πρωταντίκρυσα σ' ένα καθρέπτη...
Γεννήθηκες όταν γεννήθηκα...
Θα ζεις όσο αντέχω να ελπίζω...

Αίμα μου είσαι...
Καυτό στις φλέβες μου που ρέει...
Οξυγόνο...
Ζωή απλόχερα που μου χαρίζει...
Εσύ είσαι, μάθε το...

Ψυχή μου...


Άσε με μόνο μου εκεί...



Άσε με μόνο μου εκεί..
που οι λέξεις δεν έχουν σημασία
εκεί που τα όνειρα φοβήθηκαν την οχλαγωγία..
Ναυαγός που χάνεται σαν τσιγάρου καπνός
στης καρδιάς την φουρτούνα..
Μικρό παιδί τρέμεις στη σκέψη του μπαμπούλα
η αγάπη έγινε εφιάλτης..
Ο εφιάλτης σκιές και οι σκιές μονοπάτι ζωής..
Γεράκια υπό αιχμαλωσία σπάνε τα φτερά τους..
Χάθηκε η θέληση να πετάξουν ψηλά
ψιθυρίζω λέξεις ν' αποκτήσουν σημασία...
Όμως ο πόνος έγινε γλυκιά επιθυμία..
Στου δρόμου τα χαρακτηριστικά ελεύθερος τρέχω..
Σε μια γωνιά παγωμένος, χαμένος, θλιμένος,
σε κουρέλια κομμένος, ερωτευμένος
μα δεν έχω καμιά αγάπη..


ΑΣΕ ΜΕ ΜΟΝΟ ΜΟΥ ΕΚΕΙ.....

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Ένας ήρωας απόψε πεθαίνει



Η ώρα περνάει, τα μάτια δεν κλείνουν
ένας ήρωας απόψε πεθαίνει...
Άσε η νύχτα να γίνει δάκρυ και το δάκρυ φως
το σώμα γη και η ψυχή ουρανός....
Η αράχνη γνέθει τον ιστό της,
οι αμαρτωλές σκέψεις δολοφόνοι της νύχτας,
μακάβρια τελετουργία από αφύσικους θεατρίνους,
κανείς δε θέλησε να αλλάξει τον κόσμο,
πέσαν αμαχητί, έσκυψαν το κεφάλι,
ο ήρωας πλέον δε γελάει..
Με ήχους βροχής, σα νότες εμπλουτισμένες από μέθη,
κρεμασμένη η ανάσα που τώρα πέφτει,
σβηνει, έγινε η ανάσα θηλειά που τώρα πια σε πνίγει,
ο χτύπος της καρδιάς ανάποδα το χρόνο μετρά,
ο ήρωας έφυγε παντοτινά...
Τα ένοχα όνειρα με βρήκαν εντός, γι' αυτό σιγοτραγουδάω,
η καρδιά έγινε κάστρο από νάρκισο τυλιγμένη,
γεμάτη πεύκα σκοτεινά και ομίχλη καλυμένη,


ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΑΠΟΨΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ...

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Μόνο ο πόνος με κρατάει ζωντανή...


Ανθρωπάκια είμαστε...
Πλάσματα ανήμπορα ν' αντισταθούμε στα πάθη μας...
Άβουλα όντα...
Μαριονέτες στα χέρια δυνάμεων ξένων...
Ακατανόητων...

Ευτυχούμε...
Δυστυχούμε...
Κλαίμε...
Γελάμε...
Πονάμε...
Πάντα πονάμε...

Μα είναι στιγμές που αισθάνομαι...
Πως μόνο ο πόνος με κρατάει ζωντανή...

Για την Αμαλία...

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι




«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»


(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Πέμπτη 31 Μαΐου 2007

Για την Αμαλίτσα...

1η Ιουνίου αύριο και, είμαι σίγουρη πως, οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε ήδη τί πρόκειται να συμβεί τόσο διαδικτυακά όσο και μέσα από άλλες κινητοποιήσεις ώστε να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη της Αμαλίας και να μην αφήσουμε την επιθυμία της, για πραγματικά δωρεάν υγεία για όλους, να χαθεί...



Όσοι από εσάς ενδιαφέρονται λοιπόν, ας κάνουν τον κόπο να ρίξουν μια ματιά εδώ http://giatinamalia-blog.blogspot.com/
κι ας προσπαθήσουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, να βοηθήσουμε όσο μπορούμε...

Δε μπορώ... (Αλκίνοος Ιωαννίδης)

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Να γλιστρούσες στο σκοτάδι,
να πετούσες σαν αερικό...
Θα πεθάνω αυτό το βράδυ,
θα πεθάνω αν δε σε δω.

Με γλυκό κρασί θα γίνω
αργοναύτης να 'ρθω να σε βρω.
Να σε ανταμώσω λίγο
στης ψυχής μου το βυθό.

Δεν μπορώ,ο χειμώνας με πληγώνει,
άλλο πια δεν μπορώ...
Δεν μπορώ,την αυλή μου καίει το χιόνι,
άλλο πια δεν μπορώ...

Είσαι τ' άγγιγμα του ανέμου
που μου ξαφνιάζει το κορμί.
Δε σε χόρτασα ποτέ μου,
όλα ήταν μια στιγμή.

Να γλιστρούσες στο σκοτάδι,
να πετούσες σαν αερικό...
Θα πεθάνω αυτό το βράδυ,
θα πεθάνω αν δε σε δω.

Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ... (Πηγή : http://yperoptix.blogspot.com)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που αγκαλιάσατε την προσπάθεια για μια συλλογική διαμαρτυρία εναντίον της διαφθοράς και της αναλγησίας που οδήγησαν στον πρόωρο χαμό της Αμαλίας Καλυβίνου. Η μέχρι τώρα συμμετοχή σας έχει υπάρξει εντυπωσιακή, το ίδιο και η διάθεση σας να οργανωθεί μία δυναμική και καλά συντονισμένη κινητοποίηση που θα ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια της δικτυογραφικής κοινότητας. Ήδη το θέμα έχει προκαλέσει την προσοχή των ΜΜΕ, καθώς είναι η πρώτη φορά που γίνεται μία τόσο μαζική προσπάθεια στην Ελλάδα μέσω διαδικτύου. Η φωνή μας ακούγεται, και είναι η φωνή των ενεργών πολιτών αυτής της χώρας και όχι απλά των bloggers.

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι αυτή η κίνηση δεν είναι ούτε μία προσπάθεια "αγιοποίησης" της Αμαλίας, ούτε κάποιος φιλανθρωπικός "μαραθώνιος", ούτε κάποιου είδους λαϊκό δικαστήριο εναντίον του ιατρικού κλάδου ή συγκεκριμένων προσώπων. Στόχος μας είναι να αμφισβητήσουμε το υπάρχον καθεστώς εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου, καθώς και την αρρωστημένη νοοτροπία που διαχωρίζει τους ασθενείς σύμφωνα με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Η υγεία είναι υπόθεση όλων μας. Δικαιούμαστε αποτελεσματική, αξιοπρεπή και δωρεάν περίθαλψη.

Μέσα από μια διαδικασία ανοιχτού και νηφάλιου διαλόγου, συζητήθηκαν προτάσεις και απόψεις σχετικά με τη μορφή αλλά και το περιεχόμενο της κινητοποίησης της 1ης Ιουνίου. Θα αποπειραθώ να συνοψίσω τα κυριότερα σημεία, έτσι ώστε να γνωρίζουμε όλοι μας με ποιούς τρόπους μπορούμε να βοηθήσουμε καλύτερα. Στο μεταξύ, συνεχίστε να καταθέτετε τις προτάσεις και τις ιδέες σας. Όσοι επιθυμούν, μπορούν να συμμετάσχουν στο γενικό συντονισμό, είτε μέσα από το δικό τους blog είτε από αλλού.


ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ 1ης ΙΟΥΝΙΟΥ


1. ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1η ΙΟΥΝΙΟΥ, ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ BLOGS ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΟΥΝ ΕΝΑ POST ΜΕ ΚΟΙΝΟ ΤΙΤΛΟ.
Ο μέχρι τώρα προτεινόμενος τίτλος ήταν «Η ΑΜΑΛΙΑ ΖΕΙ» (ωστόσο υπήρξαν αρκετές αντιρρήσεις). Άλλοι προτεινόμενοι τίτλοι θα μπορούσαν να είναι «ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ», «ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΜΕΛΕΙΑ», «ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ» ή απλά το κάπως ουδέτερο (αλλά συναισθηματικά φορτισμένο) «ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ».
Μέχρι απόψε το βράδυ πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει αυτό το θέμα και να ενημερωθούν όλοι με σχόλια στα blog τους, mail ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

2. ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ, ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ (εδώ και αλλού) ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΟΙΝΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ:
α) ΘΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ,
β) ΘΑ ΣΤΗΛΙΤΕΥΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ, ΤΗΝ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΥΓΕΙΑΣ,
γ) ΘΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ.

Ήδη έχουν γίνει αρκετές προτάσεις για το τι ακριβώς θα πρέπει να γράφει αυτό το κείμενο. Εφόσον δεν έχει κανείς αντίρρηση, θα αποπειραθώ να κάνω μια σύνθεση και θα την αναρτήσω απόψε το απόγευμα, ώστε να γίνουν οι όποιες διορθώσεις και να συμφωνήσουμε όλοι σε μία τελική μορφή του.

3. ΕΧΕΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΗΔΗ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ BANNER (που οδηγεί με link στο blog fakellaki.blogspot.com της Αμαλίας). ΤΟ BANNER ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ ΣΕ BLOGS & SITES, ΘΑ ΣΥΝΟΔΕΨΕΙ MAILS ΠΟΥ ΘΑ ΣΤΑΛΟΥΝ ΠΡΟΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΥΠΩΘΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΟΙΝΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ.
(περισσότερες λεπτομέρειες παρακάτω).

ΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ BANNER ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΡΟΓΙΑ

Τις τελευταίες ημέρες έχουν εμφανιστεί πολλά διαφορετικά banners και εκδοχές τους. Καλό θα ήταν να συμφωνήσουμε ότι αυτό είναι το τελικό και να το χρησιμοποιήσουμε όλοι. Όποιος έχει σημαντικές ενστάσεις ας τις εκφράσει τώρα.(Προσωπική μου άποψη είναι ότι η εικόνα του βλέμματος της Αμαλίας είναι πιο δυνατή από τη Νίκη της Σαμοθράκης, η οποία αποτελεί ένα κάπως παραπλανητικό σύμβολο).

4. ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ BANNER ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΛΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΜΕ E-MAIL ΣΕ:
α) ΦΙΛΟΥΣ & ΓΝΩΣΤΟΥΣ (με την παρότρυνση να το στείλουν κι εκείνοι σε όσες περισσότερες διευθύνσεις μπορούν)
β) ΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΥΠΟΥΡΓΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ, ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΙΑΤΡΙΚΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ, ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΥΣ & ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ, ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ, κλπ.

Όσο πιο πολλά mail λάβουν τόσο το καλύτερο. Για μια πλήρη λίστα επισκεφτείτε τα blogs του pølsemannen και της aphrodite. Ειδικά για τα ΜΜΕ, θα συνταχθεί κι ένα σύντομο και περιεκτικό δελτίο τύπου.

5. ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΥΠΩΣΟΥΝ (αύριο Πέμπτη 31-5) ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ & BANNER, ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΟΥΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ, ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ.
Αν δεν βρεθεί εγκαίρως κάποιο τυπογραφείο να αναλάβει αφιλοκερδώς να τυπώσει φυλλάδια, θα ξοδέψουμε λίγο χαρτί παραπάνω και λίγο μελάνι από τους εκτυπωτές μας.

6. ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΤΟΥΣ ΙΑΤΡΙΚΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙΤΕ. ΕΠΙΜΕΙΝΕΤΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΝ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ.

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΜΗΝ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕΤΕ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΚΑΙ ΙΑΤΡΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΤΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ.

7. ΟΣΟΙ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΔΩΡΕΑ, ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ «ΕΛΠΙΔΑ» ΓΙΑ ΤΟ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΑΥΤΗ ΥΠΗΡΞΕ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗ ΣΕΒΑΣΤΟΥΜΕ.
Εναλλακτικά, μπορείτε να καταθέσετε χρήματα όπου εσείς κρίνετε καλύτερα. Οι δωρεές είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και δε χρειάζεται να δημοσιοποιούνται. Ούτως ή άλλως, ο σκοπός αυτής της κινητοποίησης είναι η διαμαρτυρία για ένα άδικο σύστημα υγείας και όχι η ενίσχυση κάποιου φιλανθρωπικού ιδρύματος.

8. ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΘΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΙ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΑΛΕΙ ΜΕ E-MAIL ΣΕ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΕΣ, ΔΙΕΘΝΗ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ, ΣΧΕΤΙΚΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ Ε.Ε. ΚΑΙ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ.
Αν δεν γνωρίζετε άπταιστα κάποια γλώσσα σας παρακαλώ να μην επιχειρήσετε να το μεταφράσετε. Ήδη έχουν προσφερθεί αρκετοί. Θα ενημερωθείτε με update σχετικά με το ποιοί έχουν αναλάβει τη μετάφραση (οι οποίοι θα έχουν και την ευθύνη να της δημοσίευσης στο blog τους για να το κατεβάσουν κι οι υπόλοιποι).


9. Η 1η ΙΟΥΝΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΑΡΧΗ. ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ. ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ.
(Όπως η δημιουργία ενός ενημερωτικού βίντεο που θα ανεβεί στο
youtube, συλλογές υπογραφών, στοιχειοθετημένες καταγγελίες για παράνομο χρηματισμό γιατρών, γραφειοκρατικές κωλυσιεργείες και διαπλεκόμενα συμφέροντα φαρμακευτικών εταιρειών και ιατρικού κατεστημένου, κλπ).

10. ΤΕΛΟΣ, ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ ΜΕ ΣΧΟΛΙΟ ΤΑ BLOGS ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ή ΝΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ BLOG.

ΓΙΑ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ, ΑΦΗΣΤΕ ΣΧΟΛΙΟ ή ΣΤΕΙΛΤΕ MAIL ΣΤΟ yperoptix@yahoo.gr

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΣΑΣ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ.

«Ημέρα Αμαλίας» η 1η Ιουνίου για όλους τους bloggers της Ελλάδας


Η Αμαλία Καλυβινού το καλοκαίρι του 2006

Η Αμαλία Καλυβινού το καλοκαίρι του 2006 (Τα Νέα)

Αθήνα: Οι bloggers της Ελλάδας θα τιμήσουν την Παρασκευή 1η Ιουνίου τη μνήμη της Αμαλίας Καλυβινού, η οποία εξιστόρησε στο ιστολόγιό της την τραγική περιπέτειά της με τον καρκίνο, τον οποίο οι γιατροί καθυστέρησαν 17 χρόνια να διαγνώσουν. Η Αμαλία έφυγε τα ξημερώματα της Παρασκευής...

Η 30χρονη φιλόλογος έμαθε μόλις πριν από πέντε χρόνια ότι πάσχει από καρκίνο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεκάδες γιατροί έλεγαν ότι πρόκειται απλώς για ιδιοπάθεια, ένας χρόνιος πόνος που δεν μπορούσε να εξηγηθεί.

Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της- ένα νευρίνωμα- δεν διαγνώστηκε και δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε καρκίνο που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του ποδιού της, αναφέρουν Τα Νέα της Τρίτης.

Γραφειοκρατία

Από το 1984, όταν ήταν μόλις 8 χρόνων, μέχρι το 2001 είχε επισκεφθεί δεκάδες γιατρούς για τους αφόρητους πόνους στο πόδι της. Το τελευταίο διάστημα η Αμαλία έδινε μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα- 47 όγκους είχαν εντοπίσει οι γιατροί.

Πριν από ενάμιση χρόνο, η Αμαλία έφτιαξε ένα blog, όπου μοιράστηκε όλο τον πόνο της ζωής της και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τις εξετάσεις και τους γιατρούς που μιλούσαν για «ιδιοπάθεια».

«Εξαιτίας σου, γιατρέ μου, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω στερηθεί ταξίδια, δεν φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μία σφραγίδα», έγραφε στις 7 Απριλίου η 30χρονη φιλόλογος.

Η άτυχη Αμαλία εξιστορεί την απίστευτη ταλαιπωρία της στο ΙΚΑ και τον ΕΟΦ για να πάρει έγκριση για το μόνο φάρμακο που θα μπορούσε να την βοηθήσει. Τελικά, όμως, αποδείχθηκε ανεπαρκές.

Η Αμαλία έγραψε το τελευταίο μήνυμα στο blog στις αρχές Μαΐου. Καθημερινά δεχόταν στο fakellaki. blogspot. com εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης από όλη τη χώρα

Στη μνήμη της Αμαλίας, την ερχόμενη Παρασκευή, όλοι οι bloggers θα αφιερώσουν τις σελίδες τους στην «Ημέρα Αμαλίας», με σύνθημα «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».

Για όσους ήθελαν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να γράψουν απλώς ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, η οικογένεια της Αμαλίας έδωσε την ιδέα της προσφοράς στην ίδρυση του ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά και σε όποια άλλη προσπάθεια αφορά τον καρκίνο.

Σουρανάκης Γιάννης - Για πάρτη μας 3 (Οι μαντινάδες μου - Μαρία Κ.)...


Get this widget | Share | Track details


Λοιπόν...
Κάποιος,
εκείνος ξέρει ποιος,
πολύ σημαντικός στη ζωή μου,
μου είπε κάποτε πως όλα τα έβαλα σ' αυτό το blog εκτός από τις μαντινάδες μου...

Και δεν εννοώ τις μαντινάδες μου ως γραφή, αλλά τις μαντινάδες μου ως άκουσμα... Το σκέφτηκα λοιπόν το θέμα και αποφάσισα να σας ζαλίσω λιγάκι με τους ήχους της λύρας...
Κι αν σας αρέσει αυτό που θα ακούσετε, κερνάω ρακάκια και αντικρυστό...
...στην Κρήτη φυσικά!
Αν πάλι δε σας αρέσει...
...σκασίλα μου!!!
Δε θα σας ρωτήσω κιόλας...
:p
(αστειεύομαι...)
.....

Τρίτη 29 Μαΐου 2007

Ήλιος ο Θεός... (Βασίλης Σκουλάς)

Ένα υπέροχο κρητικό τραγούδι το οποίο γνώριζα, ναι μεν, αλλά το συγκεκριμένο βίντεο με συγκίνησε κι έτσι θέλησα να το μοιραστώ με όσους επισκέπτονται αυτόν εδώ το χώρο...
Απ' όσο ξέρω είναι και ύμνος της πολεμικής μας αεροπορίας...
Δε θα κάτσω να αναλύσω ποιός ή τι έφταιξε για το χαμό αυτού του ανθρώπου...
Έφυγε άδικα, μόνο αυτό...

23/05/2006 Αθάνατος Κώστα...!

Κυριακή 27 Μαΐου 2007

Μια πνοή...


Σε μια αφηρημένη μου πνοή, τραγικά τυλίγεται γύρω της όλη μου η ζωή, μοιάζουν τα όνειρά μας σαν δυο σταγόνες νερό, το μονοπάτι μας διαφορετικό, μοναχικό, μοναδικό, ολόιδιο, μα αλλάζει το σκηνικό, ηθοποιός, και άλλα ρούχα φορώ, διαφορά ψυχής με ψυχή, γνώρισα την ψυχή μου και θέλησα να χαθεί για πάντα, στο κενό πέφτω θα με πιάσεις; Έτσι μου είπα μια φορά και έναν καιρό, το έκανα παραμύθι και ταξίδεψα εκεί που κούρνιασαν οι μοναχικοί λύκοι, αυθόρμητα, ποτέ στημμένα, ανοίγω ψυχολογικά κενά, όλοι έχουμε απωθημένα, προσπάθησα να κλέψω απ' τον ήλιο φως, κάηκα δυστυχώς, ήμουνα μόνος, έτσι σκέφτηκα αλλιώς, κρύφτηκα στη νύχτα και εκείνη με αγκάλιασε, κάτι μέσα μου αγάλλιασε, μα στο τέλος της μέρας μόνο μου με ΑΦΗΣΕ!!!!!!!!!!!

Η φώτο...ο τίτλος μου



Χμμμ..καλημέρα κι απέ με...

Συνηθισμένη ώρα για εμένα, 4 κ 43 εδώ, πάνω που ίσα-ίσα ξημερώνει...ο καιρός χάλι μαύρο, βροχή και κρύο. ΔΕ σας ζηλεύω καθόλου! ίσα-ίσα χαίρομαι κιόλας, για να ΜΗΝ σας ζηλεύω!...Είμαι στη δουλειά..είναι η τέταρτη μέρα στη σειρά (βράδυ δλδ), και σήμερα νιώθω πιο ξεκούραστος από ποτέ...

Πήρα ανάσες τρελές, πήρα πνοές ζωής, πήρα το κουράγιο, κατάπια τις πίκρες μου κι είπα να επιστρέψω....Η ζωή είναι περίεργη σε φάσεις, και προπαντώς άδικη. Πάντα θα υπάρξει μια στιγμή που θα σου απομακρύνει κάτι που αγαπάς...Βέβαια, όσο και να στο πάρει μακριά, πάλι θα σ αγαπώ...Έψαχνα όλη την εβδομάδα να βρω μια θεραπεία, ένα φάρμακο...το είχα μπροστά μου, αλλά δεν το έπαιρνα...δεν είναι μαλακία?...είναι, δεν είναι, δεν κάνεις πάντα αυτό που κάνει καλό..ή μάλλον, αργείς μέχρι να το κάνεις..

Ίσως μάλλον έπρεπε, να μπω εδώ μέσα....τώρα Μαρία μου, γεια σου...για λίγο έλειψα κι ήρθα να μείνω πάλι, σπίτι...

Ν.

Σάββατο 26 Μαΐου 2007

Λευκή σελίδα


Λευκή σελίδα το μυαλό ένας χάρτινος κόσμος, σε ένιωσα πριν νιώσεις ότι είμαι μόνος, μαριονέτα εγώ, άνθρωπος εσύ που σε ψυχαγωγώ, τα νήματα μου κουνάς,υποκλίνομαι, σε χαιρετώ, παίζεις μαζί μου, με κοιτάς, δίπλα σου πάντα με κρατάς, με παίρνεις μαζί σου όπου και αν πας, όλο τον κόσμο τριγυρνάμε και δε φοβάμαι, μακάρι για πάντα να γελάς, δε θυμάμαι το λόγο που με ξέχασες, κάποτε μου είπες Μ' ΑΓΑΠΑΣ όμως δεν ταιριάζει σε μένα το Σ' ΑΓΑΠΩ, σκονισμένο το ράφι που ξαποστάζω, σε κοιτάζω εδώ και καιρό, γκρίζωσαν τα πάντα, ρυτίδες κάλυψαν το χαρούμενο πρόσωπο, πίσω απ' την άχνη της υγρασίας προσπαθώ να το βρω, πόσο θα 'θελα για μια φορά να το αγγίξω, μια τελευταία φορά, τον κόσμο στα χέρια σου κάνε με να γυρίσω, του παλιάτσου τα ρούχα με χρώμα άσε με να ξαναγεμίσω, ένα Σ' ΑΓΑΠΩ που τόσο θέλω μα δε μπορώ να στο ψιθυρίσω, μια τελευταία παράσταση σου ζητώ και μετα άσε με, άψυχο ξύλο είμαι, θα σαπίσω, η φύση με έφτιαξε και σε αυτήν θα γυρίσω.......Ένας άσημος θεατρίνος........

Παρασκευή 25 Μαΐου 2007

Θέμα επαφής


To να κάτσω να γράψω στίχους είναι θέμα επαφής
της ψυχής και του μυαλού μα χάθηκα στα στενά
μιας θλιμένης εποχής και πήρα το μονοπάτι ενός
δρόμου σκοτεινού άγγελοι και ξωτικά μας εγκατέλειψαν
γίναν παραμύθι όσα να σκεφτώ ότι να σκεφτώ μόνο
τα δάκρυα του ουρανού μου διώχνουνε τη λύπη
όλοι στον κοσμο έχουν κάτι που τους ανήκει
σαν τον αλήτη έχω τον ουρανό στις σκοτεινές ιριδίζουσες
αποχρώσεις μη μου πεις πως είσαι ένας από αυτούς που
με νιώθεις φωνάζω με σκιαγραφήσεις μολυβιού πάνω
σε λευκό χαρτί πονάνε σαν μυδρο στα μάτια οι σκέψεις
για τις δυνατές συγκινήσεις αλυσίδες γερές που σκούριασαν
στο πέρασμα του χρόνου αναμνήσεις αφήνουν ανοιχτές πληγές
στόματα ξερνάνε βρώμικο αίμα η νύχτα απόψε έχει
όψη παιδιού παρατημένο σε παγκάκι κουρνιασμένο
αθώα μάτια και σώμα πληγωμένο με βρώμικα ρούχα
και πρόσωπο απ' του κόσμου την απόγνωση κατατρομαγμένο
παρ' όλα αυτά μας παίρνει αγκαλιά νύχτα μείνε κοντά
μέσα απ' τις σκιές προσπαθεί να ενώσει τα όνειρα σαν ιδανικά
ανθρώπινοι χαρταετοί που πετάνε ψηλά και χάνουν το δρόμο
σπάει ο σπάγκος που τον κράταγαν παιδικά χέρια
βιασμός ψυχής μέσα από ένα αντίο που ακουμπάει τα αστέρια!!!!!!!!!!!!!!

Τρίτη 22 Μαΐου 2007

Δεν τσαλακώνονται οι λέξεις...


Τσαλάκωσαν τις λέξεις είπες...
Και σπάραζε η Ψυχή σου...
Ένα δάκρυ κύλησε...
Μα είχες άδικο...

Δεν τσαλακώνονται οι λέξεις...
Αδύνατο είναι...
Ο Λόγος ανήκει στον Άνθρωπο...
Εκείνος μόνο να τον τιθασεύσει μπορεί...

..........

Ζήλεψαν τα θεριά τον Άνθρωπο...
Ένα φίδι μπροστάρης μπήκε...
Κάτι να αρθρώσει προσπάθησε...
Μάταια όμως...

Δεν πλάστηκε για να μιλά...
Μα για να σέρνεται...
Παγωμένο και βουβό...
Δηλητήριο γεμάτο...

..........

Χαμήλωσε το βλέμμα ο Άνθρωπος...
Πάνω στο φίδι το κάρφωσε...
Καθάριο βλέμμα, ζεστή καρδιά...
Στα χέρια το πήρε...

Μια ανάσα καυτή του πρόσφερε...
Ένα χαμόγελο...
Μα να ζεστάνει το φίδι δε μπόρεσε...
Αναστέναξε...

..........

Ένα σημάδι στην παλάμη έχει από τότε ο Άνθρωπος...
Ένα σημάδι που το φίδι του χάρισε...
Μια στάλα δηλητήριο στις φλέβες...
Την Ψυχή του να σκοτώσει προσπάθησε...

Κανείς δε μπόρεσε στο φίδι να διδάξει...
Η Ψυχή δεν πεθαίνει...
Ο Λόγος δε χάνεται...
Εκείνος αιώνια θα ζει...

..........

Μέσα απ' τις λέξεις...
Που κανείς να τσαλακώσει δεν κατάφερε...

..........

Κυριακή 20 Μαΐου 2007

Τώρα...

Σα να σκοτείνιασε μου φαίνεται...
Γκρίζος ο ουρανός που ατενίζω...
Βαρύ το σύννεφο που καρφώθηκε στο βλέμμα μου...
Κι εκείνες οι στάλες της βροχής...
Πίκρας κομμάτια στο πρόσωπό μου που κυλάνε...

Τώρα μπορώ να κλάψω λοιπόν...
Τώρα θ' ανακατέψω το δάκρυ μου μ' εκείνο τ' ουρανού...
Τώρα κανείς δε θα ρωτήσει "γιατί;"...
Κανείς δε θα μάθει πως έφυγες...

Ναι, έφυγες...
Για 'κείνο το ταξίδι που σχεδίαζες μαζί μου...
Το ταξίδι που αγκαλιά ονειρευτήκαμε...
Κι έτσι τ' όνειρο θα σβήσει...

Δίχως λέξη θα σ' αποχαιρετίσω...
Μόνη...
Στην άκρη του δρόμου που βαδίζεις...

Σα να σκοτείνιασε μου φαίνεται...
Κι η βροχή ξεπλένει το χρώμα της ζωής μου...
Ασπρόμαυρο φιλμ...
Βουβή ταινία...

Ξεμακραίνει στον ορίζοντα η φιγούρα σου...
Ξεθώριασε το "Σ' αγαπώ"...

Οι τίτλοι του τέλους θα πέσουν τώρα...
Έπαψες να σκηνοθετείς...
Έπαψα να πρωταγωνιστώ...
Άλλο σκηνικό θα στήσεις...
Νέο σενάριο...
Ηθοποιοί καινούριοι...

Κομπάρσος έγινα...
Μα δεν το άντεξα...
Τα φώτα σου πάνω μου ήθελα...
Στο σκοτάδι τώρα βρίσκομαι...
Μ' ένα σενάριο στο χέρι...
Αρνείσαι πως το 'γραψες...

Σα να σκοτείνιασε μου φαίνεται...
Κι ο χρόνος χάνεται μαζί σου...

Τώρα δε θα κλάψω...
Γιατί δεν το αντέχω...

Τώρα θα χαμογελώ...
Γιατί το μπορώ...

Τώρα θα ονειρεύομαι...
Γιατί το θέλω...

Τώρα θα σε ξεχάσω...
Γιατί Σ' ΑΓΑΠΩ...!

Παρασκευή 18 Μαΐου 2007

Σε ξέχασα...

Ένα κομμάτι του φίλου μου soul...
Να είσαι καλά φιλαράκι μου...


Κρύβονται...


Κουρασμένες κραυγές πίσω απ' τη σιωπή...
Δεν τις άκουσε ποτέ κανείς...
Μα παρέμειναν σαν σκέψεις που λακτίζουν το σώμα την ανατολή...

Έχουμε το ίδιο όνειρο θυμάσαι...;

Προσπάθησα να κρατήσω μια υπόσχεση...
Απότομα ξύπνησα και λίγο αργότερα ξέχασα...
Ξέρω πως δεν θυμάμαι...

Θυμήσου γαμώτο...!

Πέρασε κι αυτή η μέρα...
Ίσως οταν κοιμηθώ να θυμηθώ...
Ναι, σίγουρα θα θυμηθώ...

Πρόσωπα γεμίζουν τον ανήσυχο ύπνο μου και οι φωνές...
Περπατάω μόνος...
Τους ακούω...
Τους νιώθω γύρω μου...
Βλέπω τις σκιές...
Βλέπω τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις...
Δαίμονες στου ανθρώπου την άγνοια...

Επιθυμία του φεγγαριού ένας τρελός χορός...
Στάλλες χιόνια...
Χρόνια επτά...
Κραυγές...

Τα πόσα πέρασα ξέχασα...
Βουβές προσωπογραφίες...
Θυμάμαι τί ξέχασα κι απότομα ξυπνάω...

Ιδρωμένος ξανά...
Με καλύπτει ένα όμορφο συναίσθημα...
Κάτι λείπει...
Όμως δε θυμάμαι τι...!
Δεν έχει σημασία...
Νιώθω υπέροχα...
Όσο περνάει η μέρα η ανάγκη να θυμηθώ μεγαλώνει...

MA ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ...
.....

ΕΣΕΝΑ ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ...
.....

Να βυθιστώ μέσα σου...

Ένα ακομα υπέροχο δείγμα πραγματικής ποίησης...
Γραμμένο από το μοναδικό Στέλιο Κ.



Σε μιαν άκρη καρφωμένος...

Αγναντεύω...

Ότι δεν γνωρίζω...

Ότι ποθώ...

Σε φαντάζομαι...

Αόρατο σχήμα...

Σε πλάθω με γυμνά χέρια...

Σε νιώθουν τα δάχτυλα...

Σε αγγίζουν...

Τρυφερά σαν βρέφος...

Αλήθεια...

Τι χρώμα να χαρίσω στα μάτια σου...

Με ποιο χρώμα να βάψω τα μαλλιά σου...

Παίζω με αμέτρητα ερωτηματικά...

Παρενθέσεις που ανοιγοκλείνουν...

Κι εσύ...

Απ' έξω...

Ανακατεύεις γράμματα...

Καπνούς γαλάζιους σκορπάς...

Υπο-σχέσεις...

Ξεχειλώνουν τον ουρανό...

Κρύβονται μέσα σε σύννεφα...

Χάνονται όπως τα αστέρια...

Χείλη στεγνά...

Δάκρυα βουβά...

Χέρια κενά...

Ανακατεύουν ρινίσματα πόθου...

Φωλιάζουν σε κογχυλένιες στοές...

Συνωμοτούν...

Εξερευνούν...

Τον άπειρο βυθό σου...

Αναδύομαι μέσα από Σένα...

Γλιστρώ...

Ξε-φεύγω σαν κουρσάρος...

Νοτίζοντας το σπαθί με την γλώσσα...

Αφαιρώντας βδέλλες από το κορμί...

Ξύνοντας το σκληρό αλάτι...

Αφουγκράζομαι...

Σιωπώ...

Να βυθιστώ μέσα σου...

Έντονα...

Σαν να είμαι θεός...

Σε ένα κόσμο που δεν έζησα...

Μα ερωτοτροπώ...

Να κατακτήσω Εσένα...

Να παραδοθώ για Σένα...

...

...

...

Μην ξεχνάς...

Ότι...

Είμαι εδώ...

Στέλιος Κ.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2007

Γυάλινη σφαίρα...

Σ' αγάπησα...
Μέσα μου κυλούσες κι έκαιγες...
Τη ζωή μου στα χέρια σου ακούμπησα...
Μια γυάλινη σφαίρα...
Αναμνήσεις κι όνειρα γεμάτη...
Γέλια κι αγκαλιές...
Δάκρυα κι αίμα...

Ένα φιλί σου τη σημάδεψε...
Κι ύστερα...
Απ' τα χέρια σου γλύστρησε...
Σε μια πτώση αμείλικτη...
Στης μοναξιάς μου την άβυσσο...

Ούρλιαξα μα η φωνή μου πάγωσε...
Χιλιάδες κομμάτια σκόρπισαν μπροστά μου...
Πληγωμένα όνειρα...
Ξεχασμένες μνήμες...

Το έδαφος να χάνεται ένιωσα...
Στα γόνατα έπεσα...
Κρυστάλλινα συντρίμια τη σάρκα μου ξέσκισαν...
Έκλαψα...
Για τις χαμένες ελπίδες...

Κι έπειτα...
Δύναμη μάζεψα...
Στα πόδια μου ξανά στάθηκα...
Τα δάκρυα το αίμα ξέπλυναν...

Στα γυαλιά περπάτησα...
Πληγές νέες ν' ανοίξω...
Κόκκινα σημάδια ν' αφήσω φεύγοντας...
Σημάδια που θα σβήσουν...
Καθώς οι πληγές θα κλείνουν...

Κι η πορεία μου γνωστή θα πάψει να είναι...
Αδύνατο θα είναι να με βρεις...
Ακολουθώντας τα σημάδια μου...
Όσο κι αν με ψάξεις...
Αν ποτέ με ψάξεις...

Ανάσα μου...


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin