Όνειρο ή Εφιάλτης...;

Πήγε τέσσερις μα ο Μορφέας ούτε κι απόψε με θυμήθηκε.
Καταδικασμένη κι απόψε να βυθίζομαι στις σκέψεις μου...
Τουλάχιστον όταν κοιμάμαι ξεχωρίζω τ' όνειρο απ' τον εφιάλτη,
στον ξύπνιο μου ποτέ δεν τα κατάφερα...
Κι όπως οι σκέψεις με κατακλύζουν κι απόψε, αναρωτιέμαι...
Όνειρο ή Εφιάλτης;,

Όλη η ζωή μου έναν εφιάλτη θυμίζει νομίζω.
Ένας διάδρομος μακρύς, λευκός...
Τα φώτα στο ταβάνι του με τυφλώνουν...
Περνάνε γρήγορα τα φώτα πάνω απ' το κεφάλι μου
και η μυρωδιά αυτή του αντισηπτικού μου προκαλεί αηδία.
Έτσι είναι η ζωή μου, αυτός ο διάδρομος,
κι εγώ κείτομαι πάνω σ' ένα φορείο
που πάντα κάποιος άλλος κατευθύνει.
Και που με πηγαίνει;
Κάθε φορά σε αίθουσα καινούρια,
ψυχρή, αποστειρωμένη...

Όταν θα βγω από την αίθουσα μια ουλή στο σώμα
θα μου θυμίζει αυτό που μου πήραν,
αυτό που έχασα.
Λουλούδια θα γεμίσουν το δωμάτιο
και το παυσίπονο θα τρέχει αργά στη φλέβα μου
ώσπου το άρωμά τους και η πίκρα του
να σβήσουν απ' το σώμα μου τον πόνο
κι απ' το μυαλό τη μνήμη...
Για λίγο, θα μ' αφήσουν εκεί
ώσπου να ακονίσουν και πάλι το νυστέρι τους
και να με οδηγήσουν ξανά σε κάποιο νέο χειρουργείο...

Μα, κάπου κάπου,
όταν ριγώ στις αλλαγές των καιρών,
οι ουλές πονάνε, για λίγο, και πάλι...
Και τότε οι μνήμες επιστρέφουν, για λίγο,
και μου θυμίζουν όλα όσα έχασα,
όλα όσα μου πήραν...