Ευτυχώς υπάρχουν τα όνειρα...

Σήμερα ήταν μια μέρα με καλές και κακές στιγμές... Κυρίως κακές...
Ξύπνησα μ' ένα φοβερό πονοκέφαλο και ζαλάδα (γμτ...). Ο καιρός θα φταίει... Μόλις αυτός αποφασίσει σε ποιά εποχή θέλει ν' αράξει θα ηρεμήσει κι εμένα το κεφάλι μου. Ως τότε όμως Depon, Ponstan και όλα τα συναφή...
Συντροφιά με τον πονοκέφαλο λοιπόν, άραξα στον καναπέ του σαλονιού μου και σκεφτόμουν. Διάφορα περνούσαν απ' το μυαλό μου και κάπου εκεί, στο βυθό των σκέψεών μου, αισθάνθηκα ένα δάκρυ να βρέχει το πρόσωπό μου. Το πρώτο δάκρυ ακολούθησαν κι άλλα ώσπου, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, βρέθηκα να κλαίω μ' αναφιλητά...
Ευτυχώς λίγο κράτησε το ξέσπασμα κι έπειτα πάλι σκέψεις, φτου κι απ' την αρχή...
Βασικά τσακώθηκα με τη Μαρία μέσα μου... Της τα 'πα έξω απ' τα δόντια σήμερα, για άλλη μια φορά (άντε να δούμε πότε θα βάλει μυαλό...).
Γιατί γμτ κλαίς πάλι... της είπα.
Πόσες φορές σου έχω πει να μην αφήνεις κανένα να σε downιάζει... Πότε θα λογικευτείς επιτέλους...;
Στην αρχή πήγε να μου δικαιολογηθεί... Της τον έκοψα όμως το βήχα νωρίς...
Ή θα μιλήσεις ανοιχτά ή κόβουμε την κουβέντα ΤΩΡΑ!
Κάπου εκεί λύθηκε η γλώσσα της...
Η μοναξιά μου είπε φταίει... Πάλι αυτή...
Χρόνια τώρα την τυραννάει η μοναξιά τη Μαρία μου... Κι όσο κι αν προσπαθώ να αλλάξει αυτή η κατάσταση τίποτα δεν κατάφερα...

"Πες μου γιατί ρε μοναξιά
με κυνηγάς από παιδί
Πες μου γιατί με αγαπάς τόσο πολύ..."

Όμορφο τραγούδι... Ταιριάζει με το Μαράκι και τη μοναξιά του...
Σκοτεινά είναι μέσα της και το ξέρω... Ίσως γι' αυτό να είναι το μαύρο το αγαπημένο της χρώμα. Ακόμα και για τούτο εδώ το blog αυτό επέλεξε...
Σκοτεινοί και οι στίχοι που γράφει, μοναχικά συναισθήματα που αποτυπώνονται με μελάνι σε λευκό χαρτί...
Λύση δε βρίσκω ότι κι αν κάνω... Την καταλαβαίνω όμως... Γι' αυτό όσο κι αν θυμώνω μαζί της στο τέλος πάντα τη συγχωρώ...
Ποιός θα άντεχε να ζει μόνος τόσα χρόνια;
Κατά τα φαινόμενα δεν είναι μόνη, έχει πολύ κόσμο γύρω της... Ουσιαστικά όμως;
Τίποτα, κανέναν...!!!
Και είναι άσχημο το συναίσθημα όταν γνωρίζεις πως κάπου εκεί έξω σίγουρα υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να σε νιώσει, να σ' αγαπήσει... Κι όμως εσύ είσαι καταδικασμένος να ζεις σε μια φυλακή, για πάντα μόνος...
Με όνειρα ζει το Μαράκι...
Όνειρα παραδείσων και αγγέλων σφιχταγκαλιασμένων τυλιγμένους κόκκινα σεντόνια...
Ευτυχώς υπάρχουν τα όνειρα και της δίνουν πνοή...
Κι αν κάπου κάπου την πιάνει το παράπονο εγώ είμαι εκεί για να απλώσω το χέρι μου, να την αγκαλιάσω και να την κάνω να νιώσει για λίγο ακόμα δυνατή...
Εγώ, το κομμάτι του εαυτού της που αντέχει ακόμα να ζει στη μοναξιά...
Εγώ, που είμαι ίσως ότι της έχει απομείνει...!!!