Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Ποιός...



Χαμένη σ' ένα όνειρο 
που έμοιαζε τόσο αλήθεια 
να προσπαθώ αληθινά 
να φτιάξω παραμύθια. 

Και να 'ρχεται όπως πάντοτε
η μοίρα, να δημεύει,
όσα δικά μου νόμιζα
κι ελπίδες να φονεύει...

Ποιός να μπορεί το μέσα μου
να νιώσει όπως του πρέπει,
τα "θέλω" του στο βλέμμα μου
να νιώθει και να βλέπει.

Σάρκα και σκέψη και ψυχή
κι αισθήματα κομμάτια,
σκοτάδι γίνηκε το φως
μες στα δικά μου μάτια...


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin