Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007

Μια ευκαιρία τώρα δως μου...

Δως μου ένα δρόμο να βαδίσω...
Σε ανοιξιάτικα τοπία να χαθώ...
Δίχως ρολόγια το χρόνο να μετρούν...
Το λιγοστό που πλάι σου απέμεινε...

Δως μου ένα βλέμμα να φωτίσει...
Το σκοτεινό δωμάτιο που ζω φυλακισμένη...
Ελπίδα ελευθερίας να χαρίσει...
Σ' ένα κορμί που λιώνει μακριά σου...

Δως μου τον ήχο της φωνής σου...
Στίχους ερωτικούς επάνω του ν' απλώσω...
Τη μελωδία σου αυτή να σιγοτραγουδώ...
Τις νύχτες που η μοναξιά μου συντροφιά μου είναι...

Μια ευκαιρία τώρα δως μου...
Στου πάθους μου την τρέλα επάνω...
Το ακαταλόγιστο για μια φορά να έχω...
και τα φιλιά να μείνουν ατιμώρητα...


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin