Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Άγγελοι τυλιγμένοι κατακόκκινα σεντόνια...


Στη σκέψη σου η καρδιά μου φτερουγίζει...
Η απουσία σου μαρτύριο τώρα πια...
Μα η μνήμη σου...
Όλες εκείνες οι στιγμές που οι δυο μας μοιραστήκαμε...
Ένας παράδεισος είναι...
Κι εμείς...
Άγγελοι τυλιγμένοι κατακόκκινα σεντόνια...
Μ' ένα φτερό στην πλάτη ο καθένας...
Ανάπηροι ως τώρα...
Μα όταν τα κορμιά μας ένα έγιναν...
Ζευγάρι 'γίναν τα φτερά...
Και τους αιθέρες κατακτήσαμε...
Μαζί...
Θυμάσαι...;

Ανάσα μου...
Σ' αγαπώ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin