Θυσία στο Φοβήτωρα ας γίνω...

Πάνε δεκαετίες τρείς
από την πρώτη μου ανάσα
Κι όμως αιώνες βαραίνουν τις πλάτες μου

Σαν τον Άτλαντα αισθάνομαι
(στοίχημα πως κι εσύ το 'χεις νιώσει)

Ήρθα στον κόσμο για να γίνω θυσία
μα δε μου 'παν σε ποιον...

Δε θέλω σε θεούς μεγάλους να με δώσετε,
θυσία στον Φοβήτωρα ας γίνω,
για να μπορώ μια χάρη να ζητήσω...

Να κυριεύσει τα όνειρά τους η μορφή μου,
να γίνω εφιάλτης στη ζωή τους...
Να νιώσουν μια φορά κι εκείνοι
τον τρόμο να τους κλέβει τη γαλήνη...
Για μια φορά μονάχα
κι ας μείνουν ήρεμοι έπειτα για πάντα...

Κι ας με ξεχάσουν,
δε με νοιάζει...

Εγώ θα τους θυμάμαι πάντα...

Κι ίσως να τους ευχαριστήσω κάποτε
που δε μ' αφήσανε να ζω σε παραμύθια,
που της ζωής μου δείξανε την κάθε αλήθεια,
πόνος και στεναγμός και δάκρυ...

Όπου κι αν πάω φεύγοντας
Παράδεισος θα είναι...
Την Κόλαση τη ζω εδώ,
μαζί τους...