Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Φτου ξελευτερία για όλους!!

Γεννήθηκα Ελληνίδα!

Ναι, είχα αυτή την τύχη…
Να γεννηθώ στο δοξασμένο αυτό τόπο, στη γεννέτειρα του πολιτισμού, την πατρίδα των αγωνιστών, της ξεροκεφαλιάς, του ρεμπέτικου, του φραπέ…
Γεννήθηκα περήφανη ως Ελληνίδα για όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα.
Κι όμως, αυτή η Ελλάδα με πληγώνει!
Με πληγώνει που έχουμε σκύψει το κεφάλι και υποτασσόμαστε σε όλους εκείνους που, με γνώμονα την τσέπη τους, αποφασίζουν και διατάσσουν τις τύχες μας.

Οι Μοίρες πέθαναν εδώ και καιρό, τις έστησαν στα πέντε μέτρα και άνοιξαν πυρ, για να βάλουν στη θέση τους κάτι ανθρωπάκια που νομίζουν πως ξέρουν τι είναι καλύτερο για κάθε έναν από εμάς.
Κι εμείς πάψαμε να αφήνουμε γλυκίσματα δίπλα από τις μωρουδίστικες κούνιες, δεν έχουμε λόγο πια να το κάνουμε…
Ποιον να γλυκάνουμε και για τι;
Άλλοι είναι εκείνοι που προδιαγράφουν το μέλλον μας κι εμείς απλά υποχείρια, δίχως άποψη, δίχως θέληση…
Κι εκείνοι, οι άλλοι, δε «δωροδοκούνται» έτσι απλά, θέλουν πολλά περισσότερα!
Θέλουν τις ζωές μας, τις ψυχές μας, όλο μας το είναι, για να μπορούν να είναι κυρίαρχοι σε ένα παιχνίδι που οι κανόνες του είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους!!!

Κατάντια!
Ναι, κατάντια! Με όλη τη σημασία της λέξης κι ας μη δίνει κανείς σημασία στην κατάστασή μας…
Μιας κατάστασης για την οποία υπεύθυνοι είμαστε εμείς και μόνο εμείς, οι οπαδοί τους, οι ψηφοφόροι τους!!
Μιας κατάστασης για την οποία θα συνεχίσουμε να είμαστε υπεύθυνοι αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε πόσο σκάρτα είναι όλα γύρω μας, πόσο χαμηλά έχουμε πέσει…

Λυπάμαι!
Όχι τόσο για εμάς όσο για τα παιδιά μας, εκείνα που είναι το μέλλον μας.
Τα παιδιά μας που φορτώνονται καθημερινά στις πλάτες τους τα δικά μας λάθη και θα κληθούν μια μέρα να τα ξεπληρώσουν.
Εκείνα τα παιδιά που ξεκινάνε για το σχολείο τους κάθε πρωί κουβαλώντας είκοσι κιλά βιβλία και επιστρέφουν στο σπίτι τους τη νύχτα, για να μελετήσουν, να μορφωθούν, κι έπειτα από δεκάξι με είκοσι χρόνια –ανάλογα με τις σπουδές που θα θελήσουν να ακολουθήσουν- θα βγουν -επιτέλους!- στην αγορά ανεργίας!!!

Λυπάμαι!
Μα δε φοβάμαι!!
Γιατί γνωρίζω πως ανάμεσα στους άβουλους και πειθήνιους υπάρχουν κάποιοι που δεν υποτάσσονται, δε σκύβουν το κεφάλι.
Υπάρχουν κάποιοι που μπορούν ακόμα να βαδίζουν στα σύννεφα και να ονειρεύονται ένα διαφορετικό σήμερα, ένα ομορφότερο αύριο.
Και χαίρομαι που η φωνή τους ακούγεται ολοένα και εντονότερα!
Χαίρομαι που λίγο φως άρχισε να φαίνεται στο σκοτάδι μας!

Και, σαν παιδί που ξέχασε να μεγαλώσει, ένα μόνο μπορώ κι εγώ να ευχηθώ, παραφράζοντας τη φράση του αγαπημένου μου «Νεφελοβάτη»



Για όλους!!!

Καλό μας υπόλοιπο…

Σ' αγαπώ...


Ακόμα μια νύχτα είναι εδώ.
Ακόμα μια νύχτα μακριά σου, σ' ένα δωμάτιο γεμάτο από την παρουσία σου.
Φωτογραφίες σου επάνω στον καθρέπτη, κι ένα πακέτο αδειανό απ' τα τσιγάρα σου, ενθύμιο που κράτησα για να με συντροφεύει.


Ένα μπλουζάκι σου φορώ για να κοιμάμαι,
για να σ' αισθάνομαι εδώ κι ας είναι ψέμα,
νύχτες που μόνη προσπαθώ να μη φοβάμαι
πως, όσα ζήσαμε, εδώ, φτάνουν στο τέρμα.

Κλείνω τα μάτια κι η μορφή σου μ' αγκαλιάζει,
Ένα φιλί κι ένα σου χάδι που λυτρώνει,
Μόνο η σκέψη σου τον πόνο μου 'μερώνει,
Μα θα σε χάσω σε λιγάκι που χαράζει.


Η μουσική δε βοηθάει.
Τραγούδια που στην αγκαλιά σου λάτρεψα, δεν το αντέχω να τ' ακούω δίχως σου.
Ένα τσιγάρο ίσως κάτι να 'κανε, μα το 'κοψα κι αυτό, για τ' όνειρό μας, εκείνο το όνειρο που μεγαλύτερό του δεν υπάρχει.


Κι όπως ο άνεμος σιγά μου ψιθυρίζει
Μές απ' τα φύλλα μιας ελιάς που 'ναι στον κήπο,
Έτσι θα λέω στην καρδιά μου να ελπίζει,
Δική σου θα 'ναι όσο ακόμα θα 'χει χτύπο.

Τι κι αν του κόσμου η κριτική μας δυσκολεύει ,
Τι κι αν κανείς να καταλάβει δε μπορεί,
Όποιος μας γνώρισε- το ξέρεις!- απορεί,
Αν η αγάπη που μας δένει αληθεύει.


Δεν έχω άλλη δύναμη.
Πόσο ν' αντέξω να υπάρχω μακριά σου αγάπη μου;
Σε θέλω εδώ, κοντά μου, να ζήσουμε κάθε μας όνειρο, να αγγίξουμε τον Παράδεισό μας, μην αργείς.


Σ' αγαπώ!


Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

"Κανένας" - Κωνσταντίνος Δώρας



Στίχοι - Μουσική - Ερμηνεία: Κωνσταντίνος Δώρας

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin