Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Έχεις δύο επιλογές..


Μόνη στο σπίτι βρισκόμουν όταν πήρα την απόφαση να ανοίξω το pc θέλοντας να αναρτήσω ένα ακόμα τραγούδι στο nefelovatis.blogspot.com...
Οι μέρες που περνάω είναι από τις δυσκολότερες της ζωής μου και η ελπίδα για μια αλλαγή αργοπεθαίνει κάθε στιγμή που περνάει...
Ένας τρόπος για να ηρεμώ ή να ξεφεύγω είναι η μουσική κι αυτό είναι το μόνο που έχω δύναμη να κάνω πλέον...

Ψάχνοντας το τραγούδι που ταιριάζει στη στιγμή λοιπόν έκανα και μια "βόλτα" από τα mail μου...
Μέρες που είναι ίσως και να με θυμηθεί κάποιος σκέφτηκα...
Και κάπως έτσι βρέθηκα αντιμέτωπη με το παρακάτω κείμενο που μου έστειλε ο φίλος μου Δημήτρης...
Το διάβασα, έκλαψα (αυτό το τελευταίο δεν ήταν και πολύ δύσκολο ιδιαίτερα με την ψυχολογική κατάσταση που με διακατέχει αυτές τις μέρες) και αποφάσισα να το αναδημοσιεύσω εδώ...

Διαβάστε το κι εσείς...



Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα..
Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το.
Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή ;

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.

"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα απο χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του
έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δώ, απο δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ..κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος..

Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.

Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.
Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιό κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιό αδύναμους ανάμεσά της"

Τώρα έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες..
Διαγραφή, δηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή..
Προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσέ το...

Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shay day!"
Κάνε το σωστό, προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός..

...και, χαμογέλα!!! ...μας παρακολουθούν παιδιά.

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Έλα...



Που να 'βρω σώμα, για να σ' αγγίξω,
όλο καλώδια και συγκολλήσεις,
σε ποια πανσέληνο να σε φιλήσω,
βραχυκυκλώματα... θα με διαλύσεις!

Στα όνειρα σου κρυφά μ' αναζητάς,
όμως το χάραμα και πάλι θα με δώσεις,
στο διαφημιστικό χαμογελάς
σε μένα που σε λίγο θα σκοτώσεις...

Πέφτω απάνω σου σαν την βροχή
μ' αγγίζω μόνο μια ομπρέλα,
και συ από κάτω μοναχή,
ένα παράθυρο στην τρέλα...

Έλα…

Είμαι ένα τρένο μ' άδεια βαγόνια,
που πάει κι έρχεται μόνο για σένα
κι από τα τόσα, τα τόσα δρομολόγια,
εσύ δεν μπήκες ποτέ σου σε κανένα...

Πέφτω απάνω σου σαν την βροχή
μ' αγγίζω μόνο μια ομπρέλα,
και συ από κάτω μοναχή,
ένα παράθυρο στην τρέλα...

Έλα…

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Μήδεια 2: Κάτω απ’ την παραλία, το πεζοδρόμιο



Είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης,
ακούγονται φωνές απ’ το φουαγιέ.
Μια ομάδα ανθρώπων κατεβαίνει γρήγορα τον αριστερό διάδρομο της πλατείας.
Η φωνή του Δημήτρη Παπαϊωάννου καλύπτει τη μουσική του Μπελίνι:

- Διακόπτουμε για να μας μιλήσουν τα παιδιά.
Τους περιμέναμε.
Παρακαλώ να ανοίξουν οι προβολείς.

Οι νέοι ανεβαίνουν στη σκηνή.
Είναι περίπου 30 άτομα, άντρες και γυναίκες, 18 με 25 ετών.
Πρόσωπα ακάλυπτα.
Κρατούν ένα μεγάλο πανό και καμιά δεκαριά μικρά.
Ο ΔΠ τους φέρνει μικρόφωνο.
Ένας άντρας και μια γυναίκα διαβάζουν το μήνυμα:


“[...] Ζητάμε έναν καλύτερο κόσμο…
Ελάτε μαζί μας…
Βγείτε στους δρόμους [...]“.


Πάθος, ειλικρίνεια, καθήκον, βεβαιότητα.
Μοναδικό συγκεκριμένο αίτημα είναι η αποφυλάκιση των συλληφθέντων.
Μια πιο μικρή κοπέλα αρπάζει το μικρόφωνο:

- Εκπροσωπούμε μόνο τους εαυτούς μας.
Κανένα κόμμα, κανέναν πολιτικό σχηματισμό.

Μετά από τρία περίπου λεπτά στη σκηνή, οι νέοι κατεβαίνουν και αποχωρούν ήσυχα.

Rewind στα πιο ενδιαφέροντα:
το κοινό τους υποδέχεται μουδιασμένα.
Στην αρχή δεν ακούγεται κουβέντα.
Σύντομα σκάνε τα πρώτα χειροκροτήματα.
Την ώρα που διαβάζουν το μήνυμα, δυο-τρεις θεατές διαμαρτύρονται.
Πνίγονται στα “σσσσ” των υπόλοιπων.
Η πλειοψηφία των θεατών χειροκροτεί στο τέλος του μηνύματος.
Ακόμα περισσότερα χειροκροτήματα κατά την αποχώρηση των εισβολέων
— κάποια ενθουσιώδη, τα περισσότερα μάλλον μουδιασμένα.
Ο ΔΠ και οι χορευτές χειροκροτούν θερμά.

Ο ΔΠ παίρνει το λόγο,
ρωτάει τους θεατές αν θέλουν να συνεχιστεί η παράσταση,
ή αν προτιμούν πρόσκληση σε μια μελλοντική.
Σχεδόν καθολικά, το κοινό φωνάζει να συνεχιστεί η παράσταση.
Λίγο αιφνιδιασμένος, ο ΔΠ ζητάει πέντε λεπτά διάλειμμα.
Ένα ζευγάρι σηκώνεται και φεύγει (συνοδεία χλευαστικού σχολίου).
Οι διαφωνούντες της βραδιάς αρχίζουν πλέον να ακούγονται.
Φεύγουν κι άλλοι, αρκετοί διαμαρτύρονται έντονα.
Ξεκινάνε πηγαδάκια μέσα στο θέατρο.
Τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν:

- Εδώ η χώρα καίγεται κι εσείς καίγεστε μόνο για την παράσταση.
- Ε να την κάψουμε λοιπόν τη χώρα, αυτό δε θέλετε;
- Μα δεν διακόπτεις έτσι μια παράσταση. Ας ερχόντουσαν στο τέλος.
- Απαράδεκτος ο Παπαϊωάννου!

- Και τι να κάνει ο άνθρωπος;
- Δώδεκα εκατομμύρια ευρώ από το Υπουργείο Πολιτισμού…
- Μην αγνοείτε τα παιδιά!

Οι περισσότεροι θεατές αντιμετωπίζουν το θέμα μάλλον συγκαταβατικά.
Δέκα λεπτά αργότερα, εμφανίζεται πάλι ο ΔΠ, και ανακοινώνει ότι οι χορευτές δεν μπορούν να συνεχίσουν.

Χειροκροτήματα.
Χλιαρές διαμαρτυρίες (οι περισσότεροι διαφωνούντες μάλλον έχουν φύγει).
Ζητάει συγνώμη, προσφέρει επιστροφή χρημάτων, ή δωρεάν είσοδο σε επόμενη παράσταση. Αρκετοί θεατές κατεβαίνουν προς τη σκηνή.
Συζητούν φιλικά με τον ΔΠ και τους χορευτές.
Οι περισσότεροι τους συγχαίρουν.
Λίγα λεπτά αργότερα, προς την έξοδο, ο ΔΠ συζητάει με κάποιους θεατές που διαμαρτύρονται.
Τους ζητάει να μπουν στη θέση του.

Άσκηση για τον αναγνώστη (και τον κοντριμπιτέρ).


** Αναδημοσίευση απο ΕΔΩ **

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Σύγχρονη Ελληνική Τραγωδία...

ΕΣΥ,
ΕΓΩ,
ΕΜΕΙΣ,
που βρισκόμαστε..;
** Πηγή εικόνας: Κάντε κλίκ πάνω της **

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Για σένα Ουρανέ μου...


Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στόν έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.

Το ξέρω.
Το δοκίμασα.
Δεν ωφελεί.

Άφησέ με νάρθω μαζί σου...

Γ. Ρίτσος

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Ευχή σε ένα πεφταστέρι...


Μια ευχή τώρα κάνω,
πεφταστέρι μου εσύ,
να μου φέρεις εκείνον
που ζητώ στη ζωή...

Δε με νοιάζει αν θα 'χει
σπίτια, δόξα, λεφτά.
Συντροφιά να τον έχω
σε καλά και κακά...

Κι αν σε δρόμους μεγάλους
έχει τώρα χαθεί,
φώτισε μονοπάτι,
στις σκιές μη βρεθεί...

Είν' η Αγάπη Αλήθεια,
δως του τρόπο να δει
πως ποτέ η συνήθεια
σε καλό δε θα βγει...

Και σου υπόσχομ' αστέρι,
θα προσέξω πολύ,
πίκρα, πόνο και δάκρυ
δίπλα μου δε θα τα βρει...

Τις καρδιές μας θα καίει
Έρωτας αληθινός
κι οι Ψυχές μας λουσμένες
πάντα μέσα στο Φως...

Άκουσέ με αστέρι,
μακριά του πονώ,
μόνο πλάι του ξέρω
τη χαρά πως θα βρω...

Κλείνω τώρα τα μάτια
και προσμένω ξανά
τη στιγμή που θα νιώσω
τα γλυκά του φιλιά...

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Έχε το νου σου στο παιδί...

Οργής συνταγή



Κορμί τσακισμένο
στο χώμα κτυπά,
τα μάτια του κλείνουν
μια ζωή ξεψυχά.

Μια καρδιά βιασμένη
από μολύβι καυτό,
τσαμπουκάς η αιτία
κι ένα όνειρο σβήνει...
ένα παιδί είναι
πλέον νεκρό.

Ένα δάκρυ αρχίζει
ν’ αποκτάει μορφή,
κι ένας θρήνος γεννιέται
καθώς θρύλος πλανιέται
για μια αθώα ζωή
που χάθηκε χωρίς αφορμή.

Οργής συνταγή,
η προετοιμασία ξεκινά,
η λογική προκαλεί
και μια εύφλεκτη κοινωνία,
με ασήμαντη,
είπαν οι ιθύνοντες αιτία,
τώρα παίρνει φωτιά.

Οι προστάτες οι θύτες
σε βωμό ανοχής,
ένα αθώο παιδί
προσφορά είπαν να κάνουν
σε θεό υποταγής.

Μα τραγωδία συνέβη
ατυχής επιλογής
και το αίμα που ρέει
να υπακούει δεν ξέρει
στο νόμο της σιωπής.


Οι κραυγές του στα αφτιά
φτάνουν περαστικών
και η αδικία που κρύβουν
σε γροθιές μετατρέπουν
χέρια νοθρά ...
ανθρώπων απλών.

Σαν ένα όλα, τώρα κτυπούνε,
σε ρυθμό οργής εκκωφαντικό,
αυτοί που να μας προστατεύουν
έπρεπε να προσπαθούνε,
Θεέ μου τι ειρωνεία;
Για συμπεριφορά αποκλίνουσα
σκοτώσαν τον Αλέξανδρο.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Επιλέγω τη Σιωπή...


Είναι πολλά όσα με απασχολούν αυτές τις μέρες...
Θέματα που αφορούν το σήμερα, το αύριο, την κοινωνία, την πολιτική...
Μα είναι κι άλλα που με απασχολούν, θέματα που αφορούν εμένα...
Θέματα που αφορούν τη ζωή μου, την ευτυχία μου...

"Εδώ ο κόσμος καίγεται..." θα μου πείτε κι ίσως δίκιο να 'χετε...
Γι' αυτό επιλέγω να μη μιλήσω για τίποτα τώρα...
Επιλέγω τη Σιωπή...
Κάποια στιγμή ίσως το κάνω...
Κάποια στιγμή ίσως μπορέσω...

Μα για τώρα...
Ας μιλήσουν άλλοι...
Ας μιλήσουν εκείνοι που έχουν κάτι να πουν...

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Είν' η ζωή ένα παιχνίδι...



Είν' η ζωή ένα παιχνίδι
κι εμείς τα πιόνια της θαρρώ,
γιατί αμείλικτ' είναι τόσο
να καταλάβω προσπαθώ...

Χαρές μας δίνει μια στις τόσες
κι ύστερα πάλι μας χτυπά,
τη μια σε στέλνει στα ουράνια,
την άλλη κάτω σε πατά...

Δεν έχω δύναμη ν' αντέξω
άλλα χτυπήματα σκληρά
όσο θα ζω σε ένα κόσμο
που με το χρήμα με μετρά...

Ειν' η ζωή ένα παιχνίδι
κι εμείς τα πιόνια της θαρρώ,
δίχως καμιά πλέον ελπίδα
δε το μπορώ άλλο να ζω...

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Αγάπη - Αλήθεια...



Μια είν' η Αλήθεια και το ξέρω,
Αγάπη να 'χεις οδηγό...
Σε λεωφόρους μη βαζίζεις,
στα μονοπάτια θα σε βρω...

Δύσκολος ίσως είν' ο δρόμος,
μοιάζει επικίνδυνος και σκοτεινός,
σύντροφο να 'χεις την Ελπίδα,
δε θα χαθείς, δε θα χαθώ...

Μαζί ως το τέρμα του θα πάμε,
χέρι με χέρι στη Ζωή,
πληγές παλιές που μας πονάνε
θα τις γιατρέψουμε, μαζί...

Κι αν θα περάσουνε τα χρόνια,
κι αν θα γεράσει το κορμί,
μέσα στα μάτια θ' αντικρίζεις
ποια είμ' εγώ, ποιος είσ' εσύ...

Και θα 'σαι σίγουρος πια τότε,
πως δρόμος ήτανε σωστός
το σκοτεινό το μονοπάτι
γιατί σ' οδήγησε στο Φως...


Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Ευχή σε ένα πεφταστέρι (Συνεργασία mantinada - Nefelovatis)



Μια ευχή τώρα κάνω,
πεφταστέρι μου εσύ,
να μου φέρεις εκείνον
που ζητώ στη ζωή...


Μια ευχή σ’ ένα αστέρι..
Από μια ψυχή που τ’ αστέρια κοιτά..
Από όπου κι αν είναι,
απ’ όπως κι αν είναι..
Σαν αυτό το «όλοι ζούμε στο βούρκο, μα μερικοί μπορούμε και κοιτάμε τ’ αστέρια..»


Δε με νοιάζει αν θα 'χει
σπίτια, δόξα, λεφτά.
Συντροφιά να τον έχω
σε καλά και κακά...


Τι να τα κάνει τα πλούτη όλου του κόσμου,
όλη τη δόξα και τα λεφτά κανείς,
αν τη ψυχή του χάσει..;


Κι αν σε δρόμους μεγάλους
έχει τώρα χαθεί,
φώτισε μονοπάτι,
στις σκιές μη χαθεί...


Χαμένο στην καταχνιά το μονοπάτι
μοιάζει μες στις σκιές να 'ναι τυλιγμένο..
Μα εκεί, μες στην πιο βαθιά τη σκοτεινιά,
τ’ αστέρι της ευχής,
της αγάπης το φως χαρίζει..


Είν' η Αγάπη Αλήθεια,
δως του τρόπο να δει
πως ποτέ η συνήθεια
σε καλό δε θα βγει...


Η Αγάπη την Αλήθεια της στον Κόσμο Τραγουδά,
για να το δουν όσοι στη συνήθεια χαμένοι είναι,
και μόνο θόρυβο ακούν..


Και σου υπόσχομ' αστέρι,
θα προσέξω πολύ,
πίκρα, πόνο και δάκρυ
δίπλα μου δε θα τα βρει...


Μια υπόσχεση από καρδιάς,
μόνο χαρά, ομορφιά, χαμόγελο που τα μάτια φωτίζει,
δίπλα στην Αγάπη θα ‘χει..
Πέρα απ’ τα σκοτάδια,
πάνω απ’ τα σύννεφα..


Τις καρδιές μας θα καίει
Έρωτας αληθινός
κι οι Ψυχές μας λουσμένες
πάντα μέσα στο Φως...


Μες των άστρων το φως,
στου φεγγαριού τα ξέφωτα λουσμένες,
θα ‘ναι οι ψυχές που είναι Ερωτευμένες.


Άκουσέ με αστέρι,
μακριά του πονώ,
μόνο πλάι του ξέρω
τη χαρά πως θα βρω...


Αστέρι που με βλέπεις από ψηλά,
που την καρδιά μου κοιτάς,
άκου τη λαχτάρα μου,
κοντά στην αγάπη μου να βρεθώ ξανά..

Κλείνω τώρα τα μάτια
και προσμένω ξανά
τη στιγμή που θα νιώσω
τα γλυκά του φιλιά...


Κλείνω τα μάτια,
εικόνες κοιτώ,
κι εκείνες με πάνε,
σ’ αυτήν π’ αγαπώ..

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Έρωτας φθηνός (Ελεάνα)




Έρωτας φθηνός
και χάδια χονδρική,
στο μισοσκόταδο πουλιούνται
από τα μεσάνυχτα μέχρι την πρώτη αυγή.

Σε χώρους που με πολυτέλεια
είναι ντυμένη η παρακμή,
κορμιά λικνίζονται
στο ρυθμό ,
και σε μουσική αισθησιακή.

Λίγο ποτό και δυο τσιγάρα
οι αναστολές για να χαθούν,
στο αλκοόλ και στο καπνό,
ένστικτα αρχέγονα,
έδαφος πρόσφορο να βρούν.

Και εκεί που μέσα στο μεθύσι
η ηθική έχει πνιγεί,
σε πλησιάζει μια μορφή,
που μέσα σ΄ όλη αυτή την ζάλη
μοιάζει να είναι αγγελική.

Με ένα χάδι πληρωμένο
την μοναξιά σου κυνηγά,
σε θήραμα στήνει καρτέρι
για να το εξαργυρώσει πιο μετά.

Με τρυφερότητα πλάστή
θα ξεγελάσει,
της μοναξιάς σου τις πληγές,
μόνο και μόνό για όταν θα φύγει
η θλίψη και η αγωνία να επιστρέψουνε
διπλές.

Με κορμί που θα ζηλεύαν
του Ολύμπου οι θεές,
και δυο κουρέλια που μόλις
κρύβουν
τις πιο ηδονικές περιοχές,
σε ζαλίζει με υποσχέσεις,
που τόσο απλόχερα χαρίζουν,
του κορμιού της οι κινήσεις
και οι υπέροχες γραμμές.

Και όταν πλέον μέσα στην μέθη
μόνο το ένστικτο καθάριο ζει,
θα σου ζητήσει να την αφήσεις
ολοκληρωτικά να σου δοθεί.
Τρυφερότητα και χάδια που
μοίαζουν τόσο αληθή,
θα στα δώσει ειλικρινά,
σε τιμή προσιτή… λογική.

Και όταν όλα έχουν τελειώσει
και το αλισβερίσι ολοκληρωθεί,
στο μάγουλο θα σε φιλήσει,
σε ευχαριστώ θα ψιθυρίσει,
ο χρόνος σου όμως τελείωσε
και τώρα το καρτέρι μου
από την αρχή,
για το επόμενο θήραμα,
πρέπει να στηθεί.

Καθώς το τέλειο κορμί
θα απομακρύνεται γοργά,
και η επιρροή από το καπνό και το αλκοόλ
πλέον θα αρχίζει να περνά,
ένα μίγμα από συμπόνια, ντροπή,
μοναξιά και ηδονή
την καρδιά σου πλημμυρίζουν,
και μια σκέψη σε στοιχειώνει
που σου καεί την ψυχή.

Έρωτας φθηνός
και χάδια χονδρική,
στο μισοσκόταδο πουλιούνται
από τα μεσάνυχτα μέχρι την πρώτη αυγή.
Αγάπες και έρωτες ακριβοί αυτοί τα συντηρούνε,
όμως της καρδιά σου οι πληγές για να επουλωθούνε
αυτή η φθήνια σε αρρωσταίνει… σε πνίγει…δεν αρκεί.

Και όμως για αυτές τις λίγες στιγμές,
παρότι ήξερες πως είναι πλαστές,
με μια διεστραμμένη λογική,
ένοιωσες ότι έστω με πληρωμή
κάποιος σε νοιάστηκε και ήταν εκεί…
Για ένα δευτερόλεπτο, για μία στιγμή,
απόλυτα σου δόθηκε,
τίποτα δεν ζήτησε…
δεν σε πρόδωσε….δε σε πλήγωσε,
μονάχα ένα ποτό … ένα χαμόγελο…
και φυσικά στο τέλος το αντίτιμο,
που εξ’ αρχής,
είχε συμφωνηθεί.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

S.O.S. από τη Χώρα των Αγγέλων...



Κόκκινη κλωστή δεμένη,
στην ανέμη τυλιγμένη,
δως της κλώτσο να γυρίσει,
παραμύθι ν' αρχηνίσει...

Χριστούγεννα πλησιάζουν και σκέφτηκα πως ένα παραμυθάκι θα ήταν ότι πρέπει να σας πω... Ξεκινάω λοιπόν κι εύχομαι να το απολαύσετε όσο κι εγώ!

(σ.τ.σ. Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι φανταστική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα)

Μια φορά κι έναν καιρό που λέτε, αγαπητά μου παιδάκια, ήταν ένα βασίλειο που το λέγανε "Η χώρα των αγγέλων".

Απ' άκρη σ' άκρη πλούσιο ήταν, με καταπράσινα λιβάδια, γάργαρα νερά και ανθρώπους που ευτυχισμένοι ζούσαν σ' αυτό μια ήρεμη μα κι απολαυστική ζωή. Οι δρόμοι του έσφυζαν από ζωή, ο κόσμος ήταν ευγενικός και πάντα χαμογελαστός και όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους με το μικρό τους όνομα.

Τίποτα δεν έλειπε από τα σπίτια τους, το τραπέζι ήταν πάντα στρωμένο με όλα του κόσμου τ' αγαθά και τα παιδάκια, πάντα χαρούμενα, έπαιζαν ανέμελα στις αυλές, τα πάρκα και τις παιδικές χαρές...

Κανείς ποτέ δεν έτυχε να αρρωστήσει μα ακόμα κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο η χώρα γεμάτη ήταν νοσοκομεία που, δίχως κανένα αντάλλαγμα, έτοιμα ήταν και πλήρως εξοπλισμένα ώστε να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε περιστατικό.

Δεν υπήρχαν αγράμματοι άνθρωποι σ' ετούτο το βασίλειο, γεμάτο σχολειά ήταν και πανεπιστήμια που πρόσφεραν απλόχερα τ' αγαθά της Παιδείας σε παιδιά και νέους, με δασκάλους που να μεταδώσουν τις γνώσεις τους είχαν σκοπό μα και να μάθουν στα παιδιά να σκέφτονται, ελεύθερα να είναι...

Ποτέ κανείς δεν πόνεσε ούτ' έκλαψε, ποτέ καμιά φυσική καταστροφή δεν έγινε, ούτε κανείς ποτέ λήστεψε ή σκότωσε κανέναν, δεν υπήρχαν πόλεμοι ούτε τρομοκρατικές επιθέσεις και οι κατέχοντες την εξουσία φρόντιζαν ποτέ να μη λείψει τίποτα στους κατοίκους της Αγγελοχώρας, φροντίζοντας ποτέ κανείς να μη νιώσει την αδικία και την απαξίωση...

Κι ακόμα, όταν κάποιος Αγγελοχωρίτης έφτανε σε βαθιά γεράματα και τελικά έφευγε από τη ζωή, τον αποχαιρετούσαν με μουσικές και με τραγούδια γιατί γνώριζαν πως η ζωή που έζησε ήταν πάντα όμορφη και και τον ευχαριστούσαν απ' τα βάθη της ψυχής τους για την προσφορά του σε έργο και γνώσεις...

Με λίγα λόγια, αγαπητά μου παιδάκια, όλοι ζούσαν μια ονειρική ζωή έξω από κάθε πραγματικότητα που ως τώρα έχετε γνωρίσει...

Ονειρευτήκατε αρκετά ή απλά βαρεθήκατε την εικόνα μιας τόσο ήρεμης ζωής, που τίποτα απρόοπτο ποτέ δε συμβαίνει;

Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στη δική μας πραγματικότητα, στην πραγματικότητα της Ελλάδας λίγο πριν την έλευση του έτους 2009...

(σ.τ.σ. Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι πέρα για πέρα αληθινή και ουδεμία σχέση έχει με φαντασία)

Το δικό μας σήμερα, η δική μας πραγματικότητα, είναι κατά πολύ διαφορετική από εκείνη της Αγγελοχώρας.
Φόνοι, ληστείες, βιασμοί, ναρκωτικά, σκουπίδια, αρρώστειες, ελλειπής παιδεία, ελλειπές σύστημα υγείας, ακρίβεια, φτώχεια, ανέχεια και τόσα άλλα που καθημερινά βιώνουμε στα σπίτια μας, θεωρώντας ανήμποροι πως είμαστε ν' αντιδράσουμε ή απλά τα προσπερνάμε γυρνώντας αλλού το βλέμμα όταν στο σπίτι κάποιο άλλου συμβαίνουν...

Μα δεν αποφάσισα σήμερα να γράψω για όλα αυτά μα για ένα κομμάτι μόνο, που όμως θεωρώ σημαντικό και με θύμωσε όσο τίποτα άλλο...

Όλοι, λίγο πολύ, έχουμε πληγεί από την παγκόσμια οικονομική κρίση που αναπόφευκτο ήταν, λένε, να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα.
Δουλεύουμε, όσοι από εμάς έχουμε την τύχη να μην είμαστε άνεργοι, δουλεύουμε και πάλι δουλεύουμε και το μόνο που καταφέρνουμε πλέον είναι να μπορούμε να προσφέρουμε στους εαυτούς μας και στις οικογένειές μας τα απολύτως απαραίτητα κι αυτά όχι με περισσή ευκολία.

Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε θα μου πείτε, όχι απαραίτητα θα απαντούσα εγώ,
αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Όχι αυτή τη στιγμή, όχι τώρα...

Αυτό που θα 'θελα να θίξω είναι πως, μαζί μ' εμάς, έχει πληγεί κι εκείνο το αίσθημα της φιλανθρωπίας, ο θεσμός της αν θέλετε, και μαζί μ' αυτό όλοι εκείνοι που έχουν πραγματικά ανάγκη από βοήθεια για να επιβιώσουν.
Και λογικό είναι βέβαια μιας και "ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος"...

Τρανταχτό παράδειγμα, και αφορμή ουσιαστικά για όσα σήμερα γράφω, τα γνωστά σε όλους μας "Παιδικά Χωριά S.O.S.". Τι είναι όμως αυτά τα παιδικά χωριά;

Στην ιστοσελίδα του οργανισμού (http://www.sos-villages.gr) αναφέρονται τα εξής:

"Τα Παιδικά Χωριά SOS, είναι Φιλανθρωπικό Σωματείο, που έχει σκοπό να προστατεύει παιδιά, τα οποία για σοβαρούς κοινωνικούς λόγους στερούνται μόνιμα τη φροντίδα των φυσικών τους γονιών.

Τα ιδρύματα ή τα ορφανοτροφεία δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη λειτουργία και το ρόλο της οικογένειας, στην ομαλή πνευματική, ψυχική και σωματική εξέλιξη ενός παιδιού, ενώ αντίθετα τα Παιδικά Χωριά SOS επαναφέρουν τα παιδιά στο φυσικό κοινωνικό κύτταρο, την οικογένεια.

Η ιδέα των Παιδικών Χωριών SOS είναι μία συνεχής κοινωνική διαδικασία έτσι ώστε η πραγματική και πρακτική της εφαρμογή να αποτελεί΄μια διαφορετική μορφή κοινωνικής περίθαλψης προς τα παιδιά σε ανάγκη και συγχρόνως να αποτελεί μία συνεχή συνεισφορά στη διαμόρφωση μιας ειρηνικής και ανθρώπινης κοινωνίας.

Η εισαγωγή των παιδιών γίνεται μέχρι την ηλικία των 8 ετών και γίνονται δεκτά παιδιά, σωματικά υγιή, τα οποία, μέσω των κατάλληλων πνευματικών και ψυχολογικών διαδικασιών, μπορούμε να επανεντάξουμε στο κοινωνικό πλαίσιο προς όφελος του εαυτού τους και των συνανθρώπων μας.

Η προστασία και φροντίδα των παιδιών που ζουν στα Παιδικά Χωριά SOS προσφέρεται σε μία μακροχρόνια, συνεχή και σταθερή βάση. Ξεκινά από την παιδική ηλικία και συνεχίζεται έως ότου το κάθε παιδί, προετοιμασμένο κατάλληλα, ηθικά, κοινωνικά και επαγγελματικά, είναι ικανό να σταθεί μόνο του στην κοινωνία και να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις της ζωής."

Όσο αφορά τις βασικές αρχές τώρα του οργανισμού:

"Ο Dr. HERMANN GMEINER (1919 - 1986), το έτος 1949, ενεπνεύστηκε τις τέσσερις βασικές αρχές της ιδέας και φιλοσοφίας των Παιδικών Χωριών SOS, οι οποίες είναι οι εξής:

Η μητέρα.
Αποτελεί το ανθρωποκεντρικό σημείο της ιδέας και έρχεται να καλύψει το μεγάλο συναισθηματικό και ψυχικό κενό που αισθάνεται το παιδί που βρέθηκε μόνο του.
Είναι μία γυναίκα χωρίς άμεσες οικογενειακές υποχρεώσεις με ηλικία 32 έως 45 ετών, γεμάτη ψυχική, σωματική υγεία και συναισθήματα αγάπης για πολλά παιδιά.
Κάθε Μητέρα SOS έχει τις ίδιες φροντίδες, υποχρεώσεις και χαρές όπως έχει κάθε φυσική μητέρα.

Τα αδέλφια.
Η διαβίωση με τα φυσικά αδέλφια ή άλλα παιδιά γίνεται σε ένα μικρό οικογενειακό πλαίσιο, έτσι ώστε να μπορούν να αναπτυχθούν ανθρώπινες σχέσεις και βέβαια να παραμένουν δεμένα μεταξύ τους τα φυσικά αδέλφια.

Το σπίτι.
Κάθε οικογένεια SOS έχει το δικό της σπιτικό, το οποίο αποτελεί το φυσικό καταφύγιο για κάθε παιδί, δίνοντάς του τη δυνατότητα να έχει τον ατομικό του χώρο, βοηθώντας το έτσι στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

Το χωριό.
Είναι η φυσική και πολύτιμη προέκταση της οικογένειας SOS, αποτελώντας για το παιδί το άμεσα ευρύτερο κοινωνικό του περιβάλλον και η γέφυρα προς την κοινωνία μέσα από ένα αίσθημα ασφάλειας και φροντίδας."


Με λίγα λόγια είναι ένας ζωντανός Οργανισμός ο οποίος φροντίζει για τη φροντίδα ορφανών παιδιών, τη διαπαιδαγώγηση και την ομαλή τους ένταξη στην κοινωνία μας...

Ένας ζωντανός Οργανισμός ο οποίος κινδυνεύει καθώς οι δωρεές πολιτών δεν είναι πια αυτές που κάποτε ήταν.

Πτώση της τάξεως του 30% αναφέρουν οι υπεύθυνοί του μέσα στο 2008 κι όμως, έτοιμοι να την αντιμετωπίσουν δηλώνουν πως αισθάνονται για χάρη των παιδιών που έχουν την ανάγκη τους.
Ήδη έχει ανασταλεί η ολοκλήρωση των έργων ανέγερσης ενός ακόμα Χωριού στην περιοχή των Ιωαννίνων όπως επίσης πραγματικότητα είναι πλέον οι περικοπές σε προγράμματα λογοθεραπείας, ψυχολογικής στήριξης καθώς και η έλλειψη κοινωνικών λειτουργών καθώς αδυνατούν πλέον να πληρώνουν για τις υπηρεσίες τους...

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε και το κερασάκι στην τούρτα (ζούμε το θέατρο του παραλόγου, μην ξεχνιόμαστε...).

Ο Οργανισμός διαθέτει κτιριακές εγκαταστάσεις τις οποίες απέκτησε είτε από δωρεές επώνυμων και ανώνυμων πολιτών, είτε αγοράζοντάς ή ακόμα και ανεγείροντάς τες χρησιμοποιώντας τα χρήματα που ο καθένας από εμάς δώρισε απο το υστέρημα ή το πλεόνασμά του.
Τα κτίρια αυτά χρησιμοποιούνται ως εκπαιδευτήρια, γραφεία, κέντρα που στεγάζονται οι κοινωνικές υπηρεσίες του Οργανισμού ή απλά ως σπίτια για τα παιδάκια και τις ανάδοχες Μητέρες τους...

Διαθέτουν μια ακίνητη περιουσία λοιπόν...
Μάλιστα...

Αφού τη διαθέτουν λοιπόν ας πληρώσουν φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας για να μάθουν άλλη φορά να μην είναι Άνθρωποι!
Λογικό δεν το βρίσκετε;

50.000€ κλήθηκαν να πληρώσουν οι Άνθρωποι και τα κατέβαλαν μέχρι τελευταίας δεκάρας...
Και για να σας το κάνω πιο λιανά, μια μονογονεϊκή οικογένεια με τρία παιδάκια χρειάζεται για τη διατροφή της,
και ΜΟΝΟ γι' αυτήν,
περίπου 200€ το μήνα κι αυτά με καλή έρευνα αγοράς και αιματηρές οικονομίες.

Απλά μαθηματικά λοιπόν...

50.000€ ισοδυναμούν με 250 μήνες διατροφής (περίπου 21 χρόνια) μιας τετραμελούς οικογένειας,
ή με ένα μήνα 250 τέτοιων οικογενειών (διατροφή 1.000 ατόμων δηλ. εκ των οποίων τα 3/4 είναι παιδιά),
ή με διατροφή μιας ημέρας 30.000 ατόμων...
Α, ρε Πυθαγόρα και που 'σαι!

Κι αναρωτιέμαι λοιπόν κι εγώ, ως αποδεδειγμένα ηλίθια πλέον μιας και δε μπορώ να καταλάβω τίποτα πια,
πόσο ΜΑΛΑΚΕΣ είμαστε που ανεχόμαστε τέτοιες καταστάσεις;

Γιατί, ρε γμτ, μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως δε μπορεί να υπάρξει ένα πλαίσιο νόμου που να απαλλάσει φιλανθρωπικές οργανώσεις τέτοιου είδους από το φόρο ακίνητης περιουσίας,
ή και από κάθε φορολόγια ακόμα καλύτερα,
τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν φοροαπαλλαγές για φυσικά ή νομικά πρόσωπα όταν κάνουν δωρεές για φιλανθρωπικούς σκοπούς,
τουλάχιστον για όσο καιρό αυτά τα ακίνητα βρίσκονται υπό την κατοχή αυτής της οργάνωσης και εφόσον χρησιμοποιούνται άμμεσα για φιλανθρωπία.

Σα να λέμε δηλαδή, απαλλάχτε από φόρους τον Τάδε μεγαλοβιομήχανο που έκανε μια δωρεά σε ένα τέτοιο ίδρυμα και βάλτε το ίδιο το ίδρυμα να πληρώσει γιατί δέχθηκε αυτή τη δωρεά!

Είπαμε, άλλο το να φαινόμαστε μεγαλόψυχοι και άλλο το να είμαστε...

Κι εσείς οι άλλοι ρε γμτ, ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές, κοινωνικοί λειτουργοί και όσοι άλλοι κρίνεστε απαραίτητοι για την ομαλή κοινωνικοποίηση μιας τέτοιας ιδιαίτερα ευπαθούς ομάδας παιδιών, δε μάθατε ποτέ τίποτα για τον εθελοντισμό;
Πρέπει να αμοίβεστε για όλες σας τις υπηρεσίες, ακόμα κι όταν αυτές λαμβάνουν χώρα σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα που προσπαθεί να αγκαλιάσει ως άλλη Μάνα παιδιά που τη στερήθηκαν;
Δε λέω, έχετε κι εσείς ανάγκες και κάπως πρέπει να ζήσετε.
Εκτός από ανάγκες όμως έχετε και μεγάλο κύκλο γνωριμιών οπότε αν μαζευτείτε αρκετοί από κάθε ειδικότητα και μοιράσετε τις μέρες, τις ώρες, των αριθμό των παιδιών που έχουν την ανάγκη σας, τότε φαντάζομαι δε θα είναι και τόσο τραγικό το να δουλέψετε δίχως αποδοχές μερικές ώρες κάθε εβδομάδα, όχι όταν ο σκοπός είναι τόσο ιερός...

Κι εμείς όλοι, που αραχτοί μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μας καθόμαστε και στη ζεστασιά του ήρεμου σπιτικού μας βρισκόμαστε, ας κάνουμε κι εμείς ότι περνάει από το χέρι μας ή κι από την τσέπη μας αν θέλετε...
Επιλέξτε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα ή μια οικογένεια στη γειτονιά σας που γνωρίζετε πως έχει πρόβλημα και κάντε ότι μπορείτε, δεν είναι δικαιολογία το "δεν έχω", όχι πάντα...
Αρκεί μικρές καταναλωτικές μας συνήθειες ν' αλλάξουμε, όπως πχ. η αγορά ενός περιοδικού που ίσως δε μας είναι και τόσο απαραίτητο, και όλο και κάτι θα έχουμε στο τέλος για να προσφέρουμε...

Και η ανταμοιβή είναι μεγάλη πιστέψτε με...

Όχι απαραίτητα η "βασιλεία των Ουρανών" όπως συχνά μας λένε κάποιοι...

Μα ένα αγνό, τρυφερό, παιδικό χαμόγελο!

Καλό σας απόγευμα...

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Στο πλάι σου ξανά ν' αναστηθώ...


Μόνη ξυπνώ, μόνη κοιμάμαι κάθε μέρα
αναζητώντας τη δική σου τη μορφή,
φόβους παράλογους ζητώ να κάνεις πέρα
ο Έρωτάς μας για να πιάσει κορυφή...

Νιώθω το χρόνο που περνά σαν μια λεπίδα,
πόσο ν' αντέξει μια καρδιά να αιμορραγεί;
Σαν χθες μου φαίνεται που πρώτη φορά σ' είδα,
σαν χθες που έπαψα να ζω σ' αυτή τη γη...

Του Παραδείσου τα κλειδιά εσύ κρατούσες,
τις πύλες πέρασα μαζί σου αγκαλιά,
μες στο κορμί μου σ' ένιωθα πως ζούσες,
ζωής Ανάσες τα υγρά σου τα φιλιά...

Μα τώρα ψάχνω στο σκοτάδι να σ' αγγίξω,
από ένα Όνειρο ζητώ να κρατηθώ,
την κρύα ανάσα του Θανάτου να ξορκίσω,
στο πλάι σου ξανά ν' Αναστηθώ...



ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin