Σάββατο 31 Μαρτίου 2007

Φλυαρώ και πάλι..


Η ζωή είναι ένα παιχνίδι παράξενο... Γεμάτο ανατροπές...
Εκεί που σε κρατάει φυλακισμένο στην καθημερινότητά σου, ανοίγει το κελί και σ' αφήνει ελεύθερο να επιλέξεις αν θες να ξεφύγεις ή όχι...

Συμβαίνει και το ανάποδο βέβαια... Να είσαι λέει ελεύθερος απ' όλα και ξαφνικά να χάνεσαι σε σκοτεινά μονοπάτια που οδηγούν σε δεσμά αιώνια...

Τα έχω ζήσει και τα δύο πρόσωπα της ζωής... Έχω μάθει να ζω με το δεύτερο βέβαια, αλλά αυτό ίσως να μην είναι μόνο δικό μου προνόμιο... Κι άλλοι πολλοί ζουν σιδηροδέσμιοι της καθημερινότητας!

Τα δικά μου δεσμά έχουν χαλαρώσει τώρα τελευταία... Ίσως και να χαθούν τελείως απ' τη ζωή μου, για λίγο τουλάχιστον...
Η πόρτα είναι ανοιχτή μπροστά μου κι εγώ πρέπει να επιλέξω αν θα μείνω ή θα φύγω...
Σκέφτομαι πόσο όμορφα θα είναι εκεί έξω και τολμώ για μια στιγμή να πλησιάσω το κατώφλι...
Ακόμα όμως δεν έχω καταφέρει να το διασχίσω. Στέκομαι μόνο εκεί και κοιτώ τον ήλιο, τα λουλούδια, την άνοιξη...

Ίσως χρειάζομαι κάποιον να με κρατήσει απ' το χέρι και να με βοηθήσει να κάνω αυτό το βήμα...
Ίσως και να τον έχω βρει...
Τώρα απλά πρέπει να απλώσω το χέρι μου για να μου το κρατήσει, τρυφερά, όπως μόνο εκείνος ξέρει...

Φλυαρώ και πάλι...
Μα το 'χω ανάγκη να φλυαρίσω κάποιες φορές...
Τα λόγια άλλωστε δε θα είναι ποτέ αρκετά ώστε να περιγράψω όλα αυτά τα συναισθήματα...

Καλημέρα, καλησπέρα, καλό ξημέρωμα...
Όποιος κι αν είσαι... Όπου κι αν βρίσκεσαι...

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007

Μια ευκαιρία τώρα δως μου...

Δως μου ένα δρόμο να βαδίσω...
Σε ανοιξιάτικα τοπία να χαθώ...
Δίχως ρολόγια το χρόνο να μετρούν...
Το λιγοστό που πλάι σου απέμεινε...

Δως μου ένα βλέμμα να φωτίσει...
Το σκοτεινό δωμάτιο που ζω φυλακισμένη...
Ελπίδα ελευθερίας να χαρίσει...
Σ' ένα κορμί που λιώνει μακριά σου...

Δως μου τον ήχο της φωνής σου...
Στίχους ερωτικούς επάνω του ν' απλώσω...
Τη μελωδία σου αυτή να σιγοτραγουδώ...
Τις νύχτες που η μοναξιά μου συντροφιά μου είναι...

Μια ευκαιρία τώρα δως μου...
Στου πάθους μου την τρέλα επάνω...
Το ακαταλόγιστο για μια φορά να έχω...
και τα φιλιά να μείνουν ατιμώρητα...

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2007

Φίλα με...

Τι πιο όμορφο σ΄αυτή τη ζωή απ' τη λάμψη των δικών σου ματιών...

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2007

Ευτυχώς υπάρχουν τα όνειρα...


Σήμερα ήταν μια μέρα με καλές και κακές στιγμές... Κυρίως κακές...
Ξύπνησα μ' ένα φοβερό πονοκέφαλο και ζαλάδα (γμτ...). Ο καιρός θα φταίει... Μόλις αυτός αποφασίσει σε ποιά εποχή θέλει ν' αράξει θα ηρεμήσει κι εμένα το κεφάλι μου. Ως τότε όμως Depon, Ponstan και όλα τα συναφή...
Συντροφιά με τον πονοκέφαλο λοιπόν, άραξα στον καναπέ του σαλονιού μου και σκεφτόμουν. Διάφορα περνούσαν απ' το μυαλό μου και κάπου εκεί, στο βυθό των σκέψεών μου, αισθάνθηκα ένα δάκρυ να βρέχει το πρόσωπό μου. Το πρώτο δάκρυ ακολούθησαν κι άλλα ώσπου, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, βρέθηκα να κλαίω μ' αναφιλητά...
Ευτυχώς λίγο κράτησε το ξέσπασμα κι έπειτα πάλι σκέψεις, φτου κι απ' την αρχή...
Βασικά τσακώθηκα με τη Μαρία μέσα μου... Της τα 'πα έξω απ' τα δόντια σήμερα, για άλλη μια φορά (άντε να δούμε πότε θα βάλει μυαλό...).
Γιατί γμτ κλαίς πάλι... της είπα.
Πόσες φορές σου έχω πει να μην αφήνεις κανένα να σε downιάζει... Πότε θα λογικευτείς επιτέλους...;
Στην αρχή πήγε να μου δικαιολογηθεί... Της τον έκοψα όμως το βήχα νωρίς...
Ή θα μιλήσεις ανοιχτά ή κόβουμε την κουβέντα ΤΩΡΑ!
Κάπου εκεί λύθηκε η γλώσσα της...
Η μοναξιά μου είπε φταίει... Πάλι αυτή...
Χρόνια τώρα την τυραννάει η μοναξιά τη Μαρία μου... Κι όσο κι αν προσπαθώ να αλλάξει αυτή η κατάσταση τίποτα δεν κατάφερα...

"Πες μου γιατί ρε μοναξιά
με κυνηγάς από παιδί
Πες μου γιατί με αγαπάς τόσο πολύ..."
Όμορφο τραγούδι... Ταιριάζει με το Μαράκι και τη μοναξιά του...
Σκοτεινά είναι μέσα της και το ξέρω... Ίσως γι' αυτό να είναι το μαύρο το αγαπημένο της χρώμα. Ακόμα και για τούτο εδώ το blog αυτό επέλεξε...
Σκοτεινοί και οι στίχοι που γράφει, μοναχικά συναισθήματα που αποτυπώνονται με μελάνι σε λευκό χαρτί...
Λύση δε βρίσκω ότι κι αν κάνω... Την καταλαβαίνω όμως... Γι' αυτό όσο κι αν θυμώνω μαζί της στο τέλος πάντα τη συγχωρώ...
Ποιός θα άντεχε να ζει μόνος τόσα χρόνια;
Κατά τα φαινόμενα δεν είναι μόνη, έχει πολύ κόσμο γύρω της... Ουσιαστικά όμως;
Τίποτα, κανέναν...!!!
Και είναι άσχημο το συναίσθημα όταν γνωρίζεις πως κάπου εκεί έξω σίγουρα υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να σε νιώσει, να σ' αγαπήσει... Κι όμως εσύ είσαι καταδικασμένος να ζεις σε μια φυλακή, για πάντα μόνος...
Με όνειρα ζει το Μαράκι...
Όνειρα παραδείσων και αγγέλων σφιχταγκαλιασμένων τυλιγμένους κόκκινα σεντόνια...
Ευτυχώς υπάρχουν τα όνειρα και της δίνουν πνοή...
Κι αν κάπου κάπου την πιάνει το παράπονο εγώ είμαι εκεί για να απλώσω το χέρι μου, να την αγκαλιάσω και να την κάνω να νιώσει για λίγο ακόμα δυνατή...
Εγώ, το κομμάτι του εαυτού της που αντέχει ακόμα να ζει στη μοναξιά...
Εγώ, που είμαι ίσως ότι της έχει απομείνει...!!!


Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Δε χαράζω πορείες πια...


Μια ανατολή μου ζήτησες...
Κι εγώ στην αρνήθηκα...
Οχι επειδή δεν ήθελα να τη ζήσω μαζί σου...
Αλλά γιατί φοβήθηκα...
Πως θα 'ταν αδύνατο έπειτα να σε χάσω...

Ο έρωτας έζησε μια μέρα...
Μα μην κλάψεις στο χαμό του...
Χαμογέλα μαζί μου...
Μας χάρισε ζωή...
Ας του χαρίσουμε τις μνήμες μας...

Χάθηκα στην αγκαλιά σου μέσα...
Μα βρήκα το δρόμο για το σπίτι μου...
Αυτό είσαι...
Ο προσωπικός μου χώρος...
Η ηρεμία της ψυχής μου...

Οι λέξεις ηχούν απαλά μέσα μου...
Οι ανάσες σου βαριές χαρίζουν ρίγη στο κορμί...
Δε σου ζητώ γραφές πια...
Δε σου ζητώ ποίηση...
Γίναμε ποιήση, εσύ το ένιωσες...;

Ο χρόνος έπαψε να υπάρχει...
Δε μετρώ τις στιγμές...
Χάθηκα στα μονοπάτια τους...
Μη μου δείξεις το δρόμο...
Χαμένη για πάντα θέλω να μείνω...

Δε μιλώ πια...
Αφουγκράζομαι τον ήχο σου...
Δε σκέφτομαι πια...
Η λογική δε χωράει ανάμεσά μας...
Δε χαράζω πορείες πια...
Αγγιξα τον προορισμό μου...
Η μοναξιά πέθανε...
Κράτα με κοντά σου...

Ανάσα μου...

Είσαι το πριν και το μετά και το πάντα...

Η θάλασσα φωτιά θαρρώ πήρε...
Την ώρα εκείνη που το σώμα σου γινόταν δικό μου...
Πόσες φορές δεν το ζήτησα...
Πόσες φορές μου το αρνήθηκες...
Μα είσαι εδώ...
Κι είναι το μόνο που μετράει...
Ποιο παρελθόν καθορίζει το μέλλον...
Ποιο παρόν σου δείχνει τον παράδεισο...
Είσαι το πριν...
Και το μετά και το πάντα...
Είσαι το τώρα...
Κράτα με...

Μοίρα μου είσαι, εγώ σε ορίζω...


Μαινάδα αθυρόστομη η Μοίρα,
κατάρες εξαπέλυσε...
Για μια ψυχή που καταφύγιο ζητούσε...
Σ' ένα κορμί θανάσιμα στιγματισμένο...
Από ανάσες πύρινες ανθρώπων που "αγάπη" δε γνωρίζουν τι θα πεί...

Κόκκινο το φεγγάρι βάφτηκε...
Φλογισμένες μπάλες τ' αστέρια...
θαρραλέα βούτηξαν στο κενό...

Κεραυνοί συθέμελα τράνταξαν οικοδομήματα ονείρων χθεσινών...
Ερείπια στοιβάζοντας σε κοίτες ποταμών...
Που νέκταρ έρρεαν ως τώρα...

Στα δύο σκίστηκε ο ουρανός...
Κατακρυμνίζοντας εγκληματίες αγγέλους...
Που τόλμησαν ζωές μελλοντικές να ονειρευτούν....
Αψεγάδιαστες, μοναδικές...
Ακουμπησμένες σε χαλί από ροδοπέταλα...

Κατακρεουργημένα τα φτερά τους...
Σύννεφο έγιναν...
Και βροχή από αίμα πότισε το χώμα...
Οσμή θανάτου αναδύοντας...

Απελπισμένες κραυγές άνεμο σήκωσαν...
Στροβιλίζοντας ελπίδες χαμένες...
Ξεριζώνοντας καρδιές ρομαντικές...

Δάκρυα πόνου τις θάλασσες ξεχείλισσαν...
Στην αμμουδιά ξεβράζοντας μνήμες νεκρές...
Έρμαια ενός χρόνου αδίστακτου...

Χόρτασε η Μοίρα θάνατο κι αίμα...
Και χαμογέλασε...

"Άγγελος είσαι..."
Μου ψιθύρισε...
"Έκπτωτος άγγελος, ναι... κι ανάπηρος,
μ' ένα φτερό στους ώμους,
καταδικασμένος ν' αναζητάς τον Παράδεισο
διασχίζοντας την Κόλαση...
Μα ευθύνη εγώ καμία δε φέρω...
Μοίρα σου είμαι, εσύ με ορίζεις...
Κι αν σε πονάω...
Εσύ το επέλεξες...
Έκπτωτος άγγελος είσαι, μα δεν είσαι ο μόνος...
Άσε τις αισθήσεις σου οδηγός να γίνουν...
Σε μια αναζήτηση μοναδική...
Ενός αγγέλου που ζευγάρι θα σου γίνει...
Μαζί για να πετάξετε ξανά μ' έναν κοινό Παράδεισο προορισμό...
Μοίρα σου είμαι, εσύ με ορίζεις...
Μην το ξεχνάς..."


Ο ουρανός αίμα σταλάζει...
Η γη ακόμα φλέγεται...
Η θάλασσα εξακολουθεί να κοχλάζει...
Μα μέσα στις φλόγες και το θάνατο...
Μύρισε γιασεμί...

Οι αισθήσεις μου οδηγός θα γίνουν...
Σε μια αναζήτηση μοναδική...
Ενός αγγέλου που ζευγάρι θα μου γίνει...

Μοίρα μου είσαι...
Εγώ σε ορίζω...
ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΝΩ...

Έφεση ζήτησα για χάρη σου...

Ταξίδια δίχως τέλος οι στιγμές...
Γεύσεις πρωτόγνωρες που όμως κάτι σου θυμίζουν...
Μη συγκρίνεις τις μνήμες...
Σα θάνατος η άνοιξη δίχως λουλούδια...
Πως να στολίσουν τη ζωή σου όντας νεκρά σε ένα βάζο...;
Καρπούς μη συγκεντρώνεις μιας χρονιάς...
Το δέντρο της ζωής εκεί θα είναι για να χορτάσει την πείνα σου...
Κάτω απ' τον ήλιο ενός καλοκαιριού που θα σε κάψει αν υποτίμησεις τη δύναμή του...

Οι αισθήσεις μαγικές...
Η διαδρομή υπέροχη...
Ο χρόνος λιγοστός...
Μα δεν ήταν διάλλειμα...
Μια ζωή ολάκερη είναι...
Η επιλογή που φτερά μου κάρφωσε στους ώμους...
Και τους αιθέρες μου χάρισε...

Δε νοσταλγώ στιγμές...
Δεν αναζητώ όνειρα...
Δεν τρέφομαι με ψυχές...
Δεν επενδύω στο άγνωστο...

Τις δικές μας στιγμές καρτερώ...
Αυτές που θα έρθουν...
Τη δική μας πραγμάτικότητα αναζητώ...
Εκείνη που μαζί θα χτίσουμε...
Την ψυχή μου επένδυσα σε σένα...
Γιατί σε γνώρισα...
Και πίστεψα πως με γνωρίζεις...

Ποτέ μη ρίξεις άγκυρα...
Ελεύθερο σ' αγάπησα...
Ταξιδευτή ενός κόσμου που εσύ μου έδειξες πως υπάρχει...
Μ' ένα χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπο ενός αγγέλου...

Η δίκη έλαβε τέλος...
Την ετυμηγορία μόνος την έδωσες...
Ισόβια ζήτησες...
Μα ξέρεις πως τα δεσμά σκοτώνουν την ψυχή σου...
Έφεση ζήτησα για χάρη σου...
Ελέυθερος για πάντα αποφάσισα...
Χρυσόσκονη τα κάγκελα, θυμάσαι...;

Απάντηση μιας άηχης κραυγής...

Σε εικονικό χαρτί σπίτι θα χτίσω
με σκέψεις πέτρινες, μα ζωντανές
δικό σου καταφύγιο να γίνει
της μοναξιάς τις νύχτες που θα κλαις...

Στενό το μονοπάτι που ταξίδευες
μοναχικός ο δρόμος της ζωής
δίπλα σου να σταθώ δεν το περίμενες
απάντηση μιας άηχης κραυγής...

Βαθιές ανάσες γινήκαν τα όνειρα
μα από ένα όνειρο μην κρατηθείς
το χέρι άπλωσε να σε κρατήσω
πρωτού στην άβυσσο ξανά χαθείς...

Φλόγα η ψυχή μου, θα σε τυλίξει
μα μη φοβάσαι, δε θα καείς
θα προσπαθήσει να σε ζεστάνει
σαν χιόνι να λιώσει ο πόνος που ζεις...

Στη σκέψη μου είσαι, να το θυμάσαι
όσο μακριά κι αν ξέρεις πως ζείς
αυτά που νιώθεις μην τα φοβάσαι
στη σκέψη μου είσαι...
εκεί θα ζείς...

Ένα αντίο...

Μια νύχτα ακόμα χάθηκε
δίχως σημάδι ένα
σβηστήκαν τ' άστρα, χάραξε
μα η σκέψη μου σ' εσένα

Δε σου ζητώ να μ' αγαπάς
μόνο να με θυμάσαι
και να γνωρίζεις πάντοτε
πως στην καρδιά μου θα 'σαι

Είναι το τέλος πια κοντά
το νιώθω κι υποφέρω
δίχως εσένα αγάπη μου
δε θα τα καταφέρω

Όμως για μένα μη νοιαστείς
το δρόμο σου να πάρεις
μα πως σ' αγάπησα πολύ
ποτέ μην αμφιβάλλεις

Μια σκέψη θα 'χω οδηγό
στης μοναξιάς το δρόμο
πως όταν μου 'πες "σ' αγαπώ"
δεν ήταν ψέμα μόνο

Να 'σαι καλά ανάσα μου
για πάντα ευτυχισμένος
ο δρόμος που θα περπατάς
τριαντάφυλλα στρωμένος

Μα αν νιώσεις μόνος κάποτε
θυμήσου πως υπάρχω
και μόνο εσένα αγκαλιά
μωρό μου θέλω να 'χω

Είναι το "αντίο" δύσκολο
μα πρέπει να το πούμε
κι ίσως, που ξέρεις, κάποτε
ξανά να ιδωθούμε.

Ένα ταξίδι...

Για ένα ταξίδι κίνησα...
Μακρύς ο δρόμος ευχήθηκα να είναι...
Πορείες αμέτρητες χάραξα με χάρτη το κορμί σου...
Οδοιπόροι τα φιλιά μου...
Σε υγρά μονοπάτια θα βαδίσουν...

Σε μια σπηλιά μου θέλω να σε κλείσω...
Μέσα σ' εκείνη να κρυφτείς...
Τη θέρμη μου να νιώσεις...
Τη λάβα του κορμιού μου που ρέει στο κέντρο της...
Ακατάπαυστα...

Κι όταν θα λιώνεις...
Όταν ένα θα γίνεσαι με τις επιθυμίες μας...
Μια κραυγή ηδονής στους ουρανούς θα σ' ανεβάσει...
Παρέα μ' έναν άγγελο...
Σε μια αγκαλιά από σύννεφα...

Ανάσα μου...
Σ' αγαπώ...
Παντοτινά...

Μαζί ξανά...για όσο αντέξουμε...

Ποιος είπε πως οι στιγμές περνούν και χάνονται...;
Εζησε άραγε ποτέ του στιγμές σαν τις δικές μας...;

Μια θάλασσα μας χώριζε...
Μα δεν ήταν αρκετή...
Σε πήγασους από ατσάλι αφέθηκα...
Και σε συνάντησα...

Μια πόρτα άνοιξε...
"Καλώς ήλθες ψυχή μου..."
Κόκκινα τριαντάφυλλα χάραξαν την πορεία μου...
Τα δάχτυλά σου μπλέχτηκαν με τα δικά μου...
"Πάρε με στ' όνειρο..."

Στρωμένος κόκκινος ο βωμός του πόθου μας...
Παράθυρα ανοιχτά φωτίζουν τ' όνειρό μας...
Στο βλέμμα σου χάθηκα...
Το άγγιγμά σου ταξίδι ολόκληρο...
Εισιτήριο για το δικό μας Παράδεισο...

Κάπου μακριά μια καμπάνα μετρά τις στιγμές...
Μη μετράς... Σταμάτα...
Πάγωσε το χρόνο αυτή εδώ την άγια ώρα...
Το ταξίδι μας μοναδικό...
Κι ευχήθηκα να 'ναι μακρύς ο δρόμος...

Ανάσες βαριές...
Κορμιά ρευστά...
Σ' ένα χορό πρωτόγονο αφεθήκαμε...
Θυμάσαι...;

Το σούρουπο ζυγώνει...
Σε λίγο τ' όνειρο θα σβήσει...
Δε θέλω να σβήσει...
"Κράτα με..."

Δεν ξέρω τι να περιμένω απ' το αύριο...
Με ατσάλινα φτερά θα χαθώ...
Θα σε χάσω...
Οπως ακριβώς σε βρήκα...
Η θάλασσα θα μας χωρίσει...
Μα και πάλι δε θα' ναι αρκετή...

Χαραγμένη μέσα μου η μορφή σου...
"Σ' αγαπώ..."
Αυτές οι στιγμές περνούν...
Μα δε χάνονται...
Στις φλέβες μου θα κυλάς πάντα...
Γιατί μέσα μου σε πήρα φεύγοντας...

Το ταξίδι μας δεν τελειώνει εδώ...
Κανείς δρόμος δεν είναι ικανός να μας χωρίσει...
Καμιά απόσταση δεν είναι ικανή να μας τρομάξει...
Μαζί όλα τα μπορούμε...

Ονειρέψου τη στιγμή εκείνη...
Που θα είμαστε και πάλι ένα...
Χάραξε την πορεία μας...
Μαζί θα ταξιδέψουμε και πάλι...
Χωρίς το χρόνο δεσμοφύλακα των επιθυμιών μας...

Μαζί...
Ξανά...
Για όσο αντέξουμε...

Ανάσα μου...

Ίσως το λίγο αιώνες είναι για μας...

Αντέξαμε κι αυτή τη μέρα...
Μια μέρα που οι πολλοί χρωμάτισαν με χρώμα κόκκινο...
Αγάπης χρώμα λένε...
Μα η αγάπη δεν έχει κόκκινο χρώμα στα δικά μου μάτια...
Πολύχρωμη είναι...
Σαν το ουράνιο τόξο που δίνει ζωή σ'ένα ουρανό γκρίζο μια χειμωνιάτικη μέρα...

Το χρώμα των ματιών σου έχει η αγάπη...
Τη γεύση των φιλιών σου έχει η αγάπη...
Το άρωμά σου έχει η αγάπη...

Σε ποιο ναό να υμνήσω γι' αυτή την αγάπη...;
Σε ποιον θεό να θυσιάσω τριαντάφυλλα για να μπορώ να είμαι δική σου...;

Στο δικό σου έρωτα-θεό θυσία θα προσφέρω...
Μα όχι λουλούδια που νεκρά θα είναι σε λίγο...
Στο βωμό σου θ' αφήσω το κορμί μου...
Την τελευταία ανάσα μου θα σου χαρίσω...

Κράτα με λίγο ακόμα...
Τη διάσταση του χρόνου κανένας δε γνωρίζει...
Ισως το λίγο αιώνες είναι για μας...

Δρόμος ο ουρανός...


Γκρι και μαύρο...
Το χρώμα στον καμβά της ζωής μου...
Γκρι και μαύρο...
Μα όχι πια...
Η σκέψη σου χρώμα αφήνει πάνω μου...
Σαν ένα πινέλο...
Που κάποιο χέρι θεϊκό κρατά...
Και δίνει ζωή σ' ένα πίνακα άχρωμο...


Κάγκελα μπρος στα μάτια μου...
- Σ' ΑΓΑΠΩ...
Η φωνή σου τα σκόρπισε...
Χρυσόσκονη έγινε το άψυχο ατσάλι...
Και μ' έλουσε...
Γέμισε ψυχή και σώμα...
Αγγιξε τα φτερά που έκρυβα...
Και τους έδωσε ζωή...


Δρόμος ο ουρανός...
Οδηγός ο έρωτας...
Προορισμός μου, εσύ...
Οι παλμοί δεν έχουν ρυθμό...
Ο χρόνος έπαψε να υπάρχει...
Η κόλαση έσβησε...
Ο παράδεισος άνοιξε τις πύλες του...
Κράτα το χέρι μου να τις περάσουμε μαζί...

Ανέσπερος ο έρωτας...

Ανέσπερος ο έρωτας...
Μέσα μας κρύβεται...
Κοιμάται...
Ως τη στιγμή εκείνη...
Που μια ριπή Φωτός...
Το βαθύ του λήθαργο θα διακόψει...
Και τα πουλιά για μας θα τραγουδούν...
Και ο Ηλιος για μας θα ανατέλλει...
Και η Σελήνη τα όνειρά μας θα φωτίζει...
Το Φως είναι εδώ...
Εσύ είσαι εδώ...
Χρώμα στις λέξεις μου...
Ελπίδα στις σκέψεις μου...
Μια ανάσα που ξέφυγε από έναν Αγγελο...
Για να μπορέσω ξανά ν' αναπνεύσω...
Για να μπορώ να ζήσω...
Μαζί σου...
Ανάσα μου...

Μοναξιά μου...

Μοναξιά μου...
Καλή μου φίλη...
Εχω νέα καλά να σου πω...
Μόλις απέκτησες υπόσταση...

Μοναξιά μου...
Εχεις ήχο...
Τον ήχο της φωνής του...
Οταν, μέσα στη νύχτα, μου ψιθυρίζει "...ψυχή μου"
Εκείνης της φωνής που ποτέ δε θα ακούσω...

Μοναξιά μου...
Εχεις χρώμα...
Το χρώμα των ματιών του...
Οταν βαθιά μέσα τους βυθίζομαι...
Εκείνων των ματιών που ποτέ δε θ' αντικρύσω...

Μοναξιά μου...
Εχεις γεύση...
Τη γεύση απ' τα χείλη του...
Οταν γίνονται ένα με τα χείλη μου...
Εκείνα τα χείλη που ποτέ δε θα φιλήσω...

Μοναξιά μου...
Εχεις άρωμα...
Το άρωμα της σάρκας του...
Οταν χάνεται μες στη δική μου σάρκα...
Εκείνης της σάρκας που ποτέ δε θα νιώσω...

Μοναξιά μου...
Δεν είσαι πια καλή μου φίλη...
Μετoυσιώθηκες...
Πήρες τη μορφή του...
Είσαι οι λέξεις του...
Οι σκέψεις του...
Η ανάσα του...

Μοναξιά μου...
Σ' αγαπώ...
Οπως ποτέ εκείνος...
Δε μου επέτρεψε να τον αγαπήσω...

Γύρνα στο σκοτάδι...

Με το κεφάλι βαθιά στο χώμα ζούσα...

- Δε σας βλέπω, δεν υπάρχετε,
δε σας φοβάμαι...

Σκοτάδι στα μάτια μου,
μα είχα μάθει να ζω σ' αυτό...

Ώσπου το Φως σου άγγιξε τα βλέφαρά μου,
ώσπου δοκίμασα να σ' αντικρύσω...
Σαν ψέμα ήσουν...
...ή σαν αλήθεια;

Πορφυρό το δάκρυ μου
μάτωσε την ψυχή μου...
Πονάει το Φως
όταν δεν έχεις μάθει να ζεις σ' αυτό...

Σκορπίσανε τα σύννεφα για λίγο...
Ο ήλιος σου ζέστανε το χειμώνα μου...
Ονειρεύτηκα...

-Γιατί γαμώτο, γιατί...;

Το πρώτο μου μάθημα ήταν αυτό...
"Τα όνειρα κρατάνε μια στιγμή
κι ύστερα χάνονται..."
Μα φαίνεται ποτέ δεν το 'μαθα...

Τα σύννεφα επέστρεψαν...
Ο ήλιος χάθηκε...
Κρυώνω...

Όταν γεννιέσαι τυφλός δε φοβάσαι το σκοτάδι...
μα σαν γνωρίσεις το Φως δε θες να γυρίσεις πίσω...

Ξέρω πως, κάποτε, ο χειμώνας μου
θα δώσει τη θέση του στην άνοιξη...
μα θα 'ναι νεκρά τα λουλούδια της...
δίχως άρωμα κανένα...
ποδοπατημένα από τη θύμηση μιας ζωής που δεν έζησα...

- Γύρνα στο σκοτάδι μικρή μου,
εκεί ανήκεις...

Σωστά...
Εκεί ανήκω...
Το 'χα ξεχάσει για λίγο...
Ήθελα να το ξεχάσω για λίγο...

-Καληνύχτα Φως μου...

Το ξημέρωμα ίσως αργήσει για μένα,
μα θα το περιμένω...

Ως την τελευταία ανάσα μου...
θα το περιμένω...

Ζω με τη σκέψη σου...

Χρόνια περνάνε, τα πάντα αλλάζουν,
ως κι οι αγάπες που μας κουράζουν...
Θα σε γνωρίσω, θα με γνωρίσεις,
μέσα στο βλέμμα μου φτάνει να ζήσεις.

Ζω με τη σκέψη σου, έξω χαράζει
το "σ' αγαπώ" μου μη σε τρομάζει
Ζω μ' ένα όνειρο, να σ' ανταμώσω
έν' άγγιγμά σου στο κορμί μου να νιώσω

Αν με ζητήσεις ξέρεις που θα 'μαι
στη σκέψη μου μέσα μαζί σου κοιμάμαι
Τα "θέλω" μου ψάχνω πως να τα ζήσω
την ευτυχία εγώ ν' απαιτήσω

Ζω με τη σκέψη σου, έξω χαράζει
το "σ' αγαπώ" μου μη σε τρομάζει
Ζω μ' ένα όνειρο, να σ' ανταμώσω
έν' άγγιγμά σου στο κορμί μου να νιώσω

Ως τώρα...

Μέτρησα τις πράξεις μου
...ως τώρα

Χρόνια πολλά
γεμάτα απέλπιδες προσπάθειες
να υπερβώ τη μοίρα μου
...ως τώρα

Καλή μου φίλη η μοναξιά
σύντροφος αγέρωχη
ποτέ δε μ' εγκατέλειψε
...ως τώρα

Στο Χάος των επιλογών μου βυθιζόμουν
χωρίς ελπίδα
απεγνωσμένα ζητώντας τη σωτηρία
...ως τώρα

Εσένα ζητούσα
ν' απλώσεις το χέρι
να σταματήσεις την πτώση πριν χαθώ
εσένα ζητούσα
...ως τώρα

Και είσαι εδώ
αγγίζεις την ψυχή μου
κάνεις έρωτα στο μυαλό μου
γονιμοποιείς τη σκέψη μου...

Στίχος ελεύθερος είσαι
χωρίς όριο κανένα
ποτισμένος ιδρώτα παράνομων εραστών
έμπνευση χωρίς τέλος

Κομμάτι μου είσαι
εκείνο που έλειπε
από το παζλ της ύπαρξης μου

Φλόγα είσαι...
Κάψε με...
Για πάντα...

Άγγελοι τυλιγμένοι κατακόκκινα σεντόνια...


Στη σκέψη σου η καρδιά μου φτερουγίζει...
Η απουσία σου μαρτύριο τώρα πια...
Μα η μνήμη σου...
Όλες εκείνες οι στιγμές που οι δυο μας μοιραστήκαμε...
Ένας παράδεισος είναι...
Κι εμείς...
Άγγελοι τυλιγμένοι κατακόκκινα σεντόνια...
Μ' ένα φτερό στην πλάτη ο καθένας...
Ανάπηροι ως τώρα...
Μα όταν τα κορμιά μας ένα έγιναν...
Ζευγάρι 'γίναν τα φτερά...
Και τους αιθέρες κατακτήσαμε...
Μαζί...
Θυμάσαι...;

Ανάσα μου...
Σ' αγαπώ...

Άσε με να λιώσω στη φωτιά σου...

Που να 'σαι απόψε
που μόνη προσπαθώ να μετρήσω τ' άστρα...

Ψάχνω στον άνεμο να βρω την ανάσα σου...
Στο κύμα της θάλασσας ψάχνω τη φωνή σου,
να μου ψιθυρίσει γλυκά τα μυστικά του σύμπαντος...

Γίνε βροχή απόψε που σ' έχω ανάγκη,
βρέξε τα χείλη μου να σβήσει η δίψα...
Άσε τις σταγόνες σου να κυλήσουν πάνω μου,
μέσα μου...
Στέγνωσε πάνω στο κορμί μου,
διώξε τον πυρετό μου...

Άσε με να λιώσω στη φωτιά σου...
Άσε με να γίνω δική σου...

Θυσία στο Φοβήτωρα ας γίνω...

Πάνε δεκαετίες τρείς
από την πρώτη μου ανάσα
Κι όμως αιώνες βαραίνουν τις πλάτες μου

Σαν τον Άτλαντα αισθάνομαι
(στοίχημα πως κι εσύ το 'χεις νιώσει)

Ήρθα στον κόσμο για να γίνω θυσία
μα δε μου 'παν σε ποιον...

Δε θέλω σε θεούς μεγάλους να με δώσετε,
θυσία στον Φοβήτωρα ας γίνω,
για να μπορώ μια χάρη να ζητήσω...

Να κυριεύσει τα όνειρά τους η μορφή μου,
να γίνω εφιάλτης στη ζωή τους...
Να νιώσουν μια φορά κι εκείνοι
τον τρόμο να τους κλέβει τη γαλήνη...
Για μια φορά μονάχα
κι ας μείνουν ήρεμοι έπειτα για πάντα...

Κι ας με ξεχάσουν,
δε με νοιάζει...

Εγώ θα τους θυμάμαι πάντα...

Κι ίσως να τους ευχαριστήσω κάποτε
που δε μ' αφήσανε να ζω σε παραμύθια,
που της ζωής μου δείξανε την κάθε αλήθεια,
πόνος και στεναγμός και δάκρυ...

Όπου κι αν πάω φεύγοντας
Παράδεισος θα είναι...
Την Κόλαση τη ζω εδώ,
μαζί τους...

Όνειρο ή Εφιάλτης...;

Πήγε τέσσερις μα ο Μορφέας ούτε κι απόψε με θυμήθηκε.
Καταδικασμένη κι απόψε να βυθίζομαι στις σκέψεις μου...
Τουλάχιστον όταν κοιμάμαι ξεχωρίζω τ' όνειρο απ' τον εφιάλτη,
στον ξύπνιο μου ποτέ δεν τα κατάφερα...
Κι όπως οι σκέψεις με κατακλύζουν κι απόψε, αναρωτιέμαι...
Όνειρο ή Εφιάλτης;,

Όλη η ζωή μου έναν εφιάλτη θυμίζει νομίζω.
Ένας διάδρομος μακρύς, λευκός...
Τα φώτα στο ταβάνι του με τυφλώνουν...
Περνάνε γρήγορα τα φώτα πάνω απ' το κεφάλι μου
και η μυρωδιά αυτή του αντισηπτικού μου προκαλεί αηδία.
Έτσι είναι η ζωή μου, αυτός ο διάδρομος,
κι εγώ κείτομαι πάνω σ' ένα φορείο
που πάντα κάποιος άλλος κατευθύνει.
Και που με πηγαίνει;
Κάθε φορά σε αίθουσα καινούρια,
ψυχρή, αποστειρωμένη...

Όταν θα βγω από την αίθουσα μια ουλή στο σώμα
θα μου θυμίζει αυτό που μου πήραν,
αυτό που έχασα.
Λουλούδια θα γεμίσουν το δωμάτιο
και το παυσίπονο θα τρέχει αργά στη φλέβα μου
ώσπου το άρωμά τους και η πίκρα του
να σβήσουν απ' το σώμα μου τον πόνο
κι απ' το μυαλό τη μνήμη...
Για λίγο, θα μ' αφήσουν εκεί
ώσπου να ακονίσουν και πάλι το νυστέρι τους
και να με οδηγήσουν ξανά σε κάποιο νέο χειρουργείο...

Μα, κάπου κάπου,
όταν ριγώ στις αλλαγές των καιρών,
οι ουλές πονάνε, για λίγο, και πάλι...
Και τότε οι μνήμες επιστρέφουν, για λίγο,
και μου θυμίζουν όλα όσα έχασα,
όλα όσα μου πήραν...

Θάλασσα...

Που να 'σαι τώρα θάλασσα
και πάλι να με βρέξεις
ν' ανατριχιάσω στο άγγιγμά σου
να νιώσω την αλμύρα σου στο στόμα

Αχ, θάλασσα εσύ
γεννημένη απ' το δάκρυ μου
το δάκρυ εκείνο το πικρό
που μέρωνε τον πόνο

Στο κύμα σου ταξίδεψα
σε τόπους της ελπίδας
μα όλα τελειώσαν τώρα πια
οι μνήμες μου χαθήκαν

Κι όλα τελειώσαν τώρα πια
οι μνήμες μου χαθήκαν

Που να 'σαι τώρα θάλασσα...

Τραγούδι τελευταίο...

Ένα τραγούδι θα σου πω
τραγούδι τελευταίο
και την καρδιά μου ανοίγοντας
πως σ' αγαπώ θα λέω

Για σένα πάντα έζησα
στερνή αναπνοή μου
ανάμνησή μου ζωντανή
μες στη νεκρή ζωή μου

Όπου κι αν είσαι μην ξεχνάς
πως σ' αγαπώ ακόμα
το γυρισμό σου καρτερώ
κι ένα φιλί στο στόμα

Κι αν πάψει φως μου η καρδιά
στο σώμα να χτυπάει
θα 'ναι η ψυχή μου ζωντανή
κι εσένα θα ζητάει

Στερνό τραγούδι μου πικρό
για μια γυναίκα ξένη
και μουσική μου απόκοσμη
ελπίδα μου χαμένη

Άλλο δε ζήτησα ποτέ...

Άλλο δε ζήτησα ποτέ
απ' τ' απαλό σου χάδι
το μεταξένιο άγγιγμα
το φως μες στο σκοτάδι

Ένα φιλί σου έφτανε
στον ουρανό να φτάσω
ένα φιλί απ' τα χείλη σου
που δε θα το χορτάσω

Το βλέμμα σου το φλογερό
το σώμα μου να κάψει
κι η στάχτη μου στο πάτωμα
το σ' αγαπώ να γράψει

Μα όλα εσύ τ' αρνήθηκες
τίποτα δε μου δίνεις
και μ' ένα "αντίο" όνειρα
κι ελπίδες μου τα σβήνεις


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin