Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Ένα αντίο...

Μια νύχτα ακόμα χάθηκε
δίχως σημάδι ένα
σβηστήκαν τ' άστρα, χάραξε
μα η σκέψη μου σ' εσένα

Δε σου ζητώ να μ' αγαπάς
μόνο να με θυμάσαι
και να γνωρίζεις πάντοτε
πως στην καρδιά μου θα 'σαι

Είναι το τέλος πια κοντά
το νιώθω κι υποφέρω
δίχως εσένα αγάπη μου
δε θα τα καταφέρω

Όμως για μένα μη νοιαστείς
το δρόμο σου να πάρεις
μα πως σ' αγάπησα πολύ
ποτέ μην αμφιβάλλεις

Μια σκέψη θα 'χω οδηγό
στης μοναξιάς το δρόμο
πως όταν μου 'πες "σ' αγαπώ"
δεν ήταν ψέμα μόνο

Να 'σαι καλά ανάσα μου
για πάντα ευτυχισμένος
ο δρόμος που θα περπατάς
τριαντάφυλλα στρωμένος

Μα αν νιώσεις μόνος κάποτε
θυμήσου πως υπάρχω
και μόνο εσένα αγκαλιά
μωρό μου θέλω να 'χω

Είναι το "αντίο" δύσκολο
μα πρέπει να το πούμε
κι ίσως, που ξέρεις, κάποτε
ξανά να ιδωθούμε.

1 σχόλιο:

Νικόλ@ς είπε...

..με αυτή τη δύναμη του μυαλού, της καρδιάς, και της σκέψης..πώς να πεις αντίο?...Δε λες, απλα το γραφεις με το πληκτρολόγιο


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin