Φλυαρώ και πάλι..

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι παράξενο... Γεμάτο ανατροπές...
Εκεί που σε κρατάει φυλακισμένο στην καθημερινότητά σου, ανοίγει το κελί και σ' αφήνει ελεύθερο να επιλέξεις αν θες να ξεφύγεις ή όχι...
Συμβαίνει και το ανάποδο βέβαια... Να είσαι λέει ελεύθερος απ' όλα και ξαφνικά να χάνεσαι σε σκοτεινά μονοπάτια που οδηγούν σε δεσμά αιώνια...
Τα έχω ζήσει και τα δύο πρόσωπα της ζωής... Έχω μάθει να ζω με το δεύτερο βέβαια, αλλά αυτό ίσως να μην είναι μόνο δικό μου προνόμιο... Κι άλλοι πολλοί ζουν σιδηροδέσμιοι της καθημερινότητας!
Τα δικά μου δεσμά έχουν χαλαρώσει τώρα τελευταία... Ίσως και να χαθούν τελείως απ' τη ζωή μου, για λίγο τουλάχιστον...
Η πόρτα είναι ανοιχτή μπροστά μου κι εγώ πρέπει να επιλέξω αν θα μείνω ή θα φύγω... Σκέφτομαι πόσο όμορφα θα είναι εκεί έξω και τολμώ για μια στιγμή να πλησιάσω το κατώφλι...
Ακόμα όμως δεν έχω καταφέρει να το διασχίσω. Στέκομαι μόνο εκεί και κοιτώ τον ήλιο, τα λουλούδια, την άνοιξη...
Ίσως χρειάζομαι κάποιον να με κρατήσει απ' το χέρι και να με βοηθήσει να κάνω αυτό το βήμα...
Ίσως και να τον έχω βρει...
Τώρα απλά πρέπει να απλώσω το χέρι μου για να μου το κρατήσει, τρυφερά, όπως μόνο εκείνος ξέρει...
Φλυαρώ και πάλι... Μα το 'χω ανάγκη να φλυαρίσω κάποιες φορές...
Τα λόγια άλλωστε δε θα είναι ποτέ αρκετά ώστε να περιγράψω όλα αυτά τα συναισθήματα...
Καλημέρα, καλησπέρα, καλό ξημέρωμα...
Όποιος κι αν είσαι... Όπου κι αν βρίσκεσαι...