Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Σε θέλω...

Μαρτύριο οι στιγμές που μακριά σου είμαι…
Σε θέλω…
Να σε νιώσω…
Ένα μ’ εμένα να γίνεσαι…

Στα μάτια σου να χάνομαι…
Στα χέρια σου ν’ αφήνομαι…
Να καίγομαι…
Να λιώνω…

Δική μας κάθε μέρα…
Κάθε νύχτα…
Κάθε στιγμή…

Μια μόνη επιθυμία έχω…
Εσένα…

Εδώ σε θέλω καρδιά μου...

Δεν είναι του χειμώνα η παγωνιά που με τρομάζει…
Της συννεφιάς το σκότος να μ’ αγγίξει δε μπορεί…
Της απουσίας σου το ρίγος το κορμί μου τυραννά…
Με βασανίζει αλύπητα…
Δίχως έλεος κανένα…

Δεν αρκούν τα δάκρυα κοντά μου για να σ’ έχω…
Μόνη λοιπόν κι απόψε…
Αγκαλιά με μια σου αντανάκλαση…
Εδώ σε θέλω καρδιά μου…
Εδώ σε θέλω…
Κοντά μου…

Της καρδιάς μου βασιλιάς...

Παρασύρθηκα κι απόψε…
Σ’ ένα αγνάντεμα μοναδικό…

Τα άστρα κοιτώ…
Και το φεγγάρι…
Σκοτάδι γύρω…
Μα δε σβήνει το φως τους…

Διάχυτο στην πλάση είναι…
Σαν τη μορφή σου…
Διάχυτη στα όνειρά μου εκείνη…
Σφραγίδα ανεξίτηλη σε κάθε κύτταρό μου…

Της καρδιάς μου βασιλιάς εσύ…
Παντοτινή υπήκοος εγώ…
Του πόθου που μέσα μου γεννάς…

Τα μάτια κλείνω…
Αφήνομαι…
Μπροστά σου τη ζωή μου απλώνω…
Χαρίζομαι…
Δική σου…
Για όσο η επιθυμία σου προστάζει…

Κράτα με...


Πίσω από σύννεφα βαριά χαμένα τα άστρα…
Σκοτάδι που το βλέμμα τρύπησε…
Πονάει που να σ’ αγγίξω δε μπορώ…
Μα είσ’ εδώ χαρά μου..

Φλόγα…
Που ο άνεμος δε σβήνει…
Χρώμα…
Που η βροχή δεν ξεθωριάζει…

Κι αν οι ψυχές δακρύζουν…
Απ’ αγάπη είναι…
Όχι μοναξιά…

Το χέρι άπλωσε να σε κρατήσω…
Το χέρι άπλωσα κι εγώ…

Κράτα με…

Δε θα χαθώ απόψε...

Πονάει η νύχτα μάτια μου…
Πονάει σαν το σκοτάδι νιώθω ν’ αγγίζει το κορμί μου…
Ένα κορμί που της ζωής την ομορφιά στο πλάι σου γνώρισε…

Και να ξεχάσει δε μπορεί…

Τις νύχτες που το σκοτάδι σύμμαχος ήταν…
Σε ταξίδια δίχως τέλος…
Νύχτες στολισμένες όνειρα…
Ώρες ατέλειωτες που κύλησαν γοργά…
Κι αναμνήσεις έγιναν…
Ενός ονείρου δέσμιου του χρόνου που απλόχερα μας κλέβουν…

Αδυσώπητος ο χρόνος μάτια μου…
Μα σ’ αγαπώ…
Δε θα χαθώ απόψε…
Στης ανάσας σου τη φλόγα τους φόβους μου θα κάψω…
Και το σκοτάδι θα χαθεί…

Ακόμα μια φορά…
Ακόμα ένα ξημέρωμα…

Εκεί βρίσκεσαι…
Κι εγώ εδώ…
Δίπλα σου…
Μέσα σου…
Πάντα…

Τίποτα και όλα...

Τσακισμένα φτερά…
Πληγές που αιμορραγούν…
Κι όνειρα που δεν τολμούν αληθινά να γίνουν…

Ο ήλιος ν’ ανατείλει δεν πρόλαβε…
Στο σκοτάδι μεγάλωσα…
Και δεν το φοβάμαι…

Ήλιος φωτεινός, μπροστά μου πρόβαλλες…
Τι κι αν πιστεύεις σκοτεινός πως είσαι…
Εγώ τη φωτιά σου ένιωσα…

Υγρό πυρ στις φλέβες σου κυλά…
Υγρό πυρ που στο κορμί μου έσταξες…
Και μ’ έκαψες…

Φτερά που επιθυμούν ν’ ανοίξουν…
Πληγές που επουλώνονται…
Κι όνειρα που ξεθάρρεψαν και ζουν…

Εσύ είσαι το όνειρο…
Εκείνο που τολμώ να ονειρευτώ…
Κι η μόνη αλήθεια που γνωρίζω…

Εσύ είσαι η ζωή…
Κι ο έρωτας…
Κι ο πόνος…

Εσύ είσαι η στιγμή…
Κι η διάρκεια…
Κι ο χρόνος…

Εσύ…
Εγώ…
Εμείς…

Τίποτα και όλα…
Εδώ και πουθενά…
Ποτέ… μα και για πάντα…

Φεύγω λοιπόν...

Κλείνω τα μάτια…
Η μορφή σου το σκοτάδι έσκισε…
Σε θυμάμαι…
Στο πλευρό μου…
Ήρεμος…
Γητευτής ονείρων…

Πλησιάζει η ώρα…
Ο χρόνος μας τελείωσε…
Ξανά…
Σειρά μου να σ’ αφήσω…

“Και πώς να σ’ αποχωριστώ
Και πώς να σου μακρύνω…”

Απεγνωσμένες οι αισθήσεις…
Αναμνήσεις συλλέγουν…
Μυρίζω…
Αφουγκράζομαι…
Γεύομαι…
Κοιτώ…
Αισθάνομαι…

Έμπνευση το κορμί σου στων δαχτύλων μου τις άκρες…
Ζωγραφιά η μορφή σου στο βλέμμα μου…
Σταγόνες έρωτα στο μέτωπό σου…
Τη γεύση τους στα χείλη μου κρατώ…
Της ανάσας σου ο ήχος μουσική…
Ευωδιά ονείρου το άρωμά σου…

“Και πώς να ζήσω δίχως σου
Τον ξορισμό εκείνο…”

Φεύγω λοιπόν…
Στοιβαγμένες μέσα μου οι μνήμες…
Άλυτος κόμπος η ψυχή…
Δε το μπορώ…
Δε το αντέχω…
Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά και πάλι…

Φεύγω λοιπόν…
Δε θ’ αργήσω καρδιά μου…
Σύντομα…

Το Φως σου θα προσμένω...

Βαθύ σκοτάδι απόψε…
Τη γαλήνη μου τρομοκρατεί…
Την ψυχή μου αιχμάλωτη κρατά…
Δεν έχει σωτηρία απόψε…
Οι λέξεις…
Κρύφτηκαν κι αυτές…

Γιατί η παγωνιά το κόκκαλο τρυπάει;
Γιατί μακριά μου είσαι;

Του κόσμου μου ο θεός καλά να σ’ έχει…
Ο Έρωτας θεός προστάτης σου να είναι…
Στο παγερό σκοτάδι μου το Φως σου θα προσμένω…
Κομμάτια τη νυχτιά να κάνει…
Ελπίδας τόξο ουράνιο…
Γεννήτορας ζωής ονείρων…
Άχρωμων εφιαλτών κατάρα…

Ανάσα μου λυτρωτική…
Ψυχή μου…
Σ’ αγαπάω…

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Δε θα γράψω για μένα απόψε..




Δε θα γράψω για μένα απόψε..
Όσα νιώθω δεν αξίζει να διαβάσεις..
Σκοτάδι με τυλίγει απόψε..
Μην πλησιάζεις..
Δεν αξίζει να χαθείς..

Δεν έχει φεγγάρι ούτ’ αστέρια απόψε..
Χαμένο το φως..
Έρημο και σκοτεινό το μονοπάτι της ψυχής..
Μην το ακολουθήσεις απόψε..
Πουθενά δε θα σε βγάλει..

Δε θα γράψω για μένα απόψε..
Για σένα να μιλήσω θέλω..
Που ζωντανή στο πλάι σου αισθάνομαι..
Που ευτυχία ποτίζεις την ψυχή μου..
Σ’ αγαπώ..

Μόνη σε μιαν άκρη βρίσκομαι..
Παρατηρώ τη ζωή που χάνεται..
Να τρέξω θέλω..
Να τη φτάσω..
Δε μπορώ..
Σ’ αγαπώ..

Μα είσαι μακριά μου..
Το χέρι απλώνω..
Δε σε φτάνω..
Λίγο φως απ’ το βλέμμα σου γυρεύω..
Τα μάτια μην κλείνεις..
Φοβάμαι..

Στο βλέμμα σου να χαθώ θέλω..
Να ζήσω στο άγγιγμά σου..
Στη φωτιά σου να καώ..
Τα μάτια μην κλείνεις..
Φοβάμαι..

Μα, κι αν απόψε ο φόβος κυρίαρχος είναι, ξέρω..
Δε θ’ αντέξει..
Δε θ’ αντέξει της αγάπης αντίπαλος να είναι..
Δε θ’ αντέξει το φως της ψυχής σου..

Το χέρι απλώνω να σε φτάσω..
Ξανά κοντά μου είσαι..

Δε θα γράψω για μένα απόψε..

Σ’ αγαπώ..
Δε φοβάμαι..

Η ελπίδα ΔΕΝ πεθαίνει τελευταία..

Δεν είναι εύκολο να ζεις αισθανόμενος το μεγαλύτερο συναίσθημα όλων, την αγάπη, και να αναγκάζεσαι την απόσταση να υπομένεις για χρονικά διαστήματα αφόρητα μεγάλα.. Απόσταση που γεφυρώνεται έπειτα από προγραμματισμό προσεκτικό μα και αβέβαιο καθώς ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η στιγμή εκείνη που κάτι στραβά θα πάει και όλα, όσα για μέρες προγραμμάτιζες, στράφι θα πάνε..

Κι όμως τα χιλιόμετρα, τα ναυτικά μίλια, οι ουρανοί κι οι θάλασσες ικανά δεν είναι σε απόσταση να κρατήσουν δυο καρδιές που δυνατά χτυπάνε, δυο ψυχές που αδελφές αισθάνονται..

Γιατί οι ψυχές ανάγκη δεν έχουν αεροπλάνα και βαπόρια για να μπορούν να ταξιδεύουν κι όταν συνοδοιπόρο βρουν, άξιο συνταξιδιώτη, τότε οι δρόμοι ανοιχτοί είναι όλοι και σύνορα δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσεις..


Ναι, αλήθεια είναι, όταν αγάπη αληθινή στο δρόμο σου βρεθεί, όσα αδύνατα ως τώρα θεωρούσες δυνατά είναι και την αυκαιρία να τα ζήσεις έχεις, όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν βρίσκεσαι..

Όσο κι αν σκέφτομαι ετούτα όλα όμως, όσο κι αν γνωρίζω πως εφικτά είναι, γιατί την τύχη έχω να τα ζω, δε μπορώ να μη σκέφτομαι πόσο άδικο είναι να θες τα δάχτυλά σου το πρόσωπο εκείνου που αγαπάς ν' αγγίξουν, τα χείλη σου δροσιά να πιουν απ' τα δικά του κι αναγκασμένος να 'σαι σε μια προσμονή ατέρμονη να ζεις..

Άδικο είναι να προσμένεις τα αυτονόητα να ζήσεις και γύρω σου να βλέπεις άλλους ν' αναλώνονται σε αγκαλιές ψεύτικες, φιλιά δανεικά, αγάπες βασισμένες σε πόθους που τα κορμιά γεννάνε, δίχως πραγματικό συναίσθημα κανένα..

Να βλέπεις εκείνους που τα "όπλα" παρέδωσαν νωρίς και πια δεν ψάχνουν για να βρουν εκείνον τον άνθρωπο που άνθρωπός τους είναι, εκείνη την αγάπη που τα όνειρά τους αληθινά θα κάνει κι όνειρα καινούρια θα γεννήσει και τα φτερά που κρύβουν μέσα τους ξανά θα ξεδιπλώσει..


Άδικο είναι, ναι, μα ίσως ακόμα πιο άδικο είναι να ζειςπλάι σε κάποιον, τη δυνατότητα να έχεις να χαθείς σ' ένα του βλέμμα μέσα, τον εαυτό σου βρίσκοντας, κι όταν το κάνεις ν' αντικρίζεις ένα απέραντο κενό, σκοτάδι παρμένο από άβυσσο απύθμενη, την παγωνιά μιας ερημιάς που απ' την αγκαλιά του να λείπει θα 'πρεπε, προσπαθώντας τη λογική κάποιων στον εαυτό σου να επιβάλλεις γιατί "..έτσι τα πράγματα είναι" κι έτσι κι εσύ να τ' αποδέχεσαι πρέπει..


Δύσκολο είναι, το γνωρίζω, να βρεις αγάπη σαν κι αυτή που για χάρη της ποίηση ανεπανάληπτη γράφτηκε, έργα μοναδικά φιλοτεχνήθηκαν κι άνθρωποι, μικροί κι ασήμαντοι στα μάτια των άλλων, ήρωες έγιναν καταφέρνοντας την καθημερινότητα να ξεπεράσουν, εκείνη που όλοι οι άλλοι υπαίτια θεωρούν για όσα ποτέ να ζήσουν δεν κατάφεραν, και πλάι στον άνθρωπό τους να πορεύονται μπορούν ακόμα, όσα κι αν χρόνια πέρασαν, όσες κι αν δύσκολες στιγμές να ζήσουν έμελλε....

Δύσκολο μα όχι ανέφικτο αν ξέρεις πως η ελπίδα ΔΕΝ πεθαίνει τελευταία..


Η ελπίδα δεν πεθαίνει ΠΟΤΕ, μέσα μας ζει παντοτινά κι είμαστε εμείς εκείνοι που επιλέγουμε αν την ευκαιρία θα της δώσουμε το δρόμο να μας δείξει και τα σκοτάδια μας να διώξει..

Μια επιλογή που έκανα λίγους μήνες πριν, όταν την απόφαση πήρα πως το σκοτάδι δε μου πρέπει για να ζω κι από τότε λουσμένη στο φως είμαι, πλημμυρισμένη από μια αγάπη που όμοιά της ποτέ δε γνώρισα ως τώρα..

Κι αν χρόνια πολλά σε δρόμους δύσκολους περπάτησα ίσως γραφτό να ήταν για να μπορώ ευλογημένη τώρα να αισθάνομαι πλάι σ' εκείνον που, αν και μακριά μου, έναν παράδεισο επίγειο μου πρόσφερε μαζί του για να ζω..


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin