Δε χαράζω πορείες πια...

Μια ανατολή μου ζήτησες...
Κι εγώ στην αρνήθηκα...
Οχι επειδή δεν ήθελα να τη ζήσω μαζί σου...
Αλλά γιατί φοβήθηκα...
Πως θα 'ταν αδύνατο έπειτα να σε χάσω...

Ο έρωτας έζησε μια μέρα...
Μα μην κλάψεις στο χαμό του...
Χαμογέλα μαζί μου...
Μας χάρισε ζωή...
Ας του χαρίσουμε τις μνήμες μας...

Χάθηκα στην αγκαλιά σου μέσα...
Μα βρήκα το δρόμο για το σπίτι μου...
Αυτό είσαι...
Ο προσωπικός μου χώρος...
Η ηρεμία της ψυχής μου...

Οι λέξεις ηχούν απαλά μέσα μου...
Οι ανάσες σου βαριές χαρίζουν ρίγη στο κορμί...
Δε σου ζητώ γραφές πια...
Δε σου ζητώ ποίηση...
Γίναμε ποιήση, εσύ το ένιωσες...;

Ο χρόνος έπαψε να υπάρχει...
Δε μετρώ τις στιγμές...
Χάθηκα στα μονοπάτια τους...
Μη μου δείξεις το δρόμο...
Χαμένη για πάντα θέλω να μείνω...

Δε μιλώ πια...
Αφουγκράζομαι τον ήχο σου...
Δε σκέφτομαι πια...
Η λογική δε χωράει ανάμεσά μας...
Δε χαράζω πορείες πια...
Αγγιξα τον προορισμό μου...
Η μοναξιά πέθανε...
Κράτα με κοντά σου...

Ανάσα μου...