Απάντηση μιας άηχης κραυγής...

Σε εικονικό χαρτί σπίτι θα χτίσω
με σκέψεις πέτρινες, μα ζωντανές
δικό σου καταφύγιο να γίνει
της μοναξιάς τις νύχτες που θα κλαις...

Στενό το μονοπάτι που ταξίδευες
μοναχικός ο δρόμος της ζωής
δίπλα σου να σταθώ δεν το περίμενες
απάντηση μιας άηχης κραυγής...

Βαθιές ανάσες γινήκαν τα όνειρα
μα από ένα όνειρο μην κρατηθείς
το χέρι άπλωσε να σε κρατήσω
πρωτού στην άβυσσο ξανά χαθείς...

Φλόγα η ψυχή μου, θα σε τυλίξει
μα μη φοβάσαι, δε θα καείς
θα προσπαθήσει να σε ζεστάνει
σαν χιόνι να λιώσει ο πόνος που ζεις...

Στη σκέψη μου είσαι, να το θυμάσαι
όσο μακριά κι αν ξέρεις πως ζείς
αυτά που νιώθεις μην τα φοβάσαι
στη σκέψη μου είσαι...
εκεί θα ζείς...