Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Μοίρα μου είσαι, εγώ σε ορίζω...


Μαινάδα αθυρόστομη η Μοίρα,
κατάρες εξαπέλυσε...
Για μια ψυχή που καταφύγιο ζητούσε...
Σ' ένα κορμί θανάσιμα στιγματισμένο...
Από ανάσες πύρινες ανθρώπων που "αγάπη" δε γνωρίζουν τι θα πεί...

Κόκκινο το φεγγάρι βάφτηκε...
Φλογισμένες μπάλες τ' αστέρια...
θαρραλέα βούτηξαν στο κενό...

Κεραυνοί συθέμελα τράνταξαν οικοδομήματα ονείρων χθεσινών...
Ερείπια στοιβάζοντας σε κοίτες ποταμών...
Που νέκταρ έρρεαν ως τώρα...

Στα δύο σκίστηκε ο ουρανός...
Κατακρυμνίζοντας εγκληματίες αγγέλους...
Που τόλμησαν ζωές μελλοντικές να ονειρευτούν....
Αψεγάδιαστες, μοναδικές...
Ακουμπησμένες σε χαλί από ροδοπέταλα...

Κατακρεουργημένα τα φτερά τους...
Σύννεφο έγιναν...
Και βροχή από αίμα πότισε το χώμα...
Οσμή θανάτου αναδύοντας...

Απελπισμένες κραυγές άνεμο σήκωσαν...
Στροβιλίζοντας ελπίδες χαμένες...
Ξεριζώνοντας καρδιές ρομαντικές...

Δάκρυα πόνου τις θάλασσες ξεχείλισσαν...
Στην αμμουδιά ξεβράζοντας μνήμες νεκρές...
Έρμαια ενός χρόνου αδίστακτου...

Χόρτασε η Μοίρα θάνατο κι αίμα...
Και χαμογέλασε...

"Άγγελος είσαι..."
Μου ψιθύρισε...
"Έκπτωτος άγγελος, ναι... κι ανάπηρος,
μ' ένα φτερό στους ώμους,
καταδικασμένος ν' αναζητάς τον Παράδεισο
διασχίζοντας την Κόλαση...
Μα ευθύνη εγώ καμία δε φέρω...
Μοίρα σου είμαι, εσύ με ορίζεις...
Κι αν σε πονάω...
Εσύ το επέλεξες...
Έκπτωτος άγγελος είσαι, μα δεν είσαι ο μόνος...
Άσε τις αισθήσεις σου οδηγός να γίνουν...
Σε μια αναζήτηση μοναδική...
Ενός αγγέλου που ζευγάρι θα σου γίνει...
Μαζί για να πετάξετε ξανά μ' έναν κοινό Παράδεισο προορισμό...
Μοίρα σου είμαι, εσύ με ορίζεις...
Μην το ξεχνάς..."


Ο ουρανός αίμα σταλάζει...
Η γη ακόμα φλέγεται...
Η θάλασσα εξακολουθεί να κοχλάζει...
Μα μέσα στις φλόγες και το θάνατο...
Μύρισε γιασεμί...

Οι αισθήσεις μου οδηγός θα γίνουν...
Σε μια αναζήτηση μοναδική...
Ενός αγγέλου που ζευγάρι θα μου γίνει...

Μοίρα μου είσαι...
Εγώ σε ορίζω...
ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΝΩ...

11 σχόλια:

Νικόλ@ς είπε...

...όρισε με κι εμένα κάπου, τότε

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο πραγματικά
Φιλάκια ...

mantinada είπε...

Να είσαι καλά Μαρία Έλενα,
καλό βράδυ να 'χεις...

Ανώνυμος είπε...

"Λάχεσις, Κλωθώ και Άτροπος...
μες απ'τις ομίχλες τους μάς γνέφουν,
της μιάς Μοίρας τα νήματα γνέθοντας..."
(Γιώργος Λαθύρης, Αστραπόσιγμα, 1993)

mantinada είπε...

Πραγματικά πολύ όμορφο το απόσπασμα που μας παρέθεσες Πυρίσπορε...

Να είσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Η ποίηση σχολιάζεται με ποίηση! Συγχαρητήρια για τις υπέροχες ποιητικές σου δημιουργίες, Μαρία!

Ανώνυμος είπε...

Μοίρα μου είσαι…

Της μοίρας τα μελλούμενα, που είναι απ’ εξαρχής γραμμένα δεν αλλάζουν, μας λένε οι «σοφοί»..

Και τους ακούμε χάσκοντας, μια και βολικό είναι..

Το βλέπει κανείς κάθε μέρα, το ακούει..

Σε κείνο το «και τι να κάνουμε εμείς..;», που λεν σε ότι βλέπουν..

Και όλα από το κακό στο τρισχειρότερο οδεύουν..

Μα εσύ το ξέρεις Μαρία μου..

Πως είναι αλλιώς..

Το ζεις..

Ότι κι αν λένε, όπως κι αν θέλουν την καρδιά να φυλακίσουν, δε μπορούν..

Μοίρα μας είναι ναι,

Μα από μας και εκ των αποφάσεών μας ορίζεται..

Ότι κι αν λεν..

Από τα αγαπημένα μου, και τώρα και όταν το πρωτοδιάβασα..

Πόσο πολύ μου άρεσε, πόσο πολύ μ’ αγγίζει, το ξέρεις..

Και κάθε φορά που το διαβάζω, σαν την πρώτη είναι..

Μια και ένα χαμόγελο μέσα μου χαρίζει..

Καλό σου βράδυ..

Και να θυμάσαι…

Μοίρα μας είναι..

Εμείς την Ορίζουμε..!

mantinada είπε...

Με τιμά το σχόλιό σου Πυρίσπορε!

Πάντως δεν ευελπιστώ να θεωρηθώ ποιητρία....
Αυτό που πραγματικά επιθυμώ είναι να μπορώ να αποδεικνύω κάθε μέρα της ζωής μου, στον εαυτό μου μα και στους άλλους, πως είμαι άνθρωπος...
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...

Καλό σου βράδυ!

mantinada είπε...

Ουρανέ μου...

Γραμμένο σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου, όταν όλα σκοτεινά ήταν γύρω μου...

Θέλησα να πιστέψω πως μπορεί ο καθένας μας να ορίσει τη Μοίρα του. Το έκανα κι εγώ, εδώ και δυο χρόνια έχω πάψει να είμαι υποχείριο των άλλων, επιλέγω το σήμερα που ζω και ονειρεύομαι το αύριο...

Μα είναι και κάτι στιγμές που αμφιβάλλω για το αν τελικά κατάφερα ποτέ να ορίσω οτιδήποτε στη ζωή μου.
Κι εσύ αυτές τις στιγμές τις γνωρίζεις καλύτερα απ' τον καθένα μιας και τις ζεις μαζί μου...

Κι αναρωτιέμαι...

Μοίρα μας είναι, εμείς την ορίζουμε... (;)

Τα φιλιά και την Αγάπη μου Ουρανέ μου...

dark_fallen είπε...

πολυ ωραιο :) την μοιρα μασ την οριζουμε αλλα δεν μπορουμε να ξερουμε ποσο θα κρατησει αυτο που οριζουμε...ποσο πονο και τι αισθηματα θα προκαλεσει στους αλλους...ευκολο να θες να ορισεισ την μοιρα αλλα ειναι τοσο δυσκολο να ορισεις κατι που τα νηματα που κραιμεται ειναι τοσο πολλα και ειναι σαν ενα παιδι που η καρδουλα του ειναι τοσο αγνη αλλα καθε ανθρωποσ το αντιμιτωπιζει τοσο σκληρα που το ποναει...το κανει να βασανιζεται....και τελικα θα το σκοτωσει και θα το κανει σαν αυτον...την οριζεις ναι αλλα μαθε να την αγαπας να την σεβεσαι και να σου προσδιδει σοφια....

mantinada είπε...

Μπορούμε να ορίσουμε μόνο το κομμάτι της μοίρας μας που ανήκει αποκλειστικά σ' εμάς φίλε μου. Όταν η μοίρα μας συναντάει τη μοίρα κάποιου άλλου τότε όλα είναι ρευστά, δε μπορούμε να τα ελέγξουμε εξ' ολοκλήρου...
Κι εκεί είναι που αισθανόμαστε πιο ανήμποροι, πιο απελπισμένοι από ποτέ!!

Όσα κι αν έχω κάνει ως σήμερα για τη ζωή, όσα κι αν έχω καταφέρει παίρνοντας τη ζωή μου στα χέρια, για μια φορά ακόμα βρίσκομαι σε αδιέξοδο από το οποίο τη διαφυγή μου δε μπορώ να ορίσω, όχι μόνη μου. Δε θα το βάλω όμως κάτω, όσο υπάρχω θα αγωνίζομαι για τα όνειρά μου...

Εύχομαι όλοι μας να έχουμε το ξημέρωμα εκείνο που ονειρευόμαστε,
να είσαι καλά,
καλό σου βράδυ!


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin