Κυριακή 20 Μαΐου 2007

Τώρα...

Σα να σκοτείνιασε μου φαίνεται...
Γκρίζος ο ουρανός που ατενίζω...
Βαρύ το σύννεφο που καρφώθηκε στο βλέμμα μου...
Κι εκείνες οι στάλες της βροχής...
Πίκρας κομμάτια στο πρόσωπό μου που κυλάνε...

Τώρα μπορώ να κλάψω λοιπόν...
Τώρα θ' ανακατέψω το δάκρυ μου μ' εκείνο τ' ουρανού...
Τώρα κανείς δε θα ρωτήσει "γιατί;"...
Κανείς δε θα μάθει πως έφυγες...

Ναι, έφυγες...
Για 'κείνο το ταξίδι που σχεδίαζες μαζί μου...
Το ταξίδι που αγκαλιά ονειρευτήκαμε...
Κι έτσι τ' όνειρο θα σβήσει...

Δίχως λέξη θα σ' αποχαιρετίσω...
Μόνη...
Στην άκρη του δρόμου που βαδίζεις...

Σα να σκοτείνιασε μου φαίνεται...
Κι η βροχή ξεπλένει το χρώμα της ζωής μου...
Ασπρόμαυρο φιλμ...
Βουβή ταινία...

Ξεμακραίνει στον ορίζοντα η φιγούρα σου...
Ξεθώριασε το "Σ' αγαπώ"...

Οι τίτλοι του τέλους θα πέσουν τώρα...
Έπαψες να σκηνοθετείς...
Έπαψα να πρωταγωνιστώ...
Άλλο σκηνικό θα στήσεις...
Νέο σενάριο...
Ηθοποιοί καινούριοι...

Κομπάρσος έγινα...
Μα δεν το άντεξα...
Τα φώτα σου πάνω μου ήθελα...
Στο σκοτάδι τώρα βρίσκομαι...
Μ' ένα σενάριο στο χέρι...
Αρνείσαι πως το 'γραψες...

Σα να σκοτείνιασε μου φαίνεται...
Κι ο χρόνος χάνεται μαζί σου...

Τώρα δε θα κλάψω...
Γιατί δεν το αντέχω...

Τώρα θα χαμογελώ...
Γιατί το μπορώ...

Τώρα θα ονειρεύομαι...
Γιατί το θέλω...

Τώρα θα σε ξεχάσω...
Γιατί Σ' ΑΓΑΠΩ...!

9 σχόλια:

Νικόλ@ς είπε...

κι εγώ σ αγαπάω και πάλι κλαίω....θέλω να σταματήσω, να ηρεμήσω αλλά πως να συγκρατήσω τα μικρά ρυάκια δακρύων που ξεχύνιντε από τα μάτια της καρδιάς μου?

Νικόλ@ς είπε...

...το σ αγαπώ δεν σβήνει ποτέ...είναι ανεξήτιλο, ευτυχώς..Άπαξ και το πες, θα χες τους λόγους σου

Δεν αναφέρομαι στον συνωνόματό μου

Ανώνυμος είπε...

worship: οπως παντα....

mantinada είπε...

Όπως πάντα;...
Κατάντησα τυπική δηλαδή...;
Θα κλαίωωωωω!!!
:lol:

Να είσαι καλά φίλε μου...
Όπως πάντα...
:kiss:

Ανώνυμος είπε...

και εμείς αγαπήσαμε..

mantinada είπε...

Όλοι αγαπήσαμε κι αγαπηθήκαμε...
Στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον...
Έτσι όπως το διαβάζω όμως το "κι εμείς αγαπήσαμε..." είναι σα να περιμένω στη συνέχεια ν' ακούσω "...αλλά δεν κάναμε έτσι"...
Αν κάνω λάθος sorry...
Αν όχι θα σου πω πως άσχετα με το ποιος αγάπησε και πόσο, ο καθένας από εμάς βιώνει τις διάφορες καταστάσεις στη ζωή του με τρόπο μοναδικό...
Έτσι κι εγώ...
Τα όσα γράφω δεν είναι απαραίτητα απεικονίσεις των όσων ζω... Είναι απλά ένα ξεχείλισμα που αισθάνομαι μέσα μου...
Μπορεί να προκληθεί από οτιδήποτε και να είναι ξενέρωτο ή γεμάτο ένταση...
Η ποίηση έχει μια μαγεία, αν είναι ποίηση αυτό που κάνω...
Θα χαλάσω λίγη απ' τη μαγεία τώρα...
Σάββατο ήταν, ήμουν στη δουλειά, στο πάλκο έπαιζαν τα σκυλάδικα και τα κοριτσάκια χόρευαν τσιφτετέλι όταν το έγραψα αυτό...
Λόγω της βροχής που έπεφτε όλη νύχτα...
Κανένας έρωτας και καμμιά αγάπη λοιπόν...
Απλά σκέψεις που παίρνουν μορφή...
Τίποτα άλλο!

Να είσαι καλά alejandro!

Ανώνυμος είπε...

...................................

Ανώνυμος είπε...

υπεροχο!
βγαζει πολυ συναισθημα.. απο τα πιο ωραια νομιζω..

mantinada είπε...

Να είστε καλά...
......


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin