Ανθρωπάκια είμαστε...
Πλάσματα ανήμπορα ν' αντισταθούμε στα πάθη μας...
Άβουλα όντα...
Μαριονέτες στα χέρια δυνάμεων ξένων...
Ακατανόητων...
Ευτυχούμε...
Δυστυχούμε...
Κλαίμε...
Γελάμε...
Πονάμε...
Πάντα πονάμε...
Μα είναι στιγμές που αισθάνομαι...
Πως μόνο ο πόνος με κρατάει ζωντανή...
ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...
Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...
1 σχόλιο:
το κομματι ειναι υπεροχο μπραβο
Δημοσίευση σχολίου