Τα χέρια μου ντυθήκαν τα δικά του,
ταξίδεψα στη λήθη του θανάτου,
και της ζωής,
φιλί βροχής.
Πριν μέρες γνώρισα τα δάκρυά του,
κι ας είχε όλο τον κόσμο χάρισμά του,
και άντρας,και τραγούδι, και παιδί
...............δεν ήξερα πως κλαίνε κι οι Θεοί!!!
ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...
Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...
1 σχόλιο:
Αχ βρε Νικόλα μου...
Πανέμορφο...
Και τα λόγια είναι πολύ λίγα για να περιγράψω πόσο μου άρεσε...
Δημοσίευση σχολίου