Θέμα επαφής

To να κάτσω να γράψω στίχους είναι θέμα επαφής
της ψυχής και του μυαλού μα χάθηκα στα στενά
μιας θλιμένης εποχής και πήρα το μονοπάτι ενός
δρόμου σκοτεινού άγγελοι και ξωτικά μας εγκατέλειψαν
γίναν παραμύθι όσα να σκεφτώ ότι να σκεφτώ μόνο
τα δάκρυα του ουρανού μου διώχνουνε τη λύπη
όλοι στον κοσμο έχουν κάτι που τους ανήκει
σαν τον αλήτη έχω τον ουρανό στις σκοτεινές ιριδίζουσες
αποχρώσεις μη μου πεις πως είσαι ένας από αυτούς που
με νιώθεις φωνάζω με σκιαγραφήσεις μολυβιού πάνω
σε λευκό χαρτί πονάνε σαν μυδρο στα μάτια οι σκέψεις
για τις δυνατές συγκινήσεις αλυσίδες γερές που σκούριασαν
στο πέρασμα του χρόνου αναμνήσεις αφήνουν ανοιχτές πληγές
στόματα ξερνάνε βρώμικο αίμα η νύχτα απόψε έχει
όψη παιδιού παρατημένο σε παγκάκι κουρνιασμένο
αθώα μάτια και σώμα πληγωμένο με βρώμικα ρούχα
και πρόσωπο απ' του κόσμου την απόγνωση κατατρομαγμένο
παρ' όλα αυτά μας παίρνει αγκαλιά νύχτα μείνε κοντά
μέσα απ' τις σκιές προσπαθεί να ενώσει τα όνειρα σαν ιδανικά
ανθρώπινοι χαρταετοί που πετάνε ψηλά και χάνουν το δρόμο
σπάει ο σπάγκος που τον κράταγαν παιδικά χέρια
βιασμός ψυχής μέσα από ένα αντίο που ακουμπάει τα αστέρια!!!!!!!!!!!!!!