Είναι φορές , που μου λείπεις τρομερά...
Με τόσα γύρω μου, κι όμως αισθάνομαι τόσο μόνη...
Μου λείπεις....
Ξεσπάω γράφοντας στίχους για σένα,
μα τίποτα δεν είναι αρκετό για να σου εξηγήσω το πώς νιώθω
Ασήμαντες λέξεις στο χαρτί, με παρηγορούν...
Μου λείπεις..
Που είσαι Μαράκι μου...γύρνα πίσω
ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...
Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...
3 σχόλια:
Ποτέ οι λέξεις δεν είναι αρκετές.
ποτέ δεν φθάνουν,
δεν μπορούν να καλύψουν κάθε ίντσα και ιστό της καρδιάς !
Μόνο η σιωπή είναι ικανή να το κάνει αυτό... Τις στιγμές εκείνες που δε μιλάει κανείς κι όμως ακούς όλα του σύμπαντος τα μυστικά...
Εδώ είμαι Νικόλα...
Ξέρεις τι περνάω αυτό τον καιρό οπότε είμαι σίγουρη πως δεν παρεξηγείς την απούσια μου...
Πολλά φιλιά λελούι...
:Ρ
Δημοσίευση σχολίου