Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Το Φως σου θα προσμένω...

Βαθύ σκοτάδι απόψε…
Τη γαλήνη μου τρομοκρατεί…
Την ψυχή μου αιχμάλωτη κρατά…
Δεν έχει σωτηρία απόψε…
Οι λέξεις…
Κρύφτηκαν κι αυτές…

Γιατί η παγωνιά το κόκκαλο τρυπάει;
Γιατί μακριά μου είσαι;

Του κόσμου μου ο θεός καλά να σ’ έχει…
Ο Έρωτας θεός προστάτης σου να είναι…
Στο παγερό σκοτάδι μου το Φως σου θα προσμένω…
Κομμάτια τη νυχτιά να κάνει…
Ελπίδας τόξο ουράνιο…
Γεννήτορας ζωής ονείρων…
Άχρωμων εφιαλτών κατάρα…

Ανάσα μου λυτρωτική…
Ψυχή μου…
Σ’ αγαπάω…

Δεν υπάρχουν σχόλια:


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin