Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Κράτα με...


Πίσω από σύννεφα βαριά χαμένα τα άστρα…
Σκοτάδι που το βλέμμα τρύπησε…
Πονάει που να σ’ αγγίξω δε μπορώ…
Μα είσ’ εδώ χαρά μου..

Φλόγα…
Που ο άνεμος δε σβήνει…
Χρώμα…
Που η βροχή δεν ξεθωριάζει…

Κι αν οι ψυχές δακρύζουν…
Απ’ αγάπη είναι…
Όχι μοναξιά…

Το χέρι άπλωσε να σε κρατήσω…
Το χέρι άπλωσα κι εγώ…

Κράτα με…

Δεν υπάρχουν σχόλια:


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin