Η ελπίδα ΔΕΝ πεθαίνει τελευταία..

Δεν είναι εύκολο να ζεις αισθανόμενος το μεγαλύτερο συναίσθημα όλων, την αγάπη, και να αναγκάζεσαι την απόσταση να υπομένεις για χρονικά διαστήματα αφόρητα μεγάλα.. Απόσταση που γεφυρώνεται έπειτα από προγραμματισμό προσεκτικό μα και αβέβαιο καθώς ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η στιγμή εκείνη που κάτι στραβά θα πάει και όλα, όσα για μέρες προγραμμάτιζες, στράφι θα πάνε..

Κι όμως τα χιλιόμετρα, τα ναυτικά μίλια, οι ουρανοί κι οι θάλασσες ικανά δεν είναι σε απόσταση να κρατήσουν δυο καρδιές που δυνατά χτυπάνε, δυο ψυχές που αδελφές αισθάνονται..

Γιατί οι ψυχές ανάγκη δεν έχουν αεροπλάνα και βαπόρια για να μπορούν να ταξιδεύουν κι όταν συνοδοιπόρο βρουν, άξιο συνταξιδιώτη, τότε οι δρόμοι ανοιχτοί είναι όλοι και σύνορα δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσεις..

Ναι, αλήθεια είναι, όταν αγάπη αληθινή στο δρόμο σου βρεθεί, όσα αδύνατα ως τώρα θεωρούσες δυνατά είναι και την αυκαιρία να τα ζήσεις έχεις, όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν βρίσκεσαι..

Όσο κι αν σκέφτομαι ετούτα όλα όμως, όσο κι αν γνωρίζω πως εφικτά είναι, γιατί την τύχη έχω να τα ζω, δε μπορώ να μη σκέφτομαι πόσο άδικο είναι να θες τα δάχτυλά σου το πρόσωπο εκείνου που αγαπάς ν' αγγίξουν, τα χείλη σου δροσιά να πιουν απ' τα δικά του κι αναγκασμένος να 'σαι σε μια προσμονή ατέρμονη να ζεις..

Άδικο είναι να προσμένεις τα αυτονόητα να ζήσεις και γύρω σου να βλέπεις άλλους ν' αναλώνονται σε αγκαλιές ψεύτικες, φιλιά δανεικά, αγάπες βασισμένες σε πόθους που τα κορμιά γεννάνε, δίχως πραγματικό συναίσθημα κανένα..

Να βλέπεις εκείνους που τα "όπλα" παρέδωσαν νωρίς και πια δεν ψάχνουν για να βρουν εκείνον τον άνθρωπο που άνθρωπός τους είναι, εκείνη την αγάπη που τα όνειρά τους αληθινά θα κάνει κι όνειρα καινούρια θα γεννήσει και τα φτερά που κρύβουν μέσα τους ξανά θα ξεδιπλώσει..

Άδικο είναι, ναι, μα ίσως ακόμα πιο άδικο είναι να ζειςπλάι σε κάποιον, τη δυνατότητα να έχεις να χαθείς σ' ένα του βλέμμα μέσα, τον εαυτό σου βρίσκοντας, κι όταν το κάνεις ν' αντικρίζεις ένα απέραντο κενό, σκοτάδι παρμένο από άβυσσο απύθμενη, την παγωνιά μιας ερημιάς που απ' την αγκαλιά του να λείπει θα 'πρεπε, προσπαθώντας τη λογική κάποιων στον εαυτό σου να επιβάλλεις γιατί "..έτσι τα πράγματα είναι" κι έτσι κι εσύ να τ' αποδέχεσαι πρέπει..

Δύσκολο είναι, το γνωρίζω, να βρεις αγάπη σαν κι αυτή που για χάρη της ποίηση ανεπανάληπτη γράφτηκε, έργα μοναδικά φιλοτεχνήθηκαν κι άνθρωποι, μικροί κι ασήμαντοι στα μάτια των άλλων, ήρωες έγιναν καταφέρνοντας την καθημερινότητα να ξεπεράσουν, εκείνη που όλοι οι άλλοι υπαίτια θεωρούν για όσα ποτέ να ζήσουν δεν κατάφεραν, και πλάι στον άνθρωπό τους να πορεύονται μπορούν ακόμα, όσα κι αν χρόνια πέρασαν, όσες κι αν δύσκολες στιγμές να ζήσουν έμελλε....

Δύσκολο μα όχι ανέφικτο αν ξέρεις πως η ελπίδα ΔΕΝ πεθαίνει τελευταία..

Η ελπίδα δεν πεθαίνει ΠΟΤΕ, μέσα μας ζει παντοτινά κι είμαστε εμείς εκείνοι που επιλέγουμε αν την ευκαιρία θα της δώσουμε το δρόμο να μας δείξει και τα σκοτάδια μας να διώξει..

Μια επιλογή που έκανα λίγους μήνες πριν, όταν την απόφαση πήρα πως το σκοτάδι δε μου πρέπει για να ζω κι από τότε λουσμένη στο φως είμαι, πλημμυρισμένη από μια αγάπη που όμοιά της ποτέ δε γνώρισα ως τώρα..

Κι αν χρόνια πολλά σε δρόμους δύσκολους περπάτησα ίσως γραφτό να ήταν για να μπορώ ευλογημένη τώρα να αισθάνομαι πλάι σ' εκείνον που, αν και μακριά μου, έναν παράδεισο επίγειο μου πρόσφερε μαζί του για να ζω..