Τρίτη 8 Μαΐου 2007

Θεέ μου, πόσο σ' αγάπησα...


Χθες τέλειωσες τον ουρανό σου...
Κι έτρεξες να μου τον δείξεις...
Σαν ζωγραφιά μικρού παιδιού ήταν...

Γεμάτη χρώματα κι αγάπη...

Στάλες βροχή γέμισαν τα μάτια μου...

Κύλησε ένα δάκρυ...
Με ποτάμι έμοιαζε...

Ζήτησες να χαθείς μέσα του βαθιά...


Καταφύγιο η αγκαλιά σου...
Δέχθηκες να με προστατεύσεις...

Απ' το ψέμα...
Απ' την αλήθεια...


Κοίτα με τώρα...

Άγγιξέ με...
Πάρε με να πετάξουμε μαζί...
Θεέ μου, πόσο σ' αγάπησα!...

Ανάσα μου...

4 σχόλια:

Νικόλ@ς είπε...

Eyxomai nai einai mono ena ar8raki...ki oxi na egine...GAMATO m arese...

Filia Maria mou

mantinada είπε...

Τι ακριβώς εύχεσαι να μην έγινε Νικόλα; Το δάκρυ να υποθέσω; Για δάκρυ συγκίνησης, χαράς, ολοκλήρωσης μιλάω... Δε θα ήθελες να το νιώσεις κάποτε αυτό το συναίσθημα; Εγώ θα ήθελα πάντως πάρα πολύ...

Καλημέρα Νικόλα μου...

Ανώνυμος είπε...

ομορφο!!

mantinada είπε...

Καλησπέρα soul...
Να είσαι καλά...


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin