Φέτος η μοίρα είπε μου
"διάλεξε εσύ τσι πόνους,
γιατί πελάτη ταχτικό
σ'έχω καμπόσους χρόνους".
"Μοίρα δεν έχει νόημα
τσι πόνους να διαλέξω,
όλοι μου είναι γνώριμοι
κι όλους θα τους αντέξω".
ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...
Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...
1 σχόλιο:
Γειά σου ρε Γιώργαρε θεέ...
Έτσι, έτσι...
Χώμα να μας κάνεις κάθε φορά με τα ωραία σου...
Δημοσίευση σχολίου