...Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών

Πόσο άδικο είναι για μια καρδιά να υπολειτουργεί χρόνια ατέλειωτα,
να χαλιναγωγεί τις επιθυμίες της,
να σκίζει χάρτες με προορισμούς παραδείσιους χαραγμένους
ώστε να καταφέρει κάποτε να πάψει να πονά για όλα εκείνα που όνειρα μένουν...

Πόσο, ακόμα περισσότερο,
άδικο είναι για την ίδια καρδιά να σκιρτήσει μια φορά ακόμα
(ίσως για τελευταία φορά),
να νιώσει το αίμα να ρέει καυτό,
να παρα-δοθεί άνευ όρων στο όνειρο,
να ξυπνήσει απ' το λήθαργό της,
να χαράξει μια τελευταία πορεία ζωής στα μονοπάτια μιας Ψυχής άλλης απ' τη δική της και κάπου εκεί,
στην ανάσταση της Ελπίδας της,
να χυμάει πάνω της το θεριό της Ζήλειας έτοιμο να ξεσκίσει με μανία κάθε όμορφο συναίσθημα,
για να τραφεί με όνειρα...

Απ' όλα τα συναισθήματα του κόσμου τη Ζήλεια μισώ περισσότερο.
Κι αυτό γιατί αναγκάζει τον Έρωτα, την Αγάπη, να πάψουν να είναι τα αγγελικά εκείνα συναισθήματα που εξυψώνουν τον καθένα μας.
Γίνονται τερατόμορφα πλάσματα που πληγώνουν ανεπανόρθωτα το δημιουργό τους αλλά και όσους τον περιβάλλουν.

Ο Έρωτας, η Αγάπη είναι Ζωή...
Η Ζήλεια είναι Θάνατος...

Μέρα που είναι λοιπόν σήμερα...
"...Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών και Ζωή του μέλλοντος αιώνος,
Αμήν..."