Λευκά σημάδια...

Ποτάμι κόκκινο το δάκρυ κύλησε ...
Της ψυχής τη μαύρη θάλασσα θα ταράξει...
Χρώμα να δώσει σε μια ζωή άχρωμη, βαρετή...
Πόνου χρώμα...

Κουρασμένα τα φτερά...
Δε λένε ν' ανοίξουν...
Καρφωμένα τα πέλματα στο χώμα...
Με ρίζες αιώνιες μοιάζουν...

........................

Εσύ μ' ανάστησες κάποτε...
Εσύ τη ζωή πίσω θα πάρεις σύντομα...
Δίχως τύψεις...
Χωρίς ενοχές...

Τα μάτια θα κλείνεις...
Στ' όνειρο θα βυθίζεσαι...
Εκείνο που μαζί χτίσαμε...
Στο προσκεφάλι ξένης αγκαλιάς...

Μα θα θυμάσαι πάντα...
Το ταξίδι μιας μέρας...
Στη δική μου αγκαλιά...
Στη φωτιά που άναψε το χάδι σου...

........................

Γερνάω...
Αυτή τη μοίρα δεν την ορίζω...
Μονοπάτια χαράζει ο χρόνος πάνω μου...
Λευκά σημάδια...

Μονοπάτια που δε θες να διαβείς...
Στα λιβάδια της νιότης προτιμάς να γυρνάς...
Κλέβοντας χρόνο απ' τις νεράιδες...

Πίνοντας αθάνατο νερό στο κορμί τους...

........................

Ήμουν νεράιδα...

Λαχταρούσες τους χυμούς της νιότης μου...
Μα γερνάω...
Κι αυτό δεν αλλάζει...