Παρασκευή 27 Απριλίου 2007

Ένας άλλος Δον Κιχώτης...


Παιδιά ήμασταν θυμάσαι...;
Όταν σε παραμυθένιες χώρες χανόμασταν...
Παρέα με νεράιδες και ξωτικά...
Βασιλοπούλες και πρίγκηπες με λευκά άτια...
Δράκους και μάγους με πύρινες ανάσες...

Ο χρόνος πέρασε...
Μεγάλωσες...
Μεγάλωσα...
Τα παραμύθια θυμίζουν εφιάλτες πια...
Ποτέ κανείς δε ζει καλά...
Ούτε κι εμείς καλύτερα...

Είπα "η Σταχτοπούτα είμαι..."
Κι είπες...
"Κιχώτης τ' όνομά μου...
...Χρόνια ατέλειωτα γυρίζω καβάλα στ' άλογό μου,
γυρεύοντας τη Δουλτσινέα μου...
Τη μόνη αγάπη της ζωής μου...
Δε θυμάμαι τη μορφή της...
Ούτε τον ήχο της φωνής της...
Είναι στιγμές που αισθάνομαι πως ίσως και να μη τη γνώρισα ποτέ...
Μα δε θα πάψω ποτέ να την αναζητώ...

Ο χρόνος πέρασε από πάνω μου...
Γέρικο το κορμί κουράστηκε να πολεμάει...
Δεν είμαι τρελός σου λέω...
Γνωρίζω πως ανεμόμυλους εχθρούς μου κάνω...
Μα ένα σκοπό μονάχα έχω για να ζω...
Εκείνη...
Μια ελπίδα, μια ανάγκη, μια προσδοκία...
Εκείνη...

Κι ας πέσω θανάσιμα τραυματισμένος κάποτε...
Κι ας με χλευάσουν οι θνητοί...
Δύναμη ξανά θα βρίσκω, ξανά θα πολεμώ...
Σύντομα στην αγκαλιά μου θα την κλείσω...
Όσες ζωές κι αν χρειαστεί σε κείνη να χαρίσω...
Αχ, Εκείνη..."

Οι στάχτες ικανές δεν είναι να σβήσουν τη λάμψη που στα μάτια σου κρύβεται...
Οι κακουχίες αρματωσιά γερή είναι για σένα...
Ποτέ μην πάψεις να ονειρεύεσαι...
Ποτέ μην πάψεις να ελπίζεις...
Νεφελοβάτη κι αν σε πούν...
Ακόμα κι αν τρελό σ' αποκαλέσουν...
Τιμή για σένα θα 'ναι...
Τιμή και για μένα που στο δρόμο μου βρέθηκες...

................

Και ζήσαν αυτοί καλά...
Κι εμείς...
Ακόμα προσπαθούμε...

Να ζήσουμε καλύτερα...

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πάρα πολύ ωραίο!!!! Γι'άλλη μια φορά, μπράβο...

Ανώνυμος είπε...

καλο πολυ καλο:worship

mantinada είπε...

Να είστε καλά παίδες...

Ανώνυμος είπε...

Πολλή ποιηση εχει πεσει εδω μεσα.
ισως θα επρεπε να την 'ντυσουμε' με μια καλη μελωδια
κ να γινει ενα ωραιο παραμυθι.....
mantinada εισαι ολα τα euros !

Ανώνυμος είπε...

Να τα ηχογραφησουμε κιολας

mantinada είπε...

Αχ βρε παιδιά... Μιλάτε στα πιο τρελά μου όνειρα...
Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, κάποιες από τις μαντινάδες μου μπήκαν σε ένα cd ενός νέου λυράρη... Στα κρητικά βέβαια η μελωδία είναι πάντα η ίδια, η φωνή είναι το μόνο που αλλάζει, ήταν όμως απίστευτο όταν άκουσα κάτι δικό μου με μια φωνή άλλη απ' τη δική μου...
Από εμένα έχετε το ελεύθερο πάντως να κάνετε ότι γουστάρετε πάνω στα γραπτά μου...
Βασικά ονειρεύτηκα πως θα ήταν να "ακουστούν" οι σκέψεις μου με αυτό εδώ... http://mantinada-unicorn.blogspot.com/2007/04/blog-post_02.html
Το φαντάστηκα κάπως ροκ, έντεχνο, μπαλάντα...
Είμαι όμως άσχετη από μουσική, να την ακούω μόνο ξέρω, και αν πεις για τη φωνή μου... προτεινόμενη για αποχώρηση θα ήμουν οπότε δεν το συζητάω καθόλου...
Αν πραγματικά θέλετε να φτιάξετε κάτι, πάνω σε στίχο μου, περιμένω... Με ανυπομονησία γι' αυτό βιαστήτε, είμαι και γριά γυναίκα, να προλάβω να το ακούσω....:lol:


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin