Κλαίω πάνω στο στήθος σου
μα συ δεν το'χεις νιώσει,γιατί το δάκρυ δε μπορείβράχο να μαλακώσει.
Φιλαράκι μου, ξέρεις πως πιστεύω πως έχεις απίστευτο ταλέντο...
Ελπίζω να μη σε πειράζει που θέλω να έχω μερικές δικές σου στη σελίδα μου...
Πολλά φιλιά Γ.Π.
ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...
Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...
2 σχόλια:
Κι όμως Μαρία,
κύμα το κύμα
κι ο βράχος λειαίνει
τις αιχμές του ...
Όμορφη η μαντινάδα του φίλου σου!
Καλό ξημέρωμα!
Να 'σαι καλά Αναστασία μου εκ μέρους του φίλου μου...
Δημοσίευση σχολίου