Τετάρτη 18 Απριλίου 2007

Πως είναι δυνατό να ξεχάσω...


Πως είναι δυνατό να ξεχάσω...

Φιλιά που έκαψαν τη σάρκα μου...
Ανάσες που ζωή μου έδωσαν...
Μάτια που το σκοτάδι μου φώτισαν...

Ποτέ δε θα ξεχάσω...
Μα δε θα περιμένεις...
Το γνωρίζω...

Ενοχές δε μπορώ να αποκτήσω...
Προσπάθησα να υπερβώ τη μοίρα μου...
Τις προσδοκίες σου όμως πώς ν' αγγίξω...

Φεύγεις μακριά μου...
Το βλέπω...
Το ακούω στον ήχο της φωνής σου...

Δε θα σ' εμποδίσω...
Γιατί σ' αγαπώ ελεύθερο...
Γιατί αν πραγματικά μ' αγάπησες...
Ίσως κάποτε επιστρέψεις...

Το αίμα παγώνει στην αίσθηση της φυγής σου...
Τα μάτια θα κλείσω να μη δω που φεύγεις...
Σ' αγαπώ, μην το ξεχνάς...

Ανάσα μου...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια του έρωτα....


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin