Μαρία Κ. - Αναστασία... "Σιωπή"

Τα μάτια σου κοίταξα...
Και σώπασα...
Απ' τη σιγή μελωδίες ξεπετάχτηκαν οικείες...
Ενός Έρωτα λησμονημένου...
Κι από τους δυό μας...

Τα χείλη να μιλήσουν δοκίμασαν...
Μα οι σκέψεις άμορφες παρέμειναν...
Στου μυαλού μου το λαβύρινθο...
Αναζητώντας το δικό σου μίτο...
Ελεύθερες να γίνουν...

Δε δοκίμασα να σ' αγγίξω...
Σ' άγγιξε η Σιωπή...
Και τώρα ξέρεις...
Η χροιά της Αγάπης πως είναι...
Ξέρεις πως ακούγονται τα Όνειρα...

(Μαρία Κ.)

Δεν βοηθάνε πάντα οι λέξεις μάτια μου...
Μερικές φορές οι σιωπές τρέχουν γρήγορα,
δεν προλαβαίνει η σκέψη να ξεδιπλωθεί,
μένει εγκλωβισμένη στην τελεία.
Στο εύθραυστο των "επώδυνων" σιωπών
η ψυχή τσακίζεται

(Αναστασία)

Οι λέξεις κομμάτια από καθρέπτη...
Θρύψαλα έγιναν μπρος στο βλέμμα σου...
Χιλιάδες κομμάτια ενός παζλ...
Την εικόνα σου συνθέτουν...

Με γυμνά χέρια θα τα μαζέψω...
Πληγές ν' αφήσουν πάνω μου...
Αίμα να σταλάζει στην ψυχή σου...
Να νιώσεις πως σε νιώθω...

Ένα ένα θα τα ενώσω...
Την εικόνα σου για να κρατήσω...
Όταν κι εσύ θα έχεις φύγει...
Το ξέρεις πως θα φύγεις...

Μα η σιωπή τις λέξεις που τσακίζει...
Εδώ θα είναι πάντα...
Να μου θυμίζει πόσα σκέφτηκα για σένα...
Να δίνει στο μελάνι μου ζωή...
(Μαρία Κ.)

Γλυστράει ο πόνος
με κόκκινο μελάνι ξεχύνεται
Η ψυχή μου μοιράζει τα κομμάτια της
σε ραγισμένες λέξεις
Δικές μου λέξεις
κατάδικες μου και καταδίκες μου
Κι ένα παζλ από δικές σου λέξεις
που γέμισαν γωνίες
και δεν μπορώ να τις ταιριάξω
Αγκυλώνεται η ψυχή σαν τις αγγίζει
ματώνει σε αυτοσχέδια σπαράγματα
που σχηματίζουν απουσία
Θέλω να κοιμηθώ
να σ' ονειρευτώ
Μα ούτε στ' όνειρο θέλεις να 'ρθεις
φυλάγεσαι στη σιωπή της νύχτας ...
(Αναστασία)