Παρασκευή 6 Απριλίου 2007

Φονιάς του χρόνου...

Καλοκαίρι ήταν χθες και τώρα σα να χειμώνιασε και πάλι απ' την αρχή...
Και φέρνει μια μικρή μελαγχολία μέσα μου αυτή η σκοτεινιά του ουρανού...
Θα 'θελα να υπήρχε κάποιος να μπορώ να του μιλήσω...
Να ξεχαστώ λιγάκι...
Δυστυχώς κανείς...
Κι έτσι η μοναξιά, και πάλι, μόνη συντροφιά μου...
Κι αφού κανένας δεν υπάρχει να μιλήσω θα ξεσπάσω σε μια οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο...
Κάτι θα βρεθεί να κάνω κι εγώ...
Να "σκοτώσω" την ώρα μου...
Το ερώτημα αυτή τη στιγμή είναι "τι;"...
Έλα ντε, τι...;
.......

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα δευτερόλεπτα κυλούν διαφορετικά στη μοναξιά ... η θλίψη δίνει την δική της διάσταση ...
Αφουγκράσου ...
Κάπου η σιωπή ραγίζει, κάπου ακούγονται ήχοι...

mantinada είπε...

Αχ βρε Αναστασία μου, πόσο δίκιο έχεις...


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin