Τρίτη 1 Μαΐου 2007

Χαράζοντας το κορμί σου ως το άβατo...



Σας έχω μιλήσει για τον αγαπημένο μου ποιητή;
Το όνομά του Στέλιος...
Και να, μπροστά στα μάτια σας, μια δημιουργία του...

Τάραξες την ρότα της ζωής μου...
Μονάχα με την χροιά σου...
Η φωνή σου εγκέλαδος στην ψυχή μου...
Ξύπνησες μέσα μου τις στιγμές μας...
Η θύμηση σου ανεμίζει τα έγκατα...
Οι ιστοί μου αχαλίνωτα άτια...
Αναζητούν την Ψυχή σου...
Να κολυμπήσουν μέσα από την λάμψη σου...
Οι χτύποι πολλαπλασιάστικαν...
Η σκέψη μούδιασε...
Ξέχασα ότι δεν είμαι μόνος...
Αναιρώ στο διάβα σου το παρόν της ζωής μου...
Αναζητώ ξέφρενα τις στιγμές μας...
Ονειρεύομαι την θέα του κορμιού σου...
Θεά Εσύ ανέτειλες στα νερά του κόλπου που μετέφερα...
Τότε μαζί μου...
Και πότισα την στεριά μου...
Σχηματίζοντας μια γαλάζια θάλασσα...
Με την ποιο όμορφη νεράιδα...
Εσένα...
Ψυχή μου...
Η θύμηση πάλι πρόβαλε...
Τα υγρά σου χείλη...
Ανάστησες τον κουρσάρο που τα φυλάκισε...
Αυτόν που σε Αγάπησε...
Τότε που λεηλατούσα τις καυτές σου ανάσες...
Ιχνηλατώντας προσεχτικά τα κύτταρά σου...
Τότε που γνώρισα ευλαβικά τον κόσμο σου...
Φιλοξενώντας την ζωή μου μέσα στην δική σου...
Τότε που συγκρατούσα το κορμί σου να μην πετάξει...
Σέρνοντας τα χείλη μου στον βελούδινο κόσμο σου...
Χαράζοντας το κορμί σου ως το άβατο...
Αγκαλιά με την ξέφρενη ηδονή...
Αυτήν που θέριεψε στο άγγιγμά μας...
Γιατί ο χρόνος ήταν φτωχός και μίζερος...
Στο τεράστιο πόθο που γεννιόταν για Σένα...
Έχω φυλάξει μέσα μου...
Τις στιγμές μας...
Ψυχή μου...
Ανατέλλω στα υπέροχα μάτια σου...
Ταξιδεύω βαθιά μέσα σου...
Αγγίζοντας έντονα το κέντρο...
Της λάβας που γεύτηκα...
Ποτίζοντας τα χείλη μου...
Από το νέκταρ του πάθους μας...
Ζωγραφίσαμε...
Τον δικό μας πίνακα...
Έντονα...
Δυνατά...
Ερωτικά...
Ψυχή μου...

Υ.Γ. Μην το πεις πουθενά...

Κανείς δεν το ένιωσε...

Κανείς δεν θα καταλάβει...

Πόσο γενναίος ήταν ο Έρωτας...

Μαζί μας...

Ψυχή μου...

Για "Σένα"...!!!

Στέλιος Κ.

Θα μπορέσετε να διαβάσετε τις δημιουργίες του Στέλιου πατώντας εδώ

4 σχόλια:

Νικόλ@ς είπε...

Aυτά είναι...το διάβασα και προσπαθούσα να κλείσω το στόμα μου, μην μπει καμιά μύγα

Δεν έχω να πω κάτι άλλο

mantinada είπε...

Είναι μοναδικός Νικόλα...
Απλά απίστευτος...
Γεννημένος απ' την ποίηση για την ποιήση...

Ανώνυμος είπε...

Είσαι Υπέροχη...
τίποτε άλλο...

Ψυχή μου...

Στέλιος Κ.

mantinada είπε...

Δεν είμαι τίποτα άλλο παρά μια θνητή, ταπεινή ύπαρξη που γνώρισε το μεγαλείο ενός μοναδικού Ανθρώπου...

Καλό ξημέρωμα Ποιητή μου...


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin