Ένας άλλος Δον Κιχώτης...

Παιδιά ήμασταν θυμάσαι...;
Όταν σε παραμυθένιες χώρες χανόμασταν...
Παρέα με νεράιδες και ξωτικά...
Βασιλοπούλες και πρίγκηπες με λευκά άτια...
Δράκους και μάγους με πύρινες ανάσες...

Ο χρόνος πέρασε...
Μεγάλωσες...
Μεγάλωσα...
Τα παραμύθια θυμίζουν εφιάλτες πια...
Ποτέ κανείς δε ζει καλά...
Ούτε κι εμείς καλύτερα...

Είπα "η Σταχτοπούτα είμαι..."
Κι είπες...
"Κιχώτης τ' όνομά μου...
...Χρόνια ατέλειωτα γυρίζω καβάλα στ' άλογό μου,
γυρεύοντας τη Δουλτσινέα μου...
Τη μόνη αγάπη της ζωής μου...
Δε θυμάμαι τη μορφή της...
Ούτε τον ήχο της φωνής της...
Είναι στιγμές που αισθάνομαι πως ίσως και να μη τη γνώρισα ποτέ...
Μα δε θα πάψω ποτέ να την αναζητώ...

Ο χρόνος πέρασε από πάνω μου...
Γέρικο το κορμί κουράστηκε να πολεμάει...
Δεν είμαι τρελός σου λέω...
Γνωρίζω πως ανεμόμυλους εχθρούς μου κάνω...
Μα ένα σκοπό μονάχα έχω για να ζω...
Εκείνη...
Μια ελπίδα, μια ανάγκη, μια προσδοκία...
Εκείνη...

Κι ας πέσω θανάσιμα τραυματισμένος κάποτε...
Κι ας με χλευάσουν οι θνητοί...
Δύναμη ξανά θα βρίσκω, ξανά θα πολεμώ...
Σύντομα στην αγκαλιά μου θα την κλείσω...
Όσες ζωές κι αν χρειαστεί σε κείνη να χαρίσω...
Αχ, Εκείνη..."

Οι στάχτες ικανές δεν είναι να σβήσουν τη λάμψη που στα μάτια σου κρύβεται...
Οι κακουχίες αρματωσιά γερή είναι για σένα...
Ποτέ μην πάψεις να ονειρεύεσαι...
Ποτέ μην πάψεις να ελπίζεις...

Νεφελοβάτη κι αν σε πούν...

Ακόμα κι αν τρελό σ' αποκαλέσουν...
Τιμή για σένα θα 'ναι...
Τιμή και για μένα που στο δρόμο μου βρέθηκες...

................

Και ζήσαν αυτοί καλά...
Κι εμείς...
Ακόμα προσπαθούμε...
Να ζήσουμε καλύτερα...

Γ.Π. (Holyman)... Μαντινάδων συνέχεια...

Φέτος η μοίρα είπε μου
"διάλεξε εσύ τσι πόνους,
γιατί πελάτη ταχτικό
σ'έχω καμπόσους χρόνους".

"Μοίρα δεν έχει νόημα
τσι πόνους να διαλέξω,
όλοι μου είναι γνώριμοι
κι όλους θα τους αντέξω".

Καλό ταξίδι...

Αδύνατο μοιάζει να είναι...
Αδύνατο να σε κρατήσω πλάι μου...
Όταν οι λέξεις κυριεύουν συναισθήματα...
Όταν ψυχές διεκδικούν την ψυχή σου...

Έπαψες να είσαι κοντά μου...
Σε κέρδισαν νεράιδες και βασιλοπούλες...
Μα εγώ στη Σταχτοπούτα μοιάζω...
Δίχως γοβάκια και φορέματα...
Δίχως νεραϊδονονές να με προσέχουν...
Μια ψυχή κρυμμένη στις στάχτες...

Περίμενα να ψάξεις να με βρεις...
Περίμενα να με λυτρώσεις...
Μα δεν περίμενες εσύ...
Βιαζόσουν να προλάβεις τα ταξίδια...
Βιαζόσουν να χαράξεις διαδρομές...

Το δικό μας ταξίδι θυσίασες...
Τους δικούς μας χάρτες ξέσκισες...
Μόνη σ' ένα σταθμό θα περιμένω...
Μήπως γυρίσεις να με ψάξεις...
Μήπως μ' αναζητήσεις...

Καλό ταξίδι ανάσα μου...
Στα δικά σου παραμύθια...
Στο δικό σου ψέμα...
Στη δική σου αλήθεια...

Lost...

Wind blows through my hair...
Reminds me your long, wild fingers...
Touching me...
Sending me to our Heaven...

Your fingertips...
I' ve never felt them...
I might never will...
But I feel their touch...

Lost in a dream I am...
Lost you will be when reality starts...
Life began the moment I saw you...
Life ends in your arms...

Lust is the only word now...
Desire is the only feeling...
Moments of sharing each other's souls...
Craving for them to come...

Don't keep me waiting...
Let yourself in my arms...
Free yourself...
As you let me free...

Λευκά σημάδια...

Ποτάμι κόκκινο το δάκρυ κύλησε ...
Της ψυχής τη μαύρη θάλασσα θα ταράξει...
Χρώμα να δώσει σε μια ζωή άχρωμη, βαρετή...
Πόνου χρώμα...

Κουρασμένα τα φτερά...
Δε λένε ν' ανοίξουν...
Καρφωμένα τα πέλματα στο χώμα...
Με ρίζες αιώνιες μοιάζουν...

........................

Εσύ μ' ανάστησες κάποτε...
Εσύ τη ζωή πίσω θα πάρεις σύντομα...
Δίχως τύψεις...
Χωρίς ενοχές...

Τα μάτια θα κλείνεις...
Στ' όνειρο θα βυθίζεσαι...
Εκείνο που μαζί χτίσαμε...
Στο προσκεφάλι ξένης αγκαλιάς...

Μα θα θυμάσαι πάντα...
Το ταξίδι μιας μέρας...
Στη δική μου αγκαλιά...
Στη φωτιά που άναψε το χάδι σου...

........................

Γερνάω...
Αυτή τη μοίρα δεν την ορίζω...
Μονοπάτια χαράζει ο χρόνος πάνω μου...
Λευκά σημάδια...

Μονοπάτια που δε θες να διαβείς...
Στα λιβάδια της νιότης προτιμάς να γυρνάς...
Κλέβοντας χρόνο απ' τις νεράιδες...

Πίνοντας αθάνατο νερό στο κορμί τους...

........................

Ήμουν νεράιδα...

Λαχταρούσες τους χυμούς της νιότης μου...
Μα γερνάω...
Κι αυτό δεν αλλάζει...

Metallica - The Unforgiven

New blood joins this earth
And quickly he's subdued
Through constant pained disgrace
The young boy learns their rules

With time the child draws in
This whipping boy done wrong
Deprived of all his thoughts
The young man strugggles on and on he's known
A vow unto his own
That never from this day
His will they'll take away

What i've felt
What i've known
Never shined through in what i've shown
Never be
Never see
Won't see what might have been
What i've felt
What i've known
Never shined through in what i've shown
Never free
Never me
So i dub thee UNFORGIVEN

They dedicate their lives
To running all of his
He tries to please then all
This bitter man he is
Throughout his life the same
He's battled constantly
This fight he cannot win
A tired man they see no longer cares
The old man then prepares
To die regretfully
That old man here is me

What i've felt
What i've known
Never shined through in what i've shown
Never be
Never see
Won't see what might have been
What i've felt
What i've known
Never shined through in what i've shown
Never free
Never me
So i dub thee UNFORGIVEN

Πως είναι δυνατό να ξεχάσω...

Πως είναι δυνατό να ξεχάσω...

Φιλιά που έκαψαν τη σάρκα μου...
Ανάσες που ζωή μου έδωσαν...
Μάτια που το σκοτάδι μου φώτισαν...

Ποτέ δε θα ξεχάσω...
Μα δε θα περιμένεις...
Το γνωρίζω...

Ενοχές δε μπορώ να αποκτήσω...
Προσπάθησα να υπερβώ τη μοίρα μου...
Τις προσδοκίες σου όμως πώς ν' αγγίξω...

Φεύγεις μακριά μου...
Το βλέπω...
Το ακούω στον ήχο της φωνής σου...

Δε θα σ' εμποδίσω...
Γιατί σ' αγαπώ ελεύθερο...
Γιατί αν πραγματικά μ' αγάπησες...
Ίσως κάποτε επιστρέψεις...

Το αίμα παγώνει στην αίσθηση της φυγής σου...
Τα μάτια θα κλείσω να μη δω που φεύγεις...
Σ' αγαπώ, μην το ξεχνάς...

Ανάσα μου...

Μαντινάδα του φίλου μου Holyman (Γ.Π.)

Κλαίω πάνω στο στήθος σου
μα συ δεν το'χεις νιώσει,
γιατί το δάκρυ δε μπορεί
βράχο να μαλακώσει.

Φιλαράκι μου, ξέρεις πως πιστεύω πως έχεις απίστευτο ταλέντο...

Ελπίζω να μη σε πειράζει που θέλω να έχω μερικές δικές σου στη σελίδα μου...
Πολλά φιλιά Γ.Π.

Μαρία Κ. - Αναστασία... "Σιωπή"

Τα μάτια σου κοίταξα...
Και σώπασα...
Απ' τη σιγή μελωδίες ξεπετάχτηκαν οικείες...
Ενός Έρωτα λησμονημένου...
Κι από τους δυό μας...

Τα χείλη να μιλήσουν δοκίμασαν...
Μα οι σκέψεις άμορφες παρέμειναν...
Στου μυαλού μου το λαβύρινθο...
Αναζητώντας το δικό σου μίτο...
Ελεύθερες να γίνουν...

Δε δοκίμασα να σ' αγγίξω...
Σ' άγγιξε η Σιωπή...
Και τώρα ξέρεις...
Η χροιά της Αγάπης πως είναι...
Ξέρεις πως ακούγονται τα Όνειρα...

(Μαρία Κ.)

Δεν βοηθάνε πάντα οι λέξεις μάτια μου...
Μερικές φορές οι σιωπές τρέχουν γρήγορα,
δεν προλαβαίνει η σκέψη να ξεδιπλωθεί,
μένει εγκλωβισμένη στην τελεία.
Στο εύθραυστο των "επώδυνων" σιωπών
η ψυχή τσακίζεται

(Αναστασία)

Οι λέξεις κομμάτια από καθρέπτη...
Θρύψαλα έγιναν μπρος στο βλέμμα σου...
Χιλιάδες κομμάτια ενός παζλ...
Την εικόνα σου συνθέτουν...

Με γυμνά χέρια θα τα μαζέψω...
Πληγές ν' αφήσουν πάνω μου...
Αίμα να σταλάζει στην ψυχή σου...
Να νιώσεις πως σε νιώθω...

Ένα ένα θα τα ενώσω...
Την εικόνα σου για να κρατήσω...
Όταν κι εσύ θα έχεις φύγει...
Το ξέρεις πως θα φύγεις...

Μα η σιωπή τις λέξεις που τσακίζει...
Εδώ θα είναι πάντα...
Να μου θυμίζει πόσα σκέφτηκα για σένα...
Να δίνει στο μελάνι μου ζωή...
(Μαρία Κ.)

Γλυστράει ο πόνος
με κόκκινο μελάνι ξεχύνεται
Η ψυχή μου μοιράζει τα κομμάτια της
σε ραγισμένες λέξεις
Δικές μου λέξεις
κατάδικες μου και καταδίκες μου
Κι ένα παζλ από δικές σου λέξεις
που γέμισαν γωνίες
και δεν μπορώ να τις ταιριάξω
Αγκυλώνεται η ψυχή σαν τις αγγίζει
ματώνει σε αυτοσχέδια σπαράγματα
που σχηματίζουν απουσία
Θέλω να κοιμηθώ
να σ' ονειρευτώ
Μα ούτε στ' όνειρο θέλεις να 'ρθεις
φυλάγεσαι στη σιωπή της νύχτας ...
(Αναστασία)

Σιωπή...

Τα μάτια σου κοίταξα...
Και σώπασα...
Απ' τη σιγή μελωδίες ξεπετάχτηκαν οικείες...
Ενός Έρωτα λησμονημένου...
Κι από τους δυό μας...

Τα χείλη να μιλήσουν δοκίμασαν...
Μα οι σκέψεις άμορφες παρέμειναν...
Στου μυαλού μου το λαβύρινθο...
Αναζητώντας το δικό σου μίτο...
Ελεύθερες να γίνουν...

Δε δοκίμασα να σ' αγγίξω...
Σ' άγγιξε η Σιωπή...
Και τώρα ξέρεις...
Η χροιά της Αγάπης πως είναι...
Ξέρεις πως ακούγονται τα Όνειρα...

Ζεις μέσα μου...

Μια λάμψη έγινα...
Φώτισα το κορμί σου...
Χρόνια τώρα το κρατούσες στο σκοτάδι...
Να κρύβεσαι απ' τα όνειρα...
Ζέστανα την ψυχή σου...
Για λίγο έστω...

Ήθελες μακριά να με κρατήσεις...
Τραβώντας κουρτίνες μπρος στα μάτια σου...
Μα κάηκαν κι αυτές...
Η καρδιά σου έγινε δική μου...

Στους χτύπους, που τα στήθη μας πάλλουν, αγκαλιά χορέψαμε...
Στους ουρανούς, που έπαψαν σκοτεινοί να είναι, πετάξαμε...
Στον Έρωτα, που είχαμε ξεχάσει πως είναι, παραδοθήκαμε...

Δική σου ήμουν πάντα...
Τώρα το καταλάβα...
Σε σένα παραδίδω όλα μου τα κύτταρα...
Στα χέρια σου απλώνω το κορμί μου...
Μέσα μου κρύψου...
Υγρά φιλιά να σημαδέψουν τη ζωή μου...
Για λίγο έστω...

Αναστήθηκα στο μεγαλείο της ένωσης μας...
Προσευχήθηκα στο νέο μου Θεό...
Μ' ένα φιλί στην εικόνα σου...
Που κάθε μέρα τ' ακροδάχτυλά μου αγγίζουν...
Χαραγμένη για πάντα η μορφή σου στη μνήμη της αφής...
Καρφωμένος για πάντα εσύ σε κάθε κομμάτι της ύπαρξής μου...

Σωπαίνω τώρα...
Δε μιλώ...
Ζω μέσα σου...
Κι εσύ...
Ζεις μέσα μου...

Ανάσα μου...

...Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών

Πόσο άδικο είναι για μια καρδιά να υπολειτουργεί χρόνια ατέλειωτα,
να χαλιναγωγεί τις επιθυμίες της,
να σκίζει χάρτες με προορισμούς παραδείσιους χαραγμένους
ώστε να καταφέρει κάποτε να πάψει να πονά για όλα εκείνα που όνειρα μένουν...

Πόσο, ακόμα περισσότερο,
άδικο είναι για την ίδια καρδιά να σκιρτήσει μια φορά ακόμα
(ίσως για τελευταία φορά),
να νιώσει το αίμα να ρέει καυτό,
να παρα-δοθεί άνευ όρων στο όνειρο,
να ξυπνήσει απ' το λήθαργό της,
να χαράξει μια τελευταία πορεία ζωής στα μονοπάτια μιας Ψυχής άλλης απ' τη δική της και κάπου εκεί,
στην ανάσταση της Ελπίδας της,
να χυμάει πάνω της το θεριό της Ζήλειας έτοιμο να ξεσκίσει με μανία κάθε όμορφο συναίσθημα,
για να τραφεί με όνειρα...

Απ' όλα τα συναισθήματα του κόσμου τη Ζήλεια μισώ περισσότερο.
Κι αυτό γιατί αναγκάζει τον Έρωτα, την Αγάπη, να πάψουν να είναι τα αγγελικά εκείνα συναισθήματα που εξυψώνουν τον καθένα μας.
Γίνονται τερατόμορφα πλάσματα που πληγώνουν ανεπανόρθωτα το δημιουργό τους αλλά και όσους τον περιβάλλουν.

Ο Έρωτας, η Αγάπη είναι Ζωή...
Η Ζήλεια είναι Θάνατος...

Μέρα που είναι λοιπόν σήμερα...
"...Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών και Ζωή του μέλλοντος αιώνος,
Αμήν..."

Φονιάς του χρόνου...

Καλοκαίρι ήταν χθες και τώρα σα να χειμώνιασε και πάλι απ' την αρχή...

Και φέρνει μια μικρή μελαγχολία μέσα μου αυτή η σκοτεινιά του ουρανού...
Θα 'θελα να υπήρχε κάποιος να μπορώ να του μιλήσω...
Να ξεχαστώ λιγάκι...
Δυστυχώς κανείς...
Κι έτσι η μοναξιά, και πάλι, μόνη συντροφιά μου...
Κι αφού κανένας δεν υπάρχει να μιλήσω θα ξεσπάσω σε μια οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο...
Κάτι θα βρεθεί να κάνω κι εγώ...
Να "σκοτώσω" την ώρα μου...
Το ερώτημα αυτή τη στιγμή είναι "τι;"...
Έλα ντε, τι...;
.......

Στα μονοπάτια του κορμιού σου...

Θα 'θελα να σε κλείσω στην αγκαλιά μου μέσα...

Μ' ένα φιλί επάνω σου να ταξιδέψω...
Από το στόμα ως το λαιμό σου να κυλήσω...
Μια πορεία ανεξίτηλη στη μνήμη σου ν' αφήσω...

Στο στήθος σου για λίγο να κουρνιάσω...
Απ' τον ιδρώτα σου να πιω, να ξεδιψάσω...
Κι έπειτα το ταξίδι μου ξανά ν' αρχίσω...
Στα μονοπάτια του κορμιού σου...

Πιο χαμηλά...
Κι ακόμα λίγο...
Ώσπου της ηδονής το κέντρο σου ν' αγγίξω...
Το μεγαλείο σου μέσα μου να νιώσω...

Και να μπλεχτούν τα σώματα...
Οι ανάσες, τα όνειρά μας...
Σ' ένα χορό μοναδικό...
Στης καρδιάς τους χτύπους τον ξέφρενο ρυθμό...

Σαν αμαζόνα θα καλπάσω πάνω σου...
Στου κορμιού σου την απέραντη κοιλάδα...
Οι δυο να γίνουμε ένα...
Ρευστοί...

Ως τη στιγμή εκείνη που ηλεκρισμό θα νιώσεις...
Εκατομμύρια βολτ να διαπερνάνε το κορμί σου...
Κι εκρήξεις...
Μέσα σου, μέσα μου...
Πάνω σου, πάνω μου...

Θα στο φωνάξω όταν τον ουρανό θ' αγγίξω...
Να το ξέρεις...
Μ' ένα φιλί τη διαδρομή μου θα σφραγίσω...
Τη γεύση σου στο στόμα μου για πάντα θα κρατήσω...
Μέσα μου να κυλάς για πάντα...

Σε μια αγκαλιά ακόμα θ' αφεθούμε...
Απ' όλους κι όλα λυτρωμένοι...
Δυο εραστές παράνομοι...
Δυο συνεργοί...
Στο μόνο έγκλημα που αξίζει να το κάνεις...

Ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός...

Ερώτηση κρίσεως σε πρωινάδικο: Ποιός είναι ο ιδανικός άντρας για τις γυναίκες;

Οι απαντήσεις ποικίλλαν σ' αυτήν εδώ την ερώτηση...
Άλλες τον θέλουν αθλητικό, άλλες έξυπνο, άλλες πάλι τον θέλουν ιππότη, καλό μάγειρα, δυνατό, όμορφο, αστείο και άλλα τέτοια έξυπνα...

Πως είναι ο ιδανικός άντρας τελικά;
Για μένα τα όμορφος, αθλητικός, δυνατός και καλός μάγειρας δεν παίζουν κανένα ρόλο...
Βασικά γιατί την ομορφιά και τη δύναμη την κρύβουμε στην ψυχή μας και όχι στο σώμα μας, τα αθλητικά σώματα γρήγορα ξεφουσκώνουν και γιατί αν έψαχνα για οικιακή βοηθό σίγουρα ήξερα που να τη βρω...
Αυτό που σίγουρα μετράει είναι η δύναμη της ψυχής του, το πνεύμα του, το χιούμορ του...
Εκείνος που μπορεί να με κάνει να γελάω χωρίς ιδιαίτερο λόγο είναι ο ιδανικός...
Εκείνος που κυριαρχεί στη σκέψη μου είναι ο ιδανικός...
Εκείνος που αγγίζει όλα μου τα κυτάρρα ακόμα κι όταν βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου είναι ο ιδανικός...
Τι σημασία έχουν τα μέτρα, οι ζυγαριές και οι χρονολογίες όταν σε πλυμμηρίζουν συναισθήματα έρωτα μοναδικά;
Τι σημασία έχει οτιδήποτε όταν αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι μόνο εσύ και εκείνος σε ολόκληρη τη γη;

Πρώτυπο ιδανικού άντρα δεν υπάρχει...
Κι όποιος προσπαθεί να το φτιάξει χάνει το χρόνο του...
Το ιδανικό κανείς δεν το γνωρίζει εως ώτου το συναντήσει...
Τότε και μόνο τότε αντιλαμβάνεται τι ήταν αυτό που χρόνια ολόκληρα έψαχνε...
Το ξέρω γιατί το 'χω νιώσει...
Το ξέρω γιατί το συνάντησα...

Καλημέρα...

Μ' αισθήσεις να ορίζεις τη ζωή μου...

Είναι στιγμές που μέσα μου κυλάς...
Κι άλλες στιγμές που αφάνταστα μου λείπεις...
Σαν όνειρο, στον ύπνο που γελάς...
Κι εύχεσαι μέσα σου ποτέ να μην ξυπνήσεις...

Μες στο κορμί μου θέλω να κρυφτείς...
Ν' αγγίξεις ως τα βάθη την ψυχή μου...
Σε μονοπάτια του έρωτα μαζί μου να χαθείς...
Μ' αισθήσεις να ορίζεις τη ζωή μου...

Είναι στιγμές πως χάνομαι που νιώθω...
Στης μοναξιάς μου την αχόρταγη αγκαλιά...
Και ζω με ένα όνειρο και πόθο...
Σκλάβα να γίνω της δικής σου της ματιάς...

Μες στο κορμί μου θέλω να κρυφτείς...
Ν' αγγίξεις ως τα βάθη την ψυχή μου...
Σε μονοπάτια του έρωτα μαζί μου να χαθείς...
Μ' αισθήσεις να ορίζεις τη ζωή μου...

...Ψυχή μου πάντα να κυλάς!

Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ'ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα'μαι εκεί...
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα'ναι αργά...

Καλό μήνα...

Οι μέρες περνούν βιαστικά...
Ο χρόνος πίσω δε γυρίζει...
Το παρελθόν ποτέ δε θ' αλλάξει...
Και το μέλλον άγνωστο σε όλους...

Το μόνο που απομένει είναι το παρόν...
Το τώρα...
Και θέλω να το ζήσω...
Με όλη μου τη δύναμη...

Καλό μήνα...