Το χαμόγελό σου…
Εκείνο που τη νύχτα μέρα κάνει…
Εκείνο που μπορεί να με τρελάνει…
Εκείνο που ζωή μπορεί και δίνει…
Εκείνο που τη θλίψη μου τη σβήνει…
Εκείνο το χαμόγελο θα ζω για ν’ αντικρίζω…
Σ’ εκείνο το χαμόγελο για πάντα θα ελπίζω…
Χαμογέλα χαρά μου…
Χαμογέλα…
ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...
Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου