Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Η Υπόσχεση…

Ένα απόγευμα που κόβεται η πνοή σου
γιατί ξέρεις πως το βράδυ σαν θα ‘ρθει,
θα ξυπνήσουνε οι φόβοι της ψυχής σου
και τα όνειρα που κάνατε μαζί.

Θ’ ανατείλουν τα αστέρια που φωτίζαν,
κάποτε, τον σκοτεινό σου ουρανό,
και κοιτώντας τα θα καίει το κορμί σου
γιατί τώρα δεν είναι πια εδώ.

Θ’ ανατείλει στην καρδιά σου το φεγγάρι
που χαζεύατε τις νύχτες αγκαλιά,
και που μια υπόσχεση μπροστά του είχε πάρει
και στο αυτί στην είχε πει ψιθυριστά.

“Μια ζωή θα μας ενώνει η αγάπη
και ο έρωτας για μας θα τραγουδά,
στη ζωή θα πολεμάμε πλάι-πλαί
κι όταν πληγώνεσαι το δικό μου αίμα θα κυλά.”

Όμως τώρα να που έρχεται το βράδυ
και τη βρίσκει σε μιαν άλλη αγκαλιά,
κι η υπόσχεση μπροστά σου που είχε πάρει,
σαν δυο λέξεις που γραμμένες ήταν στην άμμο,
και που το κύμα μ’ ένα χάδι του τις πήρε μακριά..

2 σχόλια:

mantinada είπε...

Καλώς όρισες κι από εδώ λοιπόν Δημήτρη, κρατάτε εσείς τη σελίδα ζωντανή όσο εγώ λείπω..
Να είσαι καλα..

Μαρία

Balidor είπε...

Γιατί πάντα να υπάρχει αυτό το "αλλά";
Αυτή η καταραμένη τελευταία στροφή που τα ανατρέπει όλα;


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin