Το χαμόγελό σου…
Εκείνο που τη νύχτα μέρα κάνει…
Εκείνο που μπορεί να με τρελάνει…
Εκείνο που ζωή μπορεί και δίνει…
Εκείνο που τη θλίψη μου τη σβήνει…
Εκείνο το χαμόγελο θα ζω για ν’ αντικρίζω…
Σ’ εκείνο το χαμόγελο για πάντα θα ελπίζω…
Χαμογέλα χαρά μου…
Χαμογέλα…
Σαν σε ταινία τρόμου κάθε στιγμή μακριά σου…
Χιλιάδες μαχαίρια να με τεμαχίζουν…
Κομμάτια χίλια το κορμί μου για να κάνουν…
Δίχως σταγόνα αίμα να κυλήσει…
Δίχως ελπίδα πως θ’ αναστηθώ ξανά…
Ένα μονάχα όνειρο ζωή μου δίνει πια…
Μια και μόνη προσμονή…
Ένα σου γέλιο…
Μια ανάσα…
Ένα άγγιγμα…
Κι όμως σκοτάδι ολόγυρα παντού…
Μια ερημιά που μ’ αρρωσταίνει…
Μια μοναξιά που δεν επέλεξα…
Κι εμείς μακριά, άλλη μια μέρα…
Ζώντας ζωές που δε μας φέρνουν ευτυχία…
Της θάλασσας το κύμα θ’ αγναντεύω…
Της θάλασσας που λάτρεψες…
Της θάλασσας που τώρα μας χωρίζει…
Και θα σε περιμένω…
Πίσω απ’ τους ήχους μιας κιθάρας…
Σε στίχους μέσα που για σένα γράφτηκαν…
Σ’ ανατολές και ηλιοβασιλέματα που ονειρεύτηκα μαζί σου πως θα ζήσω…
Εκεί χαμένη βρίσκομαι…
Και, ναι, σε περιμένω…
Μία μορφή αντίκρισα απόψε…
Μες στις σκιές…
Αγρίμι τρομαγμένο…
Που λεύτερο παντοτινά λαχτάρησε να είναι…
Λεύτερο…
Κι όχι σε τοίχους…
Τρόπαιο των κυνηγών της νιότης…
Πλάσμα που μαγικό γεννήθηκε…
Και τη μαγεία του να μοιραστεί ζητούσε…
Κι ας του στερήσαν τα φτερά στον κόσμο μας σαν ήρθε…
Ο γιος του Ήλιου θα ‘τανε θαρρώ…
Σπλάχνο μίας ολόγιομης Σελήνης…
Στων αστεριών το δρόμο αναθρεμένος…
Μία μορφή αντίκρισα απόψε…
Κι αν δεν κατάλαβες ακόμα, θα σου πω…
Δική σου είναι η μορφή…
Εσύ ‘σαι το αγρίμι…
Ό,τι πληγές σου άνοιξαν ζητάς να λησμονήσεις…
Να σπάσεις λαχταράς τις αλυσίδες…
Ψηλά στους ουρανούς για να πετάξεις…
Μία μορφή αντίκρισα απόψε…
Κι ήσουν εσύ…
Δε το μπορείς να υπομένεις τη σκλαβιά…
Δε το μπορείς να ζεις στη φυλακή τους…
Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό…
Μ’ ένα τηλέφωνο αγκαλιά…
Και μια φωτογραφία…
Σ’ ένα κρεβάτι έρημο…
Μ’ ένα σεντόνι κρύο…
Κι ένα δικό σου όνειρο…
Σ’ ένα νησί σαν φυλακή…
Με μόνο υποχρεώσεις…
Και πόνο ολόγυρα παντού…
Εκεί θα ζω…
Θα προσπαθώ…
Δίχως σου να αντέχω…
Εκεί, αν ψάξεις, θα με βρεις…
Εκεί σε περιμένω…
Να ‘ρθεις, του ονείρου πρίγκηπα…
Ένα ρολόι κοιτώ...
Δευτερόλεπτα μετράει...
Ώρες...
Μέρες...
Πάει μήνας που δε σ' έχω δει...
Πάει μήνας που δε σ' έχω αγγίξει...
Έπρεπε να 'σαι εδώ απόψε...
Όταν στα δάκρυα πνιγόμουν το 'χες πει...
Θα έρθω...
Και σε περίμενα...
Μάταια όμως...
Πως να αντέξω το σκοτάδι απόψε;
Πως να δεχθώ την απουσία σου;
Ένα αστέρι τον ουρανό σου φωτίζει...
Αχνό φως...
Μελαγχολικό...
Λάμψη απ' τα μάτια μου το 'ντυσα...
Και στο 'στειλα...
Δεν είμαι εγώ εκείνη που πλάι σου βρίσκεται...
Δεν είμαι εγώ εκείνη που χαμόγελα σκορπάει στο διάβα σου...
Δεν είμαι εγώ...
Δεν κατέχω του μέλλοντος τη γνώση...
Ποια είμαι δε γνωρίζω...
Ένα στοιχείο μόνο θα σου δώσω...
Σ' αγαπάω...
Κι είμαι εδώ...
Έξω λυσσομανάει ο άνεμος..
Μέσα η παγωνιά ως το κόκκαλο φτάνει και σα να το τρυπάει αισθάνομαι..
Παρηγοριά μου μόνη η σκέψη σου..
Αναμνήσεις στιγμών που στο πλάι σου έζησα..
Σαν σε όνειρο άπιαστο..
Και μια φωτογραφία σου..
Τ’ όνειρο ζωντανό να κρατάει..
Της μοναξιάς τον τρόμο να ξορκίζει..
Δύναμη ν’ αντλεί εκεί που πίστευα πως άλλη πια δεν έχω..
Δίχως την ανάσα σου ν’ αναπνεύσω προσπαθώ..
Ώρες αμέτρητες..
Ασφυκτιώντας..
Ως το ξημέρωμα να ‘ρθει..
Της ερημιάς τους εφιάλτες για λίγο να λυτρώσει..
Κι ύστερα πάλι απ’ την αρχή..
Σ’ έναν αγώνα άνισο..
Μ’ αντίπαλο το χρόνο..
Δε το μπορεί η νύχτα μακριά σου να περάσει..
Μέσα στου κόσμου τη βουή
ψάχνω να βρώ τη σιωπή,
για να μπορέσω μία στιγμή
να νοιώσω πως υπάρχω.
Μέσα σε ξένες προσευχές
και ουρλιαχτά από ξένες πληγές,
μία απόμερη σκιά
ψάχνω, να ξαποστάσω.
Στης νύχτας μέσα την αγκαλιά
μία σκοτεινή ψάχνω σπηλιά,
τα όνειρα που επέζησαν
μέσα της να φυλάξω.
Και μέσα στο φως ψάχνω γωνιά
που να μην ζούν αρπαχτικά,
το σώμα μου απ’ τις πληγές
που γέμισαν ξένες ζωές,
να πάρω λίγη δύναμη
για να το απαλλάξω.
Μέσα στο χρόνο ψάχνω στιγμές,
μη φανταστείς δεν θέλω πολλές,
στη ραγισμένη μου καρδιά
φροντίδα να προσφέρω.
Μα είναι σπάνιες...μικρές,
ανάγκη τις έχουν πολλές ψυχές,
κι όλο μοιάζει πιο δύσκολο
το να τα καταφέρω.
Ένα απόγευμα που κόβεται η πνοή σου
γιατί ξέρεις πως το βράδυ σαν θα ‘ρθει,
θα ξυπνήσουνε οι φόβοι της ψυχής σου
και τα όνειρα που κάνατε μαζί.
Θ’ ανατείλουν τα αστέρια που φωτίζαν,
κάποτε, τον σκοτεινό σου ουρανό,
και κοιτώντας τα θα καίει το κορμί σου
γιατί τώρα δεν είναι πια εδώ.
Θ’ ανατείλει στην καρδιά σου το φεγγάρι
που χαζεύατε τις νύχτες αγκαλιά,
και που μια υπόσχεση μπροστά του είχε πάρει
και στο αυτί στην είχε πει ψιθυριστά.
“Μια ζωή θα μας ενώνει η αγάπη
και ο έρωτας για μας θα τραγουδά,
στη ζωή θα πολεμάμε πλάι-πλαί
κι όταν πληγώνεσαι το δικό μου αίμα θα κυλά.”
Όμως τώρα να που έρχεται το βράδυ
και τη βρίσκει σε μιαν άλλη αγκαλιά,
κι η υπόσχεση μπροστά σου που είχε πάρει,
σαν δυο λέξεις που γραμμένες ήταν στην άμμο,
και που το κύμα μ’ ένα χάδι του τις πήρε μακριά..
ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...
Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...
