Στο πλάι σου ξανά ν' αναστηθώ...

Μόνη ξυπνώ, μόνη κοιμάμαι κάθε μέρα

αναζητώντας τη δική σου τη μορφή,

φόβους παράλογους ζητώ να κάνεις πέρα

ο Έρωτάς μας για να πιάσει κορυφή...

Νιώθω το χρόνο που περνά σαν μια λεπίδα,

πόσο ν' αντέξει μια καρδιά να αιμορραγεί;

Σαν χθες μου φαίνεται που πρώτη φορά σ' είδα,

σαν χθες που έπαψα να ζω σ' αυτή τη γη...

Του Παραδείσου τα κλειδιά εσύ κρατούσες,

τις πύλες πέρασα μαζί σου αγκαλιά,

μες στο κορμί μου σ' ένιωθα πως ζούσες,

ζωής Ανάσες τα υγρά σου τα φιλιά...

Μα τώρα ψάχνω στο σκοτάδι να σ' αγγίξω,

από ένα Όνειρο ζητώ να κρατηθώ,

την κρύα ανάσα του Θανάτου να ξορκίσω,

στο πλάι σου ξανά ν' Αναστηθώ...