S.O.S. από τη Χώρα των Αγγέλων...

Κόκκινη κλωστή δεμένη,
στην ανέμη τυλιγμένη,
δως της κλώτσο να γυρίσει,
παραμύθι ν' αρχηνίσει...

Χριστούγεννα πλησιάζουν και σκέφτηκα πως ένα παραμυθάκι θα ήταν ότι πρέπει να σας πω... Ξεκινάω λοιπόν κι εύχομαι να το απολαύσετε όσο κι εγώ!

(σ.τ.σ. Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι φανταστική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα)

Μια φορά κι έναν καιρό που λέτε, αγαπητά μου παιδάκια, ήταν ένα βασίλειο που το λέγανε "Η χώρα των αγγέλων".

Απ' άκρη σ' άκρη πλούσιο ήταν, με καταπράσινα λιβάδια, γάργαρα νερά και ανθρώπους που ευτυχισμένοι ζούσαν σ' αυτό μια ήρεμη μα κι απολαυστική ζωή. Οι δρόμοι του έσφυζαν από ζωή, ο κόσμος ήταν ευγενικός και πάντα χαμογελαστός και όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους με το μικρό τους όνομα.

Τίποτα δεν έλειπε από τα σπίτια τους, το τραπέζι ήταν πάντα στρωμένο με όλα του κόσμου τ' αγαθά και τα παιδάκια, πάντα χαρούμενα, έπαιζαν ανέμελα στις αυλές, τα πάρκα και τις παιδικές χαρές...

Κανείς ποτέ δεν έτυχε να αρρωστήσει μα ακόμα κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο η χώρα γεμάτη ήταν νοσοκομεία που, δίχως κανένα αντάλλαγμα, έτοιμα ήταν και πλήρως εξοπλισμένα ώστε να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε περιστατικό.

Δεν υπήρχαν αγράμματοι άνθρωποι σ' ετούτο το βασίλειο, γεμάτο σχολειά ήταν και πανεπιστήμια που πρόσφεραν απλόχερα τ' αγαθά της Παιδείας σε παιδιά και νέους, με δασκάλους που να μεταδώσουν τις γνώσεις τους είχαν σκοπό μα και να μάθουν στα παιδιά να σκέφτονται, ελεύθερα να είναι...

Ποτέ κανείς δεν πόνεσε ούτ' έκλαψε, ποτέ καμιά φυσική καταστροφή δεν έγινε, ούτε κανείς ποτέ λήστεψε ή σκότωσε κανέναν, δεν υπήρχαν πόλεμοι ούτε τρομοκρατικές επιθέσεις και οι κατέχοντες την εξουσία φρόντιζαν ποτέ να μη λείψει τίποτα στους κατοίκους της Αγγελοχώρας, φροντίζοντας ποτέ κανείς να μη νιώσει την αδικία και την απαξίωση...

Κι ακόμα, όταν κάποιος Αγγελοχωρίτης έφτανε σε βαθιά γεράματα και τελικά έφευγε από τη ζωή, τον αποχαιρετούσαν με μουσικές και με τραγούδια γιατί γνώριζαν πως η ζωή που έζησε ήταν πάντα όμορφη και και τον ευχαριστούσαν απ' τα βάθη της ψυχής τους για την προσφορά του σε έργο και γνώσεις...

Με λίγα λόγια, αγαπητά μου παιδάκια, όλοι ζούσαν μια ονειρική ζωή έξω από κάθε πραγματικότητα που ως τώρα έχετε γνωρίσει...

Ονειρευτήκατε αρκετά ή απλά βαρεθήκατε την εικόνα μιας τόσο ήρεμης ζωής, που τίποτα απρόοπτο ποτέ δε συμβαίνει;

Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στη δική μας πραγματικότητα, στην πραγματικότητα της Ελλάδας λίγο πριν την έλευση του έτους 2009...

(σ.τ.σ. Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι πέρα για πέρα αληθινή και ουδεμία σχέση έχει με φαντασία)

Το δικό μας σήμερα, η δική μας πραγματικότητα, είναι κατά πολύ διαφορετική από εκείνη της Αγγελοχώρας.
Φόνοι, ληστείες, βιασμοί, ναρκωτικά, σκουπίδια, αρρώστειες, ελλειπής παιδεία, ελλειπές σύστημα υγείας, ακρίβεια, φτώχεια, ανέχεια και τόσα άλλα που καθημερινά βιώνουμε στα σπίτια μας, θεωρώντας ανήμποροι πως είμαστε ν' αντιδράσουμε ή απλά τα προσπερνάμε γυρνώντας αλλού το βλέμμα όταν στο σπίτι κάποιο άλλου συμβαίνουν...

Μα δεν αποφάσισα σήμερα να γράψω για όλα αυτά μα για ένα κομμάτι μόνο, που όμως θεωρώ σημαντικό και με θύμωσε όσο τίποτα άλλο...

Όλοι, λίγο πολύ, έχουμε πληγεί από την παγκόσμια οικονομική κρίση που αναπόφευκτο ήταν, λένε, να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα.
Δουλεύουμε, όσοι από εμάς έχουμε την τύχη να μην είμαστε άνεργοι, δουλεύουμε και πάλι δουλεύουμε και το μόνο που καταφέρνουμε πλέον είναι να μπορούμε να προσφέρουμε στους εαυτούς μας και στις οικογένειές μας τα απολύτως απαραίτητα κι αυτά όχι με περισσή ευκολία.

Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε θα μου πείτε, όχι απαραίτητα θα απαντούσα εγώ,
αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Όχι αυτή τη στιγμή, όχι τώρα...

Αυτό που θα 'θελα να θίξω είναι πως, μαζί μ' εμάς, έχει πληγεί κι εκείνο το αίσθημα της φιλανθρωπίας, ο θεσμός της αν θέλετε, και μαζί μ' αυτό όλοι εκείνοι που έχουν πραγματικά ανάγκη από βοήθεια για να επιβιώσουν.
Και λογικό είναι βέβαια μιας και "ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος"...

Τρανταχτό παράδειγμα, και αφορμή ουσιαστικά για όσα σήμερα γράφω, τα γνωστά σε όλους μας "Παιδικά Χωριά S.O.S.". Τι είναι όμως αυτά τα παιδικά χωριά;

Στην ιστοσελίδα του οργανισμού (http://www.sos-villages.gr) αναφέρονται τα εξής:

"Τα Παιδικά Χωριά SOS, είναι Φιλανθρωπικό Σωματείο, που έχει σκοπό να προστατεύει παιδιά, τα οποία για σοβαρούς κοινωνικούς λόγους στερούνται μόνιμα τη φροντίδα των φυσικών τους γονιών.

Τα ιδρύματα ή τα ορφανοτροφεία δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη λειτουργία και το ρόλο της οικογένειας, στην ομαλή πνευματική, ψυχική και σωματική εξέλιξη ενός παιδιού, ενώ αντίθετα τα Παιδικά Χωριά SOS επαναφέρουν τα παιδιά στο φυσικό κοινωνικό κύτταρο, την οικογένεια.

Η ιδέα των Παιδικών Χωριών SOS είναι μία συνεχής κοινωνική διαδικασία έτσι ώστε η πραγματική και πρακτική της εφαρμογή να αποτελεί΄μια διαφορετική μορφή κοινωνικής περίθαλψης προς τα παιδιά σε ανάγκη και συγχρόνως να αποτελεί μία συνεχή συνεισφορά στη διαμόρφωση μιας ειρηνικής και ανθρώπινης κοινωνίας.

Η εισαγωγή των παιδιών γίνεται μέχρι την ηλικία των 8 ετών και γίνονται δεκτά παιδιά, σωματικά υγιή, τα οποία, μέσω των κατάλληλων πνευματικών και ψυχολογικών διαδικασιών, μπορούμε να επανεντάξουμε στο κοινωνικό πλαίσιο προς όφελος του εαυτού τους και των συνανθρώπων μας.

Η προστασία και φροντίδα των παιδιών που ζουν στα Παιδικά Χωριά SOS προσφέρεται σε μία μακροχρόνια, συνεχή και σταθερή βάση. Ξεκινά από την παιδική ηλικία και συνεχίζεται έως ότου το κάθε παιδί, προετοιμασμένο κατάλληλα, ηθικά, κοινωνικά και επαγγελματικά, είναι ικανό να σταθεί μόνο του στην κοινωνία και να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις της ζωής."

Όσο αφορά τις βασικές αρχές τώρα του οργανισμού:

"Ο Dr. HERMANN GMEINER (1919 - 1986), το έτος 1949, ενεπνεύστηκε τις τέσσερις βασικές αρχές της ιδέας και φιλοσοφίας των Παιδικών Χωριών SOS, οι οποίες είναι οι εξής:

Η μητέρα.
Αποτελεί το ανθρωποκεντρικό σημείο της ιδέας και έρχεται να καλύψει το μεγάλο συναισθηματικό και ψυχικό κενό που αισθάνεται το παιδί που βρέθηκε μόνο του.
Είναι μία γυναίκα χωρίς άμεσες οικογενειακές υποχρεώσεις με ηλικία 32 έως 45 ετών, γεμάτη ψυχική, σωματική υγεία και συναισθήματα αγάπης για πολλά παιδιά.
Κάθε Μητέρα SOS έχει τις ίδιες φροντίδες, υποχρεώσεις και χαρές όπως έχει κάθε φυσική μητέρα.

Τα αδέλφια.
Η διαβίωση με τα φυσικά αδέλφια ή άλλα παιδιά γίνεται σε ένα μικρό οικογενειακό πλαίσιο, έτσι ώστε να μπορούν να αναπτυχθούν ανθρώπινες σχέσεις και βέβαια να παραμένουν δεμένα μεταξύ τους τα φυσικά αδέλφια.

Το σπίτι.
Κάθε οικογένεια SOS έχει το δικό της σπιτικό, το οποίο αποτελεί το φυσικό καταφύγιο για κάθε παιδί, δίνοντάς του τη δυνατότητα να έχει τον ατομικό του χώρο, βοηθώντας το έτσι στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

Το χωριό.
Είναι η φυσική και πολύτιμη προέκταση της οικογένειας SOS, αποτελώντας για το παιδί το άμεσα ευρύτερο κοινωνικό του περιβάλλον και η γέφυρα προς την κοινωνία μέσα από ένα αίσθημα ασφάλειας και φροντίδας."

Με λίγα λόγια είναι ένας ζωντανός Οργανισμός ο οποίος φροντίζει για τη φροντίδα ορφανών παιδιών, τη διαπαιδαγώγηση και την ομαλή τους ένταξη στην κοινωνία μας...

Ένας ζωντανός Οργανισμός ο οποίος κινδυνεύει καθώς οι δωρεές πολιτών δεν είναι πια αυτές που κάποτε ήταν.

Πτώση της τάξεως του 30% αναφέρουν οι υπεύθυνοί του μέσα στο 2008 κι όμως, έτοιμοι να την αντιμετωπίσουν δηλώνουν πως αισθάνονται για χάρη των παιδιών που έχουν την ανάγκη τους.
Ήδη έχει ανασταλεί η ολοκλήρωση των έργων ανέγερσης ενός ακόμα Χωριού στην περιοχή των Ιωαννίνων όπως επίσης πραγματικότητα είναι πλέον οι περικοπές σε προγράμματα λογοθεραπείας, ψυχολογικής στήριξης καθώς και η έλλειψη κοινωνικών λειτουργών καθώς αδυνατούν πλέον να πληρώνουν για τις υπηρεσίες τους...

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε και το κερασάκι στην τούρτα (ζούμε το θέατρο του παραλόγου, μην ξεχνιόμαστε...).

Ο Οργανισμός διαθέτει κτιριακές εγκαταστάσεις τις οποίες απέκτησε είτε από δωρεές επώνυμων και ανώνυμων πολιτών, είτε αγοράζοντάς ή ακόμα και ανεγείροντάς τες χρησιμοποιώντας τα χρήματα που ο καθένας από εμάς δώρισε απο το υστέρημα ή το πλεόνασμά του.
Τα κτίρια αυτά χρησιμοποιούνται ως εκπαιδευτήρια, γραφεία, κέντρα που στεγάζονται οι κοινωνικές υπηρεσίες του Οργανισμού ή απλά ως σπίτια για τα παιδάκια και τις ανάδοχες Μητέρες τους...

Διαθέτουν μια ακίνητη περιουσία λοιπόν...
Μάλιστα...

Αφού τη διαθέτουν λοιπόν ας πληρώσουν φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας για να μάθουν άλλη φορά να μην είναι Άνθρωποι!
Λογικό δεν το βρίσκετε;

50.000€ κλήθηκαν να πληρώσουν οι Άνθρωποι και τα κατέβαλαν μέχρι τελευταίας δεκάρας...
Και για να σας το κάνω πιο λιανά, μια μονογονεϊκή οικογένεια με τρία παιδάκια χρειάζεται για τη διατροφή της,
και ΜΟΝΟ γι' αυτήν,
περίπου 200€ το μήνα κι αυτά με καλή έρευνα αγοράς και αιματηρές οικονομίες.

Απλά μαθηματικά λοιπόν...

50.000€ ισοδυναμούν με 250 μήνες διατροφής (περίπου 21 χρόνια) μιας τετραμελούς οικογένειας,
ή με ένα μήνα 250 τέτοιων οικογενειών (διατροφή 1.000 ατόμων δηλ. εκ των οποίων τα 3/4 είναι παιδιά),
ή με διατροφή μιας ημέρας 30.000 ατόμων...
Α, ρε Πυθαγόρα και που 'σαι!

Κι αναρωτιέμαι λοιπόν κι εγώ, ως αποδεδειγμένα ηλίθια πλέον μιας και δε μπορώ να καταλάβω τίποτα πια,
πόσο ΜΑΛΑΚΕΣ είμαστε που ανεχόμαστε τέτοιες καταστάσεις;

Γιατί, ρε γμτ, μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως δε μπορεί να υπάρξει ένα πλαίσιο νόμου που να απαλλάσει φιλανθρωπικές οργανώσεις τέτοιου είδους από το φόρο ακίνητης περιουσίας,
ή και από κάθε φορολόγια ακόμα καλύτερα,
τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν φοροαπαλλαγές για φυσικά ή νομικά πρόσωπα όταν κάνουν δωρεές για φιλανθρωπικούς σκοπούς,
τουλάχιστον για όσο καιρό αυτά τα ακίνητα βρίσκονται υπό την κατοχή αυτής της οργάνωσης και εφόσον χρησιμοποιούνται άμμεσα για φιλανθρωπία.

Σα να λέμε δηλαδή, απαλλάχτε από φόρους τον Τάδε μεγαλοβιομήχανο που έκανε μια δωρεά σε ένα τέτοιο ίδρυμα και βάλτε το ίδιο το ίδρυμα να πληρώσει γιατί δέχθηκε αυτή τη δωρεά!

Είπαμε, άλλο το να φαινόμαστε μεγαλόψυχοι και άλλο το να είμαστε...

Κι εσείς οι άλλοι ρε γμτ, ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές, κοινωνικοί λειτουργοί και όσοι άλλοι κρίνεστε απαραίτητοι για την ομαλή κοινωνικοποίηση μιας τέτοιας ιδιαίτερα ευπαθούς ομάδας παιδιών, δε μάθατε ποτέ τίποτα για τον εθελοντισμό;
Πρέπει να αμοίβεστε για όλες σας τις υπηρεσίες, ακόμα κι όταν αυτές λαμβάνουν χώρα σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα που προσπαθεί να αγκαλιάσει ως άλλη Μάνα παιδιά που τη στερήθηκαν;
Δε λέω, έχετε κι εσείς ανάγκες και κάπως πρέπει να ζήσετε.
Εκτός από ανάγκες όμως έχετε και μεγάλο κύκλο γνωριμιών οπότε αν μαζευτείτε αρκετοί από κάθε ειδικότητα και μοιράσετε τις μέρες, τις ώρες, των αριθμό των παιδιών που έχουν την ανάγκη σας, τότε φαντάζομαι δε θα είναι και τόσο τραγικό το να δουλέψετε δίχως αποδοχές μερικές ώρες κάθε εβδομάδα, όχι όταν ο σκοπός είναι τόσο ιερός...

Κι εμείς όλοι, που αραχτοί μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μας καθόμαστε και στη ζεστασιά του ήρεμου σπιτικού μας βρισκόμαστε, ας κάνουμε κι εμείς ότι περνάει από το χέρι μας ή κι από την τσέπη μας αν θέλετε...
Επιλέξτε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα ή μια οικογένεια στη γειτονιά σας που γνωρίζετε πως έχει πρόβλημα και κάντε ότι μπορείτε, δεν είναι δικαιολογία το "δεν έχω", όχι πάντα...
Αρκεί μικρές καταναλωτικές μας συνήθειες ν' αλλάξουμε, όπως πχ. η αγορά ενός περιοδικού που ίσως δε μας είναι και τόσο απαραίτητο, και όλο και κάτι θα έχουμε στο τέλος για να προσφέρουμε...

Και η ανταμοιβή είναι μεγάλη πιστέψτε με...

Όχι απαραίτητα η "βασιλεία των Ουρανών" όπως συχνά μας λένε κάποιοι...

Μα ένα αγνό, τρυφερό, παιδικό χαμόγελο!

Καλό σας απόγευμα...