Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Στο πλάι σου ξανά ν' αναστηθώ...


Μόνη ξυπνώ, μόνη κοιμάμαι κάθε μέρα
αναζητώντας τη δική σου τη μορφή,
φόβους παράλογους ζητώ να κάνεις πέρα
ο Έρωτάς μας για να πιάσει κορυφή...

Νιώθω το χρόνο που περνά σαν μια λεπίδα,
πόσο ν' αντέξει μια καρδιά να αιμορραγεί;
Σαν χθες μου φαίνεται που πρώτη φορά σ' είδα,
σαν χθες που έπαψα να ζω σ' αυτή τη γη...

Του Παραδείσου τα κλειδιά εσύ κρατούσες,
τις πύλες πέρασα μαζί σου αγκαλιά,
μες στο κορμί μου σ' ένιωθα πως ζούσες,
ζωής Ανάσες τα υγρά σου τα φιλιά...

Μα τώρα ψάχνω στο σκοτάδι να σ' αγγίξω,
από ένα Όνειρο ζητώ να κρατηθώ,
την κρύα ανάσα του Θανάτου να ξορκίσω,
στο πλάι σου ξανά ν' Αναστηθώ...


7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ!Για ακόμη μια φορά ένα φοβερό τεκμήριο πως η αγάπη σκοτώνει κι ανασταίνει !!!

Ανώνυμος είπε...

απλα να ξερεις οτι ειναι οτι καλυτερο εχω διαβασει....μπραβο σου...

mantinada είπε...

Να είστε όλοι καλά,
καλό σας βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

χμμμ... μήπως δεν είναι ο θάνατος που πρέπει να προηγηθεί προτού η ανάσταση να γίνει; μήπως δεν είναι ο πόνος που πρέπει να προηγηθεί προτού καταφέρεις να εκτιμήσεις όλα όσα αξίζουν; μήπως την κόλαση δεν πρέπει να γνωρίσεις προτού τον Παράδεισο καταφέρεις να δεις;....

Πολλά μήπως και πολλά ίσως των οποίων τις απαντήσεις δεν ξέρω... αυτό που ξέρω όμως Μαράκι είναι ότι οι στίχοι σου, εκτός από το ότι είναι υπέροχοι!!! ... είναι και πορτρέτο της καρδιάς σου...΄

It can't rain all the time!!!

Φιλιά καβουρίνα...και να δείς που θα έρθει και το Πάσχα!!...το προβλέψαν οι ινδιάνοι :PPPPP

mantinada είπε...

Βρε βρε... το "Φτερωτό Δρακόψαρο"! Πως από δω φιλαράκι;
Είδες φως και μπήκες ή απλά είπες να μου πετάξεις πάλι τη μπηχτή για τους Ινδιάνους μήπως με πιάσει ακόμα ένα εγκεφαλικό όπως τότε που βρεθήκαμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι;
Ακόμα αναρωτιέμαι πως καταφέραμε να χωρέσουμε τόσα "μυαλά" σε τόσο μικρό χώρο...
Ξέρω, ξέρω... όλοι οι καλοί χωράνε θα μου πεις και δίκιο θα έχεις
Να σε ενημερώσω πάντως πως έχω κάνει εντατικά μαθήματα, δυστυχώς άνευ διδασκάλου , και θα σας καταπλήξω αγαπητέ μου στην επόμενη μάζωξη...

Όσο για το υπόλοιπο σχόλιό σου...
Την Κόλαση την πέρναγα για χρόνια, ίσως ακόμα να καίνε κάποιες από τις φλόγες της,
το θάνατο επίσης,
ο πόνος, κομμάτι της καθημερινότητας, της δικής μου αλλά και του καθένα φαντάζομαι...
Κι αφού τον Παράδεισο τον είδα,
όσα αξίζουν τα εκτιμώ και τα διεκδικώ,
καιρός δεν είναι και για εκείνη την πολυπόθητη Ανάσταση;
Καιρός είναι...
Λύτρωση θα είναι...
Και εκπλήρωση Ονείρων που ποτέ δεν πίστεψα πως θα μου επιτραπεί να κάνω...

Ανώνυμος είπε...

Μα φυσικα και όχι!!...μπαινω εγω εκεί που έχει φως??!!...στα σκοτεινά συχνάζω... σε εκείνη τη λεπτή γραμμή που το φως χάνεται μέσασ το σκοτάδι..εκει θα με βρείς...μα το ξέρεις αυτό!!

Τώρα για το πως χωρέσαμε είναι άξιο απορίας....όπως και να έχει όμως το κάναμε...και τι brainstorming ηταν αυτο ε?! Εμ αν έχεις τους ινδιάνους για έμπνευση!!! Περι΄μένω λοιπόν να δω τις προόδους σου στο θέμα... ε και τι να πω έυχομαι να κάνεις και ιδιαίτερα γρήγορα ;)))).

Το ξέρω ότι τα έχεις περάσει και γι αυτό σου είπα σε άλλη κουβέντα ..το πασχα είναι κοντά!!

ΟΥΓΚ!

Nefelovatis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin