"Ή ταν ή επί τας!"

Ήρθε η ώρα...

Σα να την περίμενα μοιάζει μα αυτό που αισθάνομαι δεν της ταιριάζει...

Φοβάμαι...

Ναι, φοβάμαι...

Πώς θ' αντικρίσω το βλέμμα της...

Πώς θα της πω πως φεύγω...

Το νιώθει...

Ναι, το νιώθει...

Και ξέρω πως η λεύτερη ψυχή της θα καταλάβει...

Και να φύγω θα μ' αφήσει...

... ... ... ... ...

Ήρθε η ώρα...

Ξανά...

Μα ετούτη δε μοιάζει σαν τις άλλες...

Το νιώθω...

Ναι, το νιώθω...

Πίσω δε θα κοιτάξει φεύγοντας...

Μα δε θα ξεχάσει...

Φοβάμαι...

Ναι, φοβάμαι...

Γιατί θεοί να μ' αφήσει προστάζετε...

Γιατί σε σκυλιά αδίστακτα χαρίζετε τη μοίρα του...

Κουράγιο θα μαζέψω, στάλα στάλα, σαν αίμα απ' τις πληγές του που κυλά...

Και την ευχή σαν πρόσταγμα θα δώσω...

... ... ... ... ...

Πάνοπλος μπροστά της στάθηκα...

Στα μάτια της δάκρυ έψαχνα...

Μα δεν το βρήκα...

Να της μιλήσω προσπάθησα...

"Σ' αγαπώ Γοργώ μου"...

Μα δε μπόρεσα...

"Όμοια μ' εμένα είσαι, λεύτερη..."

Το μόνο που κατάφερα να ξεστομίσω...

Ευχή σαν πρόσταγμα μου 'δωσε...

Κι έφυγα...

... ... ... ... ...

Μπροστά μου στάθηκε...

Βλέμμα ζωντανό πίσω από άψυχο μέταλλο...

Ο άνδρας που αγάπησα...

Ανδρείος βασιλιάς...

Το δάκρυ στα μάτια ν' ανέβει δεν άφησα...

Τον πόνο να δει δε θέλησα...

"Σ' αγαπώ βασιλιά μου..."

Ποτέ δεν τ' άκουσε...

Στα χέρια που λάτρεψα την ασπίδα ακούμπησα...

"Ή ταν ή επί τας!"

Κι έφυγε...

... ... ... ... ...

Ένα στενό επέλεξε η μοίρα στον Άδη να με δώσει...

Μακρύς ο δρόμος ως να φτάσω...

Θυμάμαι...

Στιγμές γαλήνης μέσα σε κρίνου αγκαλιά...

Καθώς μες στις λαγόνες της χανόμουν...

Και τα φιλιά της...

Που τις πληγές στο σώμα γιάτρευαν...

Ο δρόμος έφτασε στο τέλος του...

"Λεύτερη θα 'σαι πάντα..."

... ... ... ... ...

Άδειος ο κόσμος μακριά του...

Της μοίρας του ποιος θα μπορούσε ν' αλλάξει την πορεία...

Αναμνήσεις...

Ένα κορμί σημαδεμένο από τις μάχες...

Τον πόνο με τα φιλιά μου ξόρκιζα...

Καθώς στους ουρανούς μ' ανέβαζε η αγκαλιά του...

Κι ο εφιάλτης νεκρός μπροστά στο όνειρο έπεφτε...

Πλησιάζει το τέλος...

"Θα σε θυμάμαι πάντα..."

... ... ... ... ...

Σκοτεινός ο ουρανός...

Αίμα παντού...

Κραυγές πόνου...

Νεκρά κορμιά...

Πως βρέθηκα εδώ δε θυμάμαι...

Τα λόγια της μόνο...

"Ή ταν ή επί τας!"

Όλα είναι ξεκάθαρα πια...

"Σ' αγαπώ Γοργώ, όμοια μ' εμένα είσαι, λέυτερη παντοτινά..."

... ... ... ... ...

Άγγελος θανάτου την είδηση έφερε...

Περήφανη στάθηκα...

Σιωπή...

Την τελευταία του πνοή ν' αφουγκραστώ ζητούσα...

Σιωπή...

Να καταλάβω προσπαθώ...

Αδύνατο μοιάζει...

Κι έπειτα τη μορφή του στο σπλάχνο μας αντίκρισα...

Όλα είναι ξεκάθαρα πια...

"Σ' αγαπώ βασιλιά μου, θα σε θυμάμαι πάντα..."

... ... ... ... ...

«Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.»