Καθώς στα τούνελ περπατώ του παρελθόντος...

Καθώς στα τούνελ περπατώ του παρελθόντος

εικόνες γκρίζες, σαν αγέλες, μου χυμούν...

Ζητούν, κομμάτια, τα όνειρά μου να ξεσκίσουν,

ζητούν με αίμα της ψυχής μου να τραφούν...

Απ' τις σκιές τους τώρα τρέχω να ξεφύγω

μήπως και σώσω όλα εκείνα π' αγαπώ...

Ξάφνου μπροστά μου μια λάμψη φτερουγίζει,

ξάφνου γεμίζουν τα σκοτάδια μου με Φως...

"Σα να σε ξέρω..." ψιθυρίζω τυφλωμένος,

"...Είμαι εγώ!" λέει εκείνη και γελά,

και, σαν ποτέ να μην την ξέχασα, θυμάμαι,

κάποτε κάρφωσε στους ώμους μου φτερά...

"Είσ' η Αγάπη που ελπίδα κουβαλάει,

ναι, σε θυμάμαι, μου 'χες δώσει δυο φτερά,

μα δεν κατάλαβα ποτέ γιατί χαθήκαν,

γιατί να βρει εμένα τέτοια συμφορά;"

Το χέρι άπλωσε και χάδι μου χαρίζει,

ένα χαμόγελο γλυκό κι αστραφτερό,

στα μάτια μέσα με κοιτά κι όλο δακρύζει,

"Τι σου συμβαίνει, πες μου..." τη ρωτώ...

"Είχες φτερά να σ' ανεβάσουν στα ουράνια,

είχες Αγάπη κι Όνειρα πολλά,

είχες Ψυχή όπου ποθείς να σ' οδηγήσει,

μα δεν το πίστεψες ποτέ σου αληθινά...

Κι ήρθ' η στιγμή, εδώ και τώρα, ν' αντικρίσεις

ποια η Αλήθεια, ποιο το Ψέμα της Ζωής,

τις Ενοχές σου μια για πάντα να διαλύσεις,

το μονοπάτι του Ονείρου να διαβείς...

Αν αρνηθείς το μονοπάτι δε γνωρίζω

που θα βρεθείς, ποια Μοίρα θα 'ρθει να σε βρει,

ξέρω μονάχα πως τ' αξίζεις τα ουράνια,

να το πιστέψεις, μοναχά αυτό αρκεί..."

Ήταν τα λόγια της αυτά που ακουστήκαν

λίγες στιγμές πριν απ' τα μάτια μου χαθεί,

όσα μου είπε στο μυαλό μου χαρακτήκαν

και οδηγό μου τα 'χω πάντα στη Ζωή...

Καθώς στα τούνελ περπατώ του παρελθόντος

δε με τρομάζουν τα σκυλιά που αλυχτούν,

Πίστη κι Αγάπη κουβαλώ μες στην Ψυχή μου,

δε με αγγίζουν όσο κι αν το προσπαθούν...

Τώρα γνωρίζω πως φτερά ακόμα έχω,

αν το πιστέψω θα ξεδιπλωθούν,

στους Ουρανούς όπως και πρώτα θα πετάξω,

δεσμά επίγεια δε με ξανακρατούν...