Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Καθώς στα τούνελ περπατώ του παρελθόντος...



Καθώς στα τούνελ περπατώ του παρελθόντος
εικόνες γκρίζες, σαν αγέλες, μου χυμούν...
Ζητούν, κομμάτια, τα όνειρά μου να ξεσκίσουν,
ζητούν με αίμα της ψυχής μου να τραφούν...

Απ' τις σκιές τους τώρα τρέχω να ξεφύγω

μήπως και σώσω όλα εκείνα π' αγαπώ...
Ξάφνου μπροστά μου μια λάμψη φτερουγίζει,
ξάφνου γεμίζουν τα σκοτάδια μου με Φως...

"Σα να σε ξέρω..." ψιθυρίζω τυφλωμένος,
"...Είμαι εγώ!" λέει εκείνη και γελά,
και, σαν ποτέ να μην την ξέχασα, θυμάμαι,
κάποτε κάρφωσε στους ώμους μου φτερά...

"Είσ' η Αγάπη που ελπίδα κουβαλάει,
ναι, σε θυμάμαι, μου 'χες δώσει δυο φτερά,
μα δεν κατάλαβα ποτέ γιατί χαθήκαν,
γιατί να βρει εμένα τέτοια συμφορά;"

Το χέρι άπλωσε και χάδι μου χαρίζει,
ένα χαμόγελο γλυκό κι αστραφτερό,
στα μάτια μέσα με κοιτά κι όλο δακρύζει,
"Τι σου συμβαίνει, πες μου..." τη ρωτώ...

"Είχες φτερά να σ' ανεβάσουν στα ουράνια,
είχες Αγάπη κι Όνειρα πολλά,
είχες Ψυχή όπου ποθείς να σ' οδηγήσει,
μα δεν το πίστεψες ποτέ σου αληθινά...

Κι ήρθ' η στιγμή, εδώ και τώρα, ν' αντικρίσεις

ποια η Αλήθεια, ποιο το Ψέμα της Ζωής,
τις Ενοχές σου μια για πάντα να διαλύσεις,
το μονοπάτι του Ονείρου να διαβείς...

Αν αρνηθείς το μονοπάτι δε γνωρίζω
που θα βρεθείς, ποια Μοίρα θα 'ρθει να σε βρει,
ξέρω μονάχα πως τ' αξίζεις τα ουράνια,
να το πιστέψεις, μοναχά αυτό αρκεί..."

Ήταν τα λόγια της αυτά που ακουστήκαν
λίγες στιγμές πριν απ' τα μάτια μου χαθεί,
όσα μου είπε στο μυαλό μου χαρακτήκαν
και οδηγό μου τα 'χω πάντα στη Ζωή...

Καθώς στα τούνελ περπατώ του παρελθόντος
δε με τρομάζουν τα σκυλιά που αλυχτούν,
Πίστη κι Αγάπη κουβαλώ μες στην Ψυχή μου,
δε με αγγίζουν όσο κι αν το προσπαθούν...

Τώρα γνωρίζω πως φτερά ακόμα έχω,
αν το πιστέψω θα ξεδιπλωθούν,
στους Ουρανούς όπως και πρώτα θα πετάξω,
δεσμά επίγεια δε με ξανακρατούν...

8 σχόλια:

Nefelovatis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
mantinada είπε...

Μια προσωπογραφία δική σου είναι όλο το κείμενο, αγάπη μου, και ελπίδα... Αστείρευτη ελπίδα για το αύριο που μαζί ονειρευτήκαμε...

Καλό μας ξημέρωμα,
φιλάκια!

Black_BattleDragon είπε...

Το ξέρω ότι στους δύο τρίτος δεν χωρεί ...αλλά ένα μικρό σχολιάκι θα κάνω...και θα φύγω!!!

Γιατί άραγε είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε και να κυνηγήσουμε αυτό που θέλουμε....αυτό που ξέρουμε ότι κάνει τη ψυχή μας να ριγά;...αυτό που μας δίνει φτερά και μας εξυψώνει πάνω από τα πρέπει και τις πληγές του παρελθόντος;...Γιατί έχουν αυτά τοση δύναμη πάνω μας;....και γιατί καταλήγουμε πάντα αυτό το κάτι ξεχωριστό να το διώχνουμε;...άραγε γιατί;!!!!...Ίσως απάντηση να μην υπάρχει...αλλά ίσως υπάρχει αντίδοτο...και η ελπίδα με την πίστη μοιάζουν με τα σωστά συστατικά!!

Μαράκι πολύ όμορφοι στίχοι...με μουσικότητα....με πολύ ιδιαίτερη δομή...και γι άλλη μια φορά απόλυτη αποτύπωση των συναισθημάτων σου.

Να στε και οι δύο πολύ πολύ καλα!!!...και ενα έχω να σας πω...ΟΥΓΚ!!:PPP

Μαράκι πολλά φιλιά.

mantinada είπε...

Στα σχόλια χωράς πάντα Δημήτρη μου, έχει μπόλικο χώρο το blogger :p

Να είσαι καλά για τα όμορφα λόγια, μακάρι το "αντίδοτο" να φέρει αποτέλεσμα γιατί δεν αντέχω το "θάνατο"...

Χαίρομαι που σ' άρεσε, και να σκεφτείς πως γράφτηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα την ώρα που διάβαζα το "Ασπρόμαυρες εικόνες" και μιλούσα στο Θοδωρή ταυτόχρονα...
Πηγαίο, τι να πω...

Καλό βράδυ "Φτερωτό Δρακόψαρο",
ΟΥΓΚ!

Ανώνυμος είπε...

Δεν περίμενα σε ένα τόσο μεγάλο ποίημα να διατηρήσεις με τόση συνέπεια το μέτρο με εξέπληξες ευχάριστα.

mantinada είπε...

Χαίρομαι που υπήρξε ευχάριστη η έκπληξη για σένα Ωρίωνα,

να είσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

εκπληκτικο!!!!!!!!!!!!
Μπραβο κοπελα μου!!!
Μπραβο για τον τροπο που εχεις να εκφραζεσαι!
Μπραβο για τη ζεστασια που εκπεμπεις!
Αλλα περισσοτερο απ' ολα για τη σταση
ζωης που κρατας!!!!
Μ'αρεσουν οι αισιοδοξοι ανθρωποι! :)

mantinada είπε...

Πολλά τα "μπράβο" και με κάνεις και κοκκινίζω βρε argentina μου :)

Όταν δέχομαι τέτοια σχόλια από άτομα όπως εσύ και ο Ωρίωνας η χαρά μου είναι πολλή μεγάλη, ειλικρινά!

Να είστε καλά πάντα,
καλό μας απόγευμα!


ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΠΩ...

Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και ξεχύνονται σαν άγρια άλογα που ελεύθερα καλπάζουν σε καταπράσινα λιβάδια...
Θεατής, ανήμπορος να τα ελέγξω, εγώ...
Το ποδοβολητό τους αισθάνομαι στο στήθος μου μέσα κάθε φορά που μια γραφή ολοκληρώνεται...
Παίρνει ζωή, οργανισμός αυτόνομος, μοναδικός...
Αναμνήσεις ενός μελλοντικού ονείρου...
Ξεκομμένο από κάθε παρελθόν ή παρόν...
Ικανό να προσφέρει τον Παράδεισο μέσα από της Κόλασης τις φλόγες...
Την ψυχή μου μπρος στα μάτια σας ακουμπώ...
Απόψε...

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Blog Widget by LinkWithin