Του φεγγαριού λοιπόν κι εγώ θα μοιάζω...
Δεν είν’ η ώρα ετούτη σαν τις άλλες…
Αγκαλιές και γέλια και φιλιά στη μνήμη χαραγμένα…
Μα το κορμί σπαράζει μακριά σου…
Ξανά κοντά σου βρέθηκα…
Δυό μέρες μόνο…
Λησμόνησα τα πάντα πλάι σου…
Κι έπειτα…
Τα σύννεφα με κλέψαν από σένα…
Της ημισέληνου το φως πορεία μου χαράζει…
Σ’ ένα ουρανό σπαρμένο άστρα…
Σου μοιάζει ο ουρανός ψυχή μου…
Απέραντος, μοναδικός…
Γεννάει όνειρα και πόθους…
Ουρανός είσαι ψυχή μου...
Εκεί ν’ ανοίξω τα φτερά μου θέλω…
Να ταξιδέψω…
Να χαθώ…
Κι εγώ εδώ…
Να ζω για ένα άγγιγμα…
Ν’ ασφυκτιώ για μια ανάσα…
Έπαψα σύνολο να είμαι…
Μισή…
Μισή καρδιά…
Μισό κορμί…
Μισή ψυχή…
Και δύναμη, ν’ αντέχω δίχως σου, καθόλου…
Του φεγγαριού λοιπόν κι εγώ θα μοιάζω…
Που στο σκοτάδι ταξιδεύει…
Που λαχταρά του ουρανού την αγκαλιά…
Που, κάθε μήνα, μια φορά ολόκληρο προβάλει…
Σα να συνάντησε του ονείρου του το μέλλον…
Κι έπειτα, κάθε μέρα, ένα κομμάτι του εαυτού του χάνει…
Ως να χαθεί απ’ τα μάτια μας μπροστά…
Ως το σκοτάδι μια μάχη ακόμα να κερδίσει…
Μάχες πολλές κερδίζει το σκοτάδι…
Πληγές πολλές ανοίγει στην ψυχή…
Μα δε μπορεί να βλάψει την ελπίδα…
Δεν το κατάφερε ποτέ φονιάς να γίνει των ονείρων…
Του φεγγαριού λοιπόν κι εγώ θα μοιάζω…
Που το σκοτάδι δε φοβάται…
Που μέσα του να πορεύεται μπορεί…
Τον εαυτό του ανακαλύπτοντας ξανά…
Τη λάμψη που για λίγο έχασε…
Κι εκεί, στου ουρανού την αγκαλιά, ολόκληρο προβάλει…
Ξανά...
Για μόνο δυο μέρες...
2 σχόλια:
Keep...dreaming!!
Και να που ξαφνικά το φεγγάρι συνάντησε τον ουρανό...και ήταν η συνάντηση αυτή τόσο δυνατή και γεμάτη από συναισθήματα...που το φεγγάρι άρχισε να λάμπει από ευτυχία...να λάμπει και να εκπέμπει ένα φως μαγικό...ένα φως αρκετά δυνατό για να φωτίσει ολόκληρο τον ουρανό, που παρόλο το σκοτάδι του τόσο πολύ αγάπησε...και ήταν ακριβώς αυτό του το σκοτάδι που τροφοδοτούσε σε κάθε τους συνάντηση εκείνο το μαγικό φως... παράδοξο θα πείτε...όπώς όμως είναι άλλωστε και όλοι οι μεγάλοι έρωτες.
Αχ βρε Μαράκι πολύ δυνατά τα συναισθήματά σου...πάρα πολύ!!!
Δημοσίευση σχολίου