Η δικιά μου γειτονιά…

Κάθε βράδυ που γυρνάω
στην δικιά μου γειτονιά,
λες και μπαίνω σε ένα κόσμο
βαμμένο με χρώματα μελαγχολικά.

Τι κι αν οι φίλοι περιμένουν
υπομονετικά…σε κάθε γωνιά ;
Τι κι αν ξέρω πως μ’ αγαπάνε
δυνατά…πραγματικά ;

Τι κι αν η ζωή έχει κρεμάσει
στολίδια πολλά και λαμπερά ;
Τι κι αν τα δέντρα είναι ανθισμένα
με λουλούδια γεμάτα στα κλαδιά ;

Τι κι αν ο ήλιος γλυκά λούζει
κάθε απόμερη σκιά ;
Τι κι αν στέλνει ηλιαχτίδες
να ζεστάνει μια καρδιά ;

Στην δικιά μου γειτονιά
οι σκιές παραμονεύουν στης
ηλιαχτίδας την καρδιά,
και τα δέντρα αργοπεθαίνουν
έχοντας άνθη στα κλαδιά.

Οι φίλοι πάντα μουρμουρίζουν
τραγούδια που καίνε και πονάνε,
και η αγάπη που μου δίνουν
δάκρυα κάνουν να κυλάνε.

Όλα μοιάζουν λυπημένα
στην δικιά μου γειτονιά,
γκρίζα χρώματα…παραπονεμένα,
σίδερο που την ψυχή μου
πυρωμένο διαπερνά.

Κι όμως εκείνη κάθε βράδυ
η καρδιά μου λαχταρά,
γνώριμα, σκοτεινά σοκάκια,
που δεν με φοβίζουν πια.